XIX wiek dał literaturze rosyjskiej dwawspaniali poeci i prozaicy, których talent podziwiał więcej niż jedno pokolenie. Aleksander Puszkin i Michaił Lermontow mieli wyjątkowy poetycki dar, dzięki któremu mogli napisać ogromną liczbę prac w krótkim czasie. Wielu pisarzy zjednoczyło się, ale jednocześnie każdy z nich miał swój własny światopogląd i postawę, co bardzo wyraźnie widać z ich wierszy o tym samym tytule. „Prorok” Puszkina i Lermontowa odzwierciedla zrozumienie przeznaczenia poety przez obu autorów.
Aleksander Siergiejewicz w swojej pracywolał wierzyć, że świat będzie lepszy; obarczał czytelników optymizmem, hartem ducha, przeczuciem triumfu. Michaił Juriewicz napisał dzieła, które fascynują gorzkim smutkiem, bolesnym smutkiem, bolesnymi uczuciami, tęskniąc za tym, że niemożliwe jest osiągnięcie ideału. Porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkina pozwala nam zrozumieć nastrój i odczucia autorów. Chociaż Michaił Juriewicz jest nazywany następcą Aleksandra Siergiejewicza, poeci ci byli zupełnie inni zarówno pod względem życia, jak i kreatywności.
Lermontow napisał swój wiersz w 1841 roku,15 lat po Puszkinie. Ta praca jest logiczną kontynuacją pierwszego wiersza. Jeśli pierwszy opowiadał o wędrówce mężczyzny po pustyni i zdobyciu proroczego daru, w drugiej pracy opisano jego wędrówki wśród tłumu. Połączenie postaci biblijnych z nadprzyrodzonym darem jednoczy „proroka” Puszkina i Lermontowa.
Wiersz Aleksandra Siergiejewicza opisujedegeneracja zwykłego człowieka w rozumnego, wszechwiedzącego i mądrego proroka, którego przeznaczeniem jest teraz pouczanie ludzi na prawdziwej ścieżce. Musi chodzić po ziemi i mówić prawdę, przekazywać prawdę ludzkim sercom. Autor zwraca się do wszystkich poetów obdarzonych darem, że poprzez swoje dzieła rozmawiają ze społeczeństwem, wychowują go, otwierają oczy na prawdę.
Porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkinapozwala zidentyfikować znaczące różnice między pracą. Michaił Jurjewicz rozpoczyna swoją pracę od tego, co zakończył Aleksander Siergiejewicz. Mówi dalej, że proroczy dar przyniósł mu wiele bólu i cierpienia, sprawił, że doświadczył całkowitej alienacji od społeczeństwa. Prorok nie umie kłamać, mówi tylko prawdę, a ludziom się to nie podoba. Tłum woli raczej spokój niż palenie, nawet jeśli muszą się tarzać w nieświadomości.
W pierwszym wierszu człowiek trwaradość z faktu, że powierzono mu szlachetną misję, a druga opisuje całkowite rozczarowanie, dar staje się przekleństwem, co pokazuje porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkina. W pierwszej pracy bohater wygląda poważnie i majestatycznie, w drugiej wywołuje współczucie. Porównanie „Proroka” Lermontowa i Puszkina pozwala zrozumieć, w jaki sposób różni pisarze mogą omawiać ten sam temat na różne sposoby. Aleksander Siergiejewicz wskazuje prawdziwą ścieżkę poety, a Michaił Jurjewicz wyjaśnia, jak tragiczne i trudne jest.
