Wasilij Andreevich Zhukovsky sprowadził na rosyjskiliteratura nowy kierunek - romantyzm, który na początku XIX wieku był rozpowszechniony tylko w Europie. Poeta docenił prostotę i urok wierszy tego gatunku, a on sam stworzył ogromną liczbę dzieł w duchu romantyzmu. Jednym z nich jest wiersz Żukowskiego „Niewyrażalny”, napisany w formie elegii latem 1819 roku.
Wasilij Andreevich wielokrotnie uciekał się do tegogatunek, ponieważ uważał, że najdokładniej wyraża własne uczucia i tajne myśli autora. Poeta lubił filozofować w swoich pracach, zastanawiając się nad istotą wszechświata. Analiza wiersza Żukowskiego „Niewyrażalny” pokazuje, że nawet temu wielkiemu pisarzowi, który był czytelnikiem i nauczycielem na dworze cesarskim, brakowało słownictwa, aby rzetelnie przekazać oglądany obraz.
W swojej pracy Wasilij Andreevich chwalinatura czci jej nieostrożne piękno. Nie wymyślili jeszcze takich słów, które mogłyby opisać naturalne zjawiska otaczające krajobrazy - o tym mówi analiza wiersza Żukowskiego „Niewyrażalny”. Autor zadaje pytanie: „Jaki jest nasz ziemski język przed cudowną przyrodą?”, Ubolewa nad niedoskonałością języka rosyjskiego, jego emocjonalnym ubóstwem, brakiem jasnych kolorów.
Wasilij Andreevich jest pewien, że tej osoby nie mawidząc całe piękno otaczającego go świata, zadowala się tylko niewielką jego częścią. Niemożliwe jest stworzenie pełnego obrazu wszechświata z oddzielnych, niepowiązanych ze sobą obrazów i cech. Tylko kreatywne jednostki są w stanie zobaczyć trochę więcej niż zwykły człowiek, a ta wiedza pozwala im komponować wiersze, śpiewając wielkość i luksus matki natury. Analiza wiersza Żukowskiego „Niewysłowione” pozwala uchwycić żal poety, że natura nie obdarowała ludzi zdolnością docenienia każdej chwili i dostrzeżenia jej piękna i doskonałości.
Poeta jest przekonany, że dusza każdego z nas jest gotowawpuść czarujący obraz rzek, pól, lasów, ale umysł nie jest w stanie odpowiedzieć na impulsy emocjonalne i przełożyć uczuć na słowa. Postrzeganie otaczającego świata w dużej mierze zależy od nastroju osoby. Jeśli nie będzie obciążony zmartwieniami, będzie podziwiał złoty zachód słońca, przelatujące po niebie chmury, szmer strumienia, ale jeśli jego umysł zajmie się rozwiązywaniem jakichkolwiek problemów, to przejdzie obok, nie zauważając otaczającego piękna.
Analiza wiersza Żukowskiego „Niewysłowione”pokazuje żal autora za bezpowrotnie stracony czas. Człowiek zaczyna coś doceniać tylko wtedy, gdy to traci, sam Wasilij Andriejewicz uważa młodość za poważne straty. Poeta urodził się i wychował w jednej ze wsi prowincji Tula, tam odkrył piękno przyrody, nauczył się czerpać inspirację z kontemplacji bezkresnych pól i łąk, zielonych gajów i lasów, błękitnych rzek i jezior. Żukowski napisał „Niewysłowione”, aby wyrazić swój żal z powodu niemożności wyrażenia na kartce podziwu dla otaczającego świata, oddać piękno krajobrazów, przekazać czytelnikowi uczucia, jakie sam przeżywa na widok samotnej, posypanej śniegiem sosny, czy spacerowania po kałużach w letnim deszczu.
