Ballady Lermontowa: przykłady i techniki artystyczne

Ballada w literaturze jest gatunkiem specjalnymktóry charakteryzuje się wyraźną fabułą, niewielką objętością i dramatycznym rozwojem narracji. Bardzo często w balladach używa się historycznego płótna, aby wyrazić główne przesłanie autora. Wynika to z faktu, że gatunek ten pochodzi z opowieści ludowych i legend. Ballady Lermontowa są krótkie i pojemne, natychmiast przenoszą czytelnika do opisanego czasu i zachęcają do głębokiej empatii z bohaterami.

Test piórkowy

W wieku 15 lat młody Lermontow tłumaczyNiemiecka ballada Schiller. Jak dotąd jest to tylko rodzaj treningu. Ale nawet w tym tłumaczeniu oryginalny styl autora jest już prześledzony. Nie stara się przede wszystkim dokładnie przekazać oryginału, wręcz przeciwnie, przedstawia go tak, jakby w swojej interpretacji, przenosząc nacisk z długich i szczegółowych opisów tego, co dzieje się z konfliktem wewnętrznym, na uczucia bohaterów. Dokładnie tak - żywy i dramatyczny - brzmi w jego prezentacji ballady „Rękawica”. Lermontow zabierze następnie jedynie fabułę prac, przedstawiając własną wizję sytuacji, a nie tylko naśladując jednego z autorów.

To właśnie robi młody poeta podczas pracywłasna „Ballada” w tym samym roku. Bierze fabułę dzieł Schillera „Tłok” i „Rękawica” i łączy je. Podobnie jak inne ballady Lermontowa, ta jest krótka i pojemna. Odcina wszystkie niepotrzebne. Jeśli Schiller przywiązuje wielką wagę do opisu fal i zdjęć podwodnego świata, to Lermontow wskazuje na walkę z żywiołami poprzez opis stanu bohatera.

Motywy ludowe

Nieco później poeta zwraca się do lududziedzictwo. Ballady Lermontowa „Reed” i „Gdzie to jest tak zwinne, młody Żyd?” Są budowane zgodnie z precyzyjnym schematem stosowanym w starożytnych legendach. Najpierw przychodzi miłość, potem zdrada (lub alternatywnie miłość jest odrzucana), po czym następuje wszechogarniająca zazdrość, a kończy się morderstwem.

Znaczące jest to, że tutaj Lermontow, po mistrzowskuposługując się wierszykiem, nie topi swojego geniuszu w gadatliwość, ale kilkoma pewnymi i dokładnymi pociągnięciami tworzy gotowy obraz, w którym wiele szczegółów pozostaje jednak jakby przesadzonych. Ale to nie psuje pracy. Przeciwnie, sprawia, że ​​jest jeszcze bardziej żywy i niezapomniany.

Używanie alegorii

Ballady Lermontowa są często budowanealegorie. Innymi słowy, autor przedstawia abstrakcyjne koncepcje, a nawet pewne postacie historyczne, używając konkretnych obiektów fizycznych. Na przykład w balladzie „Zarodnik” odnosi się do obrazu gór, który bardzo kochał. A „Two Giants” reprezentują starcie Napoleona i cesarza Aleksandra Pierwszego.

Wykorzystując technikę animowania naturalnegoobiekty i zjawiska nie są niczym nowym. W niektórych przypadkach pomaga to autorowi pięknie przekazać swoją myśl, w innych jest używane, ponieważ nie można wyrazić się bezpośrednio ze względu na sytuację polityczną w kraju. Dla Lermontowa oba stwierdzenia były prawdziwe.

Obrazy mitologiczne

Poeta interesował się nie tylko eposem ludowym, ale takżemitologia. Niektóre z późniejszych ballad mają konstrukcję charakterystyczną dla rozwoju fabuły mitów. I tutaj autor bierze nie tylko odgrywane sytuacje czy znane już postacie. Nie, odwołuje się on właśnie do wewnętrznego rdzenia, do podstawowych praw gatunku, według których budowana jest narracja.

Na przykład ballada M. Yu. „Tamara” Lermontowa zaczyna się od klasycznego opisu tego, jak bohater spotyka coś nieznanego i kuszącego. Podróżnik spacerujący nocą wzdłuż rzeki widzi wieżę, z której słychać wołanie namiętnego kobiecego głosu. Odpowiadając na to i spędzając noc z królową Tamarą, mężczyzna płaci za tę gościnność swoim życiem. Rano jego martwe ciało unosi wartka górska rzeka Terek.