Język rosyjski nie byłby wielki i potężny, gdybynie miał złożonej gramatyki. A poznanie wszystkich zasad wcale nie jest łatwe nie tylko dla studentów zagranicznych, ale także dla native speakerów. Nawet w klasach podstawowych, ucząc ortografii, uczniowie borykają się z poważnymi problemami, z których jednym są wątpliwe spółgłoski. Przykłady słów z nimi przysparzają sporo trudności i podkreślają czerwonym długopisem u wściekłego nauczyciela w zeszytach. Jak rozwiać wątpliwości? Postaramy się znaleźć odpowiedzi w tym artykule.
Silna pozycja
Z której części słowa i w jakim środowiskuten lub inny dźwięk jest zlokalizowany, jego pozycja zależy: mocna lub słaba. W słabej pozycji dźwięk traci swoje charakterystyczne właściwości i upodabnia się do innego, mocniejszego. Tym samym mocna pozycja ujawnia wszystkie właściwości dźwięku i pozwala odróżnić go od reszty w strumieniu mowy naturalnej.
Zdecydowanie silna pozycja dla dźwięku samogłoskowego -jest pod wpływem stresu. W słowie „pośpiech” dźwięk [e] jest nieakcentowany, więc można go łatwo pomylić z [i]. Aby sprawdzić pisownię, warto wybrać jedno słowo rdzeniowe, w którym pożądana samogłoska jest obciążona - „pośpiech”. Ponieważ rdzeń słowa nie uległ zmianie, możemy wywnioskować: w słowie jest napisana litera e.
Istnieją dwa rodzaje silnych pozycji spółgłoskowych:dźwięcznością i głuchotą, a także twardością i miękkością. W pierwszym przypadku spółgłoska musi stać albo po samogłosce (podłoga, uderzenie), albo po spółgłosce sonorantowej, a także po dźwięku [v] (twój, gniew). Udział głosu w samogłoskach i dźwiękach dźwięcznych pomaga ujawnić mocne strony dźwięku spółgłoskowego. W przypadku twardości i miękkości mocna pozycja spółgłoski znajduje się na końcu wyrazu (kąt – węgiel), przed samogłoską (mówi się – mel), a także przed spółgłoską stałą (kpina). Spółgłoski o silnej pozycji są intuicyjne dla wszystkich native speakerów. Dlatego nigdy nie sprawiają trudności uczniom i są łatwe do zapamiętania.
Słaba pozycja
To ona sprawia największe trudności, gdyuczenie ortografii, ponieważ dźwięk w tej pozycji traci swoje charakterystyczne właściwości. Zamiast dźwięcznej spółgłoski uczeń naprawdę chce napisać bezdźwięczną i zastąpić twardą spółgłoskę miękką. Za to zamieszanie odpowiada morfologiczna zasada pisania słów w języku rosyjskim - konieczne jest napisanie wszystkich istotnych części słowa zgodnie ze standardowym szablonem, nie zwracając uwagi na specyfikę ich wymowy.
W przypadku samogłosek jest to oczywiście pozycja wsylaba nieakcentowana: wiosna, mleko. Dźwięki w tej pozycji tracą długość i siłę. Jak wspomniano powyżej, aby sprawdzić pisownię takich słów, należy wybrać podobne formy o tym samym brzmieniu w mocnej pozycji - w stresie.
Sytuacja ze spółgłoskami jest znacznie bardziej skomplikowana. Jeśli mówimy o głuchoty i dźwięczności, to słabą pozycją w tym przypadku będzie pozycja dźwięku na końcu słowa (zub), a także przed hałaśliwymi spółgłoskami bezdźwięcznymi i dźwięcznymi (lodka, persdacza).
Wątpliwe przykłady spółgłosek powstają również pod względem miękkości / twardości: jest to przede wszystkim asymilacja miękkiej spółgłoski z przodu (czyśwWielka Brytania, słońceyo, nie powiodła sięrshhic). Więcej szczegółów na temat osobliwości pisania znaku miękkiego zostanie omówionych w przedostatnim rozdziale.
Na końcu słowa
W jakich pozycjach są najczęstsze?słowa z wątpliwymi spółgłoskami? Przykłady są bardzo liczne, dlatego przede wszystkim osobno rozważymy ostateczną pozycję - najczęściej występuje u wielkich i potężnych.
Spółgłoski dźwięczne na końcu wyrazu mają stabilizacjęskłonność do ogłuszania, ponieważ pod koniec słowa wysiłek wymowy zostaje zredukowany do minimum. Dźwięki [f] w słowie „soczewka”, [w] w słowie „swift” są wątpliwymi spółgłoskami. Nie ma przykładów udźwiękowienia na końcu rosyjskich słów.
Pisownię takich spółgłosek można łatwo sprawdzić - trzeba zmienić formę wyrazu, aby po niezrozumiałym dźwięku pojawiła się samogłoska: „soczewki”, „jerzyki”.
Należy również pamiętać o przypadkach nieweryfikowalnych: dopełniaczu liczby mnogiej (tabele) i rzeczownikach odsłownych (spadanie, robienie).
Wątpliwe spółgłoski u podstaw słowa: przykłady i zasady
Rdzeń słowa jest najważniejszą częścią, która niesie znaczenie,dlatego w żadnym wypadku nie należy go zniekształcać. W wielu przypadkach warto pamiętać o pisowni wątpliwych spółgłosek u rdzenia wyrazu. Przykłady zostaną podane poniżej.
Przede wszystkim wybór słowa testowego o tym samymspółgłoska w mocnej pozycji może znacznie ułatwić pisownię wielu słów (smar - smar). Naprzemienność spółgłosek Ms i Ts-ch występuje również czasami w języku rosyjskim (kovrigka - kovriga).
Podwójna spółgłoska
Jeśli przedrostek i rdzeń są połączone z jednymi przy tej samej spółgłosce podwaja się (bez serca, inwokuj). To samo dotyczy połączenia dwóch zasad w złożonych słowach (główny lekarz). Często ta cecha znajduje odzwierciedlenie w wymowie, więc nie powoduje trudności.
Istnieją inne stanowiska, na którychwątpliwe spółgłoski u podstawy: przykłady odnoszą się do stawów z przyrostkami. Jeśli rdzeń kończy się na podwójną spółgłoskę, pozostaje w całości przed sufiksem: dziesięć punktów, kompromis.
Niemożliwe do zweryfikowania wątpliwe spółgłoski u rdzenia słowa zmuszą pamięć do działania. Przykłady można znaleźć w słowniku ortografii: AtoNS, Cześćnocleg ze śniadaniemon, kaNSigrafia, paraNSelogram, tenis i inni.
Miękki znak: potrzebny czy nie
Miękkość jest często kwestionowanaspółgłoska. Problem polega na tym, że nie tylko miękki znak, ale także samogłoska ze składnikiem jota (litery e, e, yu, i, a także u) mogą zmiękczyć dźwięk. Dlatego w słowach, w których po dwóch spółgłoskach następuje taka samogłoska, nie jest potrzebny miękki znak między nimi. Ta zasada po raz kolejny potwierdza, jak złożonym zjawiskiem są wątpliwe spółgłoski. Przykłady: śnieżna kula, pisklę, biegacz, uzda.
Szczególnym punktem tej zasady jest - liczby od pięćdziesięciu do osiemdziesięciu, a także od pięciuset do dziewięciuset. Miękki znak w słowach sześćset, siedemset pozostaje częścią rdzenia słowa złożonego. Bezokoliczniki są pisane z miękkim znakiem przed przyrostkiem, w przeciwieństwie do form osobowych czasownika (dobrze się uczą - dobrze się uczą). Dotyczy to również trybu rozkazującego czasownika w liczbie mnogiej (usiądź, upuść to).
Spółgłoski wątpliwe i niewymawialne: przykłady i zasady
Zbieg trzech lub więcej spółgłosek jest nieuniknionypociąga za sobą utratę jednego z nich, który jest na najsłabszej pozycji. Wybór pojedynczego słowa głównego z tym dźwiękiem na silnej pozycji będzie również w tym przypadku niezawodnym pomocnikiem. Na przykład: cześć - zdrowie, dyletant - dyletant. Ale słowo „drabina” trzeba będzie zapamiętać, bo czek „drabina” tu nie pomoże.
Jak przestać wątpić
Pomoże tylko połączenie różnych metodzawsze zajmują się wieloaspektowym problemem wątpliwych spółgłosek w języku rosyjskim. Przede wszystkim warto wziąć pod uwagę dobór słów testowych ze spółgłoskami na mocnej pozycji. Oprócz samotestowania, znalezienie takich form jest również zabawną czynnością, która pozwala ponownie zwrócić uwagę na swoje słownictwo.
Z pewnością jest wiele słów, którenie można zweryfikować ze względu na ich pochodzenie lub unikatowość. Takie przypadki są gromadzone w dowolnym słowniku ortograficznym - niezawodnym pomocniku dla każdego, kto chce dokładnie poznać język rosyjski.
Wreszcie nie rozpaczaj - całkowiciebardzo niewiele osób potrafi zrozumieć najbardziej skomplikowaną gramatykę języka rosyjskiego. Nie musisz przesadzać z żadnymi błędami w pisowni, wystarczy je szybko poprawić i spróbować je zapamiętać. Wątpliwość tkwi nie tylko w spółgłoskach, ale także w każdym z nas.
