Analiza fabuły. Żukowski. "Morze"

Napisane przez Żukowskiego na początku XIX wiekuwiersz „Morze” wzbudził podziw współczesnych poety. Choć powstał w 1822 r., Esej ukazał się dopiero w 1829 r. W zbiorze „Kwiaty północne”. Wydanie wiersza nie zlekceważyło Puszkina, który w liście do Vyazemsky'ego wyraził podziw dla twórczości Żukowskiego. Lermontow nauczył się tego na pamięć. Elegia opiera się na romantycznym obrazie elementu wody - to przede wszystkim pokazuje analiza. Żukowski "Morze" pisał z charakterystyczną przenikliwością i duchowością. Poeta jak nikt inny czuł naturę i rozumiał jej nastrój.

Morze przekazuje lokalizację lirycznego bohatera ito tajemniczy element, którego tajemnicę próbuje rozwikłać poeta. Autor obserwuje jedynie spokojną lub szalejącą wodę i na podstawie jej zachowania wyciąga wnioski dla siebie. Analiza wiersza Żukowskiego „Morze” ukazuje symboliczny związek między żywiołami ziemskimi i niebiańskimi. Poeta zauważa, że ​​nastrój morskiej otchłani zależy od niebiańskich wysokości. Pierwsza nie jest wolna, jest obciążona ziemską niewolą, więc może jedynie obserwować i podziwiać dalekiego i idealnego przyjaciela.

Niebo jest uosobieniem wysublimowanego obrazu,latanie w górę, symbol pokoju, pogody ducha i piękna. Morze symbolizuje ludzką duszę dążącą do ideału. Burza to ziemskie próby, zmartwienia i smutki. Po dokładnym przestudiowaniu wiersza analiza pokazuje to wszystko bardzo dobrze. Żukowski "Morze" warunkowo podzielony na trzy części, z których każda ma swój własny nastrój, treść, strukturę rytmiczną i intonację.

W pierwszej części wiersza panuje spokój,spokój i spokój. Nikt nie zawraca sobie głowy morzem, aby podziwiać niebo, jego poranną i wieczorną przemianę. Jak pokazuje analiza, związek między tymi dwoma obrazami jest oczywisty. Żukowski napisał „Morze”, aby przekazać jedność wzniosłych i ziemskich stanów człowieka. W tej części wiersza króluje wyważony rytm, urzekający, melodyjny i trochę romantyczny.

W drugiej części zaczyna się burza, prowokującaelement wody, na co wskazuje analiza. Morze Żukowskiego koreluje tu z człowiekiem, który stara się osiągnąć sprawiedliwość, odzyskać utracony ideał, odebrać nieprzyjacielowi świątynię. Żywioł rozdziera, bije, wyje, dręczy ciemność. Niespokojny nastrój jest przenoszony przez przyspieszający rytm, zwiększoną intonację. W ten sposób autor pokazuje, jak bardzo morze jest wściekłe, że nie godzi się z rzeczywistością.

W trzeciej części wiersza nastrój wodyżywioły po burzy ukazuje elegia „Morze”. Analiza Żukowskiego wskazuje na to, co się wydarzyło. Okazuje się, że chmury rozstąpiły się, przywracając niebo do dawnego pogodnego wyglądu, morze również się uspokoiło, ale tylko na zewnątrz, w środku wrze i wrze. Żywioł jest zdezorientowany, boi się, że znowu straci przyjaciela. Autor oddaje nastrój lirycznego bohatera obniżoną tonacją, płynnym rytmem, choć wciąż wyczuwalne są niepokojące nuty.

Za pomocą środków poetyckich Żukowski był w stanie stworzyć ideę morza jako żywej istoty. Całość nasycona jest melodią, która po raz kolejny podkreśla talent poety.