W artykule przedstawiono cechy kreatywności Lermontowaliceum. Na początku uczniowie przekazują tylko wiersze poety, a następnie w ósmej klasie powieść "Bohater naszego czasu", a w dziesiątej klasie materiał powtarza się. Oczywiście, aby w pełni zrozumieć pracę tego wspaniałego poety i prozy, może być tylko w dorosłym życiu. Głęboki psychologizm jego prac nie jest dla wszystkich. Twórczość Michaiła Lermontowa jest także owocnym polem dla dzieł krytyków literackich. W końcu ma wiele różnych subtelności.
Periodyzacja dzieł M. Yu. Lermontowa
Można powiedzieć, że dzieło poety jest piękneholistyczne. Trudno wyróżnić dowolne okresy, zmiany w światopoglądzie. Jednak zwyczajowo wydzielać wczesne i późne okresy w dziełach Lermontowa. Granica to wiersz napisany przez niego poświęconego śmierci Puszkina "Śmierć poety". Ogólnie rzecz biorąc, śmierć A.S. Puszkina była punktem zwrotnym dla Lermontowa. Teraz zaczął odczuwać całą odpowiedzialność, jaka jest mu przypisywana jako następcy pierwszego poety kraju. Wszystko, co napisał Michaił Juriewicz przed 1837 r., To wczesne teksty, a potem późne teksty.
Cechy wczesnego okresu Lermontowa
Poeta zaczął pisać dość wcześnie.Jeśli Puszkin opowiadał o nadziejach, kreatywność liceum była pełna aspiracji, wtedy Lermontow zaczął z rozczarowaniem. W końcu przypadek dekabrystów był bezużyteczny, zostali wygnani do niewoli karnej lub straceni. Niezadowolenie z rzeczywistości otaczającej poetę przenika całą jego twórczość i wyraźnie przejawia się we wczesnych wierszach. Oczywiście prace z wcześniejszych lat dają młodzieńczy maksymalizm. We wczesnych pracach realizowany jest taki trend w literaturze, jak romantyzm. W twórczości Lermontowa widzimy charakterystyczne dla romantycznego podziału rzeczywistości na świat ziemski, świat rzeczywisty i świat snów, ideał, w który liryczny bohater chciałby wejść. Cechy problemów twórczych Lermontow jest to, że poeta nie ma praktycznie żadnych problemów cywilnych i politycznych. Nie porusza tematu pańszczyzny, nie mówi o arbitralności władzy. Ale możemy zgadywać o jego niezadowoleniu z wierszy poświęconych rosyjskiej wsi lub tematowi poety i poezji. Jednak główne problemy twórczości Lermontowa są psychologiczne. Już od pierwszych wersetów wyraźnie brzmi motyw samotności, który z czasem się wzmacnia i przekształca.
Obraz demona we wczesnych tekstach
Na początku ścieżki Lermontow opiera się na kreatywnościAngielscy romantycy, w szczególności George Byron. Angielski poeta również pokazał obraz demona. Kreatywność jest kojarzona przez romantyków tego rodzaju, nie jako dar, ale jako przekleństwo. Młody poeta Lermontow (i jego liryczny bohater) jest pewien, że podobnie jak demon, nigdy nie znajdzie miejsca dla siebie w tym wszechświecie. W końcu demon został zrzucony z nieba, a na ziemi ludzie go nie akceptują. Teraz jest skazany na wędrowanie między dwoma światami, skazanymi na wieczną samotność. Obraz demona jest ściśle związany z takim poetyckim obrazem jak burza. Wszak demon, którego żywioł jest "zbiorem zła", kocha fatalne burze i namiętności. Cechy twórczości Lermontowa przejawiają się w tym: zwykle liryczni bohaterowie, cierpiący i szukający, dążą do spokojnego, cichego i spokojnego życia. Bohater Lermontowa nie jest taki: chce żyć, aby "myśleć i cierpieć". Spokojna błogość nie jest dla niego, życie jest tylko tam, gdzie szaleją namiętności. Przykład takiego światopoglądu daje nam wiersz "Żagiel": "A on, buntownik, prosi o burze, jakby w burzach panował pokój".
Późniejsze teksty Lermontowa
Twórczość Michaił Yuriewicz Lermontow potrzebująrozważaj holistycznie, nie pomijając żadnego z okresów. W późniejszych tekstach pojawia się zmiana w poetyckiej perspektywie. Jeśli wcześniej Lermontow obwinił cały świat o swoje kłopoty, cierpiał z powodu niezrozumienia i samotności, nie mógł tolerować niczego, co mu się nie podobało, teraz jest bardziej spokojny. A jego wiersze są wypełnione smutkiem i tęsknotą, stały się bardziej psychologiczne, bardziej sprawdzone. Motyw samotności zbliża się do motywu błądzenia i odnajdywania miejsca w życiu. Jednak te wędrówki kończą się niczym.
Filozoficzne teksty
Takie problemy zawsze interesowały poetę.Ale dla niego filozofia i psychologia były zawsze niepodzielne. Specyficznie Lermontow przedstawia jego stosunek do tego świata i do życia. Prawie zawsze robi to za pomocą obrazów natury. Przykładem jest wiersz "When the Yellow Niva Cares". Bardzo jasne poetyckie obrazy znalazły miejsce w tej lirycznej pracy. Poeta porównuje rośliny z żywymi istotami, czuje z nimi nierozerwalny związek, coś, co niestety nie ma kontaktu z ludźmi. W naturze Lermontow znajduje pokój, zaczyna odczuwać harmonię w sobie. Co więcej, odkrywane są mu wyższe prawdy ("Ja także widzę Boga w niebiosach").
Podobny problem ma jeden z ostatnichwiersze - „Wychodzę sam na drodze”. Tutaj przyroda jest również harmonijnie przedstawiona, nie są to osobno istniejące elementy, ale integralny wszechświat, w którym „gwiazda mówi z gwiazdą”. Ale w tej chwili poeta nie czuje się uspokojony. Jest ranny i twardy. Być może po raz pierwszy w całej swojej pracy wyraża pragnienie pokoju. Ale pokój, o którym mówi Lermontow, różni się od zwykłego pomysłu. W końcu poeta chce na zawsze ujrzeć kwitnącą przyrodę, poczuć ruch wiatru i usłyszeć o miłości.
Temat poety i poezji
Cechy kreatywności M. Yu.Lermontowa nie można rozpatrywać w oderwaniu od takiego tematu jak poezja. To w wierszach mówiących o kreatywności i darze pisania pisze się o podstawowych zasadach światopoglądu poety. Uderzającym przykładem jest wiersz „Prorok”. W nim poeta prowadzi rodzaj dialogu z Puszkinem. Zaczyna swój wiersz od momentu, w którym Puszkin zatrzymał się kiedyś: „Bóg dał poecie wszechwiedzę proroka. Jeśli jednak Puszkin miał nadzieję, że„ wypali czasownikiem serca ludzi ”, Lermontow wręcz przeciwnie, odczuwa wyobcowanie. Widzi w ludziach tylko złośliwość i występki. On chce, podobnie jak Puszkin, dotrzeć do ludzi jednym słowem, ale nie będzie w stanie tego zrobić. W końcu ludzie (niezrozumiały tłum) oskarżają go o pewność siebie i dumę. Opozycja poety i tłumu jest jedną z głównych cech poezji Lermontowa.
Analiza wiersza „Mtsyri”
Ten wiersz znajduje odzwierciedlenie przede wszystkimromantyczne zasady poezji. Ale są też szczególne cechy pracy Lermontowa. Krótko mówiąc, historia jest następująca: młody człowiek wychowany w klasztorze chciał być wolny, ale dzień na wolności zamienił się dla niego w śmierć. Mtsyri - niewtajemniczony mnich - przez całe życie czuł się jak jeniec. Jest charakterystycznym romantycznym bohaterem, dla którego świat, w którym żyje, jest nie do zniesienia. Mtsyri chciał poczuć życie, poznać wszystkie jego przejawy. Podziwiał piękno przyrody i lubił spacerować po lesie. Głos młodej Gruzini wywarł na nim szczególne wrażenie. Słysząc go, Mtsyri zdał sobie sprawę, że jest wolny. W lesie spotkał lamparta - uosobienie siły i odwagi. W równej bitwie zginął lampart, Mtsyri również dostaje śmiertelną ranę. Wiersz wyraźnie pokazuje miłość Lermontowa do natury Kaukazu. Bardzo jasny i kolorowy poeta opisuje lokalne krajobrazy. Wiersz w pełni ucieleśniał artystyczne cechy dzieł Lermontowa. Obraz przyrody w nim jest porównywalny z obrazami, które sam poeta namalował podczas podróży na południu Rosji i na Kaukaz.
Powieść „Bohater naszych czasów”
To prozaiczna praca, w której równieżCechy pracy Lermontowa są wyraźnie przedstawione. Powieść jest bardzo polemiczna. Różne interpretacje postaci głównego bohatera - Pechorin. Naukowcy spierają się o to, jak Lermontow traktował swojego bohatera i czy Pechorina można nazwać podwójnym poetą. Oczywiście, podobnie jak wszystkie prace M. Lermontowa, ta powieść ma tło autobiograficzne. Podobieństwo bohatera do pisarza jest osobiście: służy na Kaukazie, jest samotny, kontrastuje z innymi ludźmi. Jednak w Pechorin jest zbyt wiele cech demonicznych i czysto negatywnych, dzięki czemu rozumiemy, że dla autora Pechorin najwyraźniej nie jest bohaterem w pełnym tego słowa znaczeniu.
W powieści zrealizowano umiejętności pisarza-psychologa.Z jednej strony Pechorin budzi współczucie wśród czytelnika, ale z drugiej strony nie możemy powiedzieć, że jest dobrym człowiekiem. Oszukuje dziewczyny, nienawidzi ludzi, a nawet zabija Grusznickiego w pojedynku. Ale jest mądry, jest uczciwy, oparty na zasadach. Lermontow stosuje tak artystyczną technikę psychologiczną jak detal. Negatywne aspekty charakteru Pechorina przejawiają się w najdrobniejszych szczegółach: w ruchach, które mówią o jego tajemnicy, w jego zachowaniu wobec Maxima Maksimycha, który mówi o jego chłodzie i obojętności wobec ludzi, nawet we łzach, które nie pochodzą z żalu, ale z rannych duma. Ponadto w powieści możemy znaleźć przykłady paralelizmu psychologicznego.
Powieść można wywołać z pełnym zaufaniemfilozoficzny. W nim autor mówi o przyjaźni, miłości i losie. Cała akcja jest skierowana na centralną postać - Pechorin, a wszystkie linie fabuły są do niej zredukowane. Jednak powieść nie okazała się nudna: osobowość Pechorina jest tak różnorodna i złożona.
Ogólne wnioski
Tak więc główne tematy w pracach Lermontowa.
- Motyw natury. Zwykle wiąże się z pytaniami filozoficznymi.
- Temat samotności. Niektóre wiersze komplikuje motyw pielgrzymki.
- Temat poety i poezji. Co to jest poetycki dar, do czego potrzebna jest poezja, jakie jest jego znaczenie we współczesnym świecie.
- Motyw miłości. Jest również pomalowana w ponury ton przez Lermontowa, teksty miłosne znajdują się w grupie tematycznej wierszy o samotności.
Kreatywność Michaiła Juriewicza Lermontowa na wskrośpełen głębokich uczuć. Być może teksty przyciągają go tak bardzo, ponieważ włożył w to swoją duszę, ponieważ jego liryczny bohater jest praktycznie nierozerwalnie związany z autorem. Oczywiście talent Lermontowa przejawia się nie tylko na poziomie treści, ale także na poziomie formy. Wiele wierszy poety (szczególnie w późnych utworach) jest absolutnie niewielkich rozmiarów, ale bardzo głębokich i pojemnych.
