Przydatne właściwości szczawu zostały opisane wczasów starożytnych greckich uzdrowicieli, a także starożytnych słowiańskich placówek medycznych. Roślina z rodziny gryczanej na naszym terenie rośnie prawie wszędzie: na leśnych polanach, łąkach zalewowych, wzdłuż dróg. Można go znaleźć w prawie każdym ogrodzie warzywnym lub wiejskim domu. Przydatne właściwości szczawiu są nieodłączne dla całej rośliny: jej korzeni, liści, łodyg, nasion i kwiatów. Jego popularna nazwa to kwas, chociaż jest to błędne. Rośnie do 1,5 metra, łodyga rośliny jest wyprostowana, kłącza wielogłowe. Dolne liście są szerokie, a górne liście wąskie. Korzeń jest mocny, lekko rozgałęziony. Kwiaty są zielonkawe i małe.
Przydają się użyteczne właściwości szczawiuzawarte w nim substancje. W liściach mają flawonoidy, rutyna i hyperoside posiadający aktywność P-witaminy, potas, fosfor, żelazo, mangan, miedź, molibden, fluor, stront, nikiel, arsen, kwas askorbinowy. Korzenie są również bogate w przydatne elementy. Zawierają one emodynę, chryzofanol (składniki antrachinonu), garbniki, rumicynę, flawonoidy neodynę i nepozynę. We wszystkich częściach rośliny występują kwas jabłkowy, cytrynowy, kawowy i szczawiowy. Szczególną uwagę zasługuje na szczaw konia, jego właściwości lecznicze są uważane za najsilniejsze ze względu na zawartość w nim dużej części witaminy C i olejków eterycznych.
Do celów leczniczych stosuje się trawę i korzenie,zebrane jesienią. W medycynie tradycyjnej użyteczne właściwości szczawiu stosowane są w walce z nadciśnieniem tętniczym pierwszego i drugiego stopnia. W małych dawkach ma działanie ściągające, aw dużych dawkach ma działanie przeczyszczające. Jest przepisywany w przypadku spastycznego zapalenia okrężnicy (przewlekłego), w celu złagodzenia stolca w szczelinach odbytu, hemoroidach, w celu zapobiegania zaparciom z powodu atonii jelitowej. W preparatach do zwalczania wrzodziejącego zapalenia jamy ustnej dodaje się szkorbut, zapalenie dziąseł, szczaw (właściwości lecznicze tej rośliny są również przydatne w tych przypadkach).
W medycynie ludowej ta roślina jest używanaznacznie szerszy. Jest zalecany dla świerzbu, jako protivoglistnogo i ściągające na biegunkę. Wywar z korzeni szczawiu służy do zwalczania schorzeń skóry, wysypki, chwastów, wrzodów, jako preparat gojący ranę. Jego skuteczność w leczeniu krwawej i dziecięcej biegunki jest wysoka. Ponadto, wywar z korzenia jest używany do podrażnienia krtani, gardła, kataru górnych dróg oddechowych, kataru, kaszlu, przedniej.
Napar z nasion jest używany jakośrodki antyseptyczne i przeciwzapalne. Ponadto uważa się, że preparaty ze szczawiu mają działanie przywracające krew. Dzięki skazom i gruźlicy może być również stosowany jako środek leczniczy. Istnieją badania sugerują, że preparaty szczaw przyczyniają się do leczenia pęcherza brodawczaki, niedokrwistości, chorób nerek, alkohol pellagra, nowotwory (w tym złośliwe), kiłę, niedobór kwasu nikotynowego. Tybetańscy uzdrowiciele używają szczawiu na wzdęcia, zapalenie wielostawowe, obrzęki, gromadzenie się płynu w jamie brzusznej.
Istnieją przeciwwskazania dla niego, w przypadkunadmierne stosowanie sorpcji może spowodować naruszenie wymiany minerałów w ciele, zaostrzenie dny moczanowej, kamicy moczowej. Nie polecaj narkotyków i podczas ciąży.
