Komedia A.S. Griboyedov "Biada z Wita" - podsumowanie

W rosyjskiej literaturze są dzieła, losktóre - nigdy nie znikną, będą zawsze ciekawe, istotne, aktualne i pożądane przez nowe pokolenia czytelników. Jedną z nich jest nieśmiertelna komedia Gribojedowa.

Ponownie odczytywano "Biada od Wita"

Komedia Griboyedov "Biada z Wita", krótkitreść, która w rzeczywistości sprowadza się do opisu trzech dni Chatsky'ego w Moskwie, wywołała prawdziwą sensację wśród czytelników. Napisana w 1824 roku, na rok przed powstaniem dekabrystów, dosłownie wysadziła publiczność swoimi wywrotowymi treściami, a jej główny bohater, Peter Andreevich Chatsky, był postrzegany jako prawdziwy rewolucjonista, "Carbonari", zwiastun progresywnych poglądów i ideałów społeczno-politycznych.

Czytanie komedii "Biada z Wita" (podsumowanie)wracamy do lordowskiej Moskwy z początku XIX wieku. Rano w domu Famusowa, bogatego dżentelmena, który żyje zgodnie z tradycjami feudalnej starożytności. Trzyma całą grupę sług, którzy boją się go bardziej niż ognia, jego dom jest gościnny, zawsze otwarty na rodziny szlacheckie i ich potomstwo, daje regularne bale i stara się dać swojej córce Zofii bogatego, dobrze urodzonego właściciela ziemskiego, "archiwalnego młodzieńca" z dobrym dziedzictwem lub odważnym wojskowi na wysokich stanowiskach.

Analizując dramatyczną pracę "Biada odumysł, krótkie podsumowanie, które analizujemy, nie da się nie zauważyć ironii, z którą poeta nawiązuje do Famusowa. Pojawia się na scenie w chwili, gdy pokojówka Lisa puka do Sophii, młodej, młodej kobiety, aby ostrzec przed nadejściem poranka. W końcu Sophia jest zakochana w sekretarzu jej ojca, "bez korzeniach" Molchalin, a jeśli znajdzie "parę", jego gniew będzie naprawdę okropny. Dokładnie to się dzieje, ale Sofya udaje się wyjść i odpędzić niezadowolenie ojca od siebie i swojego ukochanego.

Famusov od lat, zadowolony z siebie i rozważa jegoosoba godna modelu. W tym sensie wypowiada moralną tyradę przed swoją córką, jednocześnie besztąc nowe mody i prawa, które dają młodym ludziom zbyt wiele woli, a także zmuszają ich do naśladowania obcych modeli w strojach, zachowaniach i edukacji.

Akcje w "Biada od Wita" - podsumowanieodzwierciedla to - szybko ewoluuje zgodnie z prawami dramatu. Jedna scena dynamicznie zastępuje drugą, a teraz Lisa i Sophia są same. Córka Famusova nie pochwala Molchalina, jego nieśmiałości, łagodności, spokojnego usposobienia, grania muzyki, którą robili całą noc. Liza przypomina bardziej starego przyjaciela pani Chatsky, która podróżuje za granicę od trzech lat. Według recenzji Liza jest inteligentny, ostry w języku, zabawny i interesujący z nim. Ale dla Zofii Chatsky, pamięć o latach dzieci, już nie, a Molchalin jest teraz dla niej wrażliwy, jest o wiele bliższy kłującym dowcipom Petera Andriejewicza.

Nagle sługa ogłasza przybycieChatsky. Gdy tylko pojawił się w salonie, pędzi do Sophii przed jej kolanami, całuje ją, podziwia jej piękno, pyta, czy cieszy się z niego, jeśli nie zapomniała. Sophia jest zdezorientowana takim atakiem, bo bohater zachowuje się tak, jakby nie był odseparowany od trzech lat, jakby rozpadli się zaledwie wczoraj, wiedzą o sobie wszystko i są tak blisko, jak byli w dzieciństwie.

Następnie rozmowa trafia do wspólnych znajomych iSophia jest przekonana, że ​​Chatsky wciąż jest krytyczny wobec społeczeństwa, wyśmiewa wszystkich i wszystkich, że jego język stał się jeszcze ostrzejszy i bezwzględny. Dotykając Molchalina, ironicznie zauważa, że ​​musiał już zrobić karierę - teraz „bez słów” z szacunkiem i przychylnością. Im więcej entuzjazmu w słowach bohatera, tym bardziej sucha i ostrożniejsza dziewczyna mu odpowiada. Jedną z jej ostatnich uwag jest szept z boku: „Nie człowiek - wąż!”

Chatsky jest zaskoczony i wraca do domu, aby przebrać siępoza drogą zastanawia się nad głównym pytaniem: „Jak Sophia naprawdę się do niego odnosi, czy przestała kochać, a jeśli jej uczucia ostygły, to kim jest teraz jej serce?”

Далее, если анализировать в «Горе от ума» (krótkie podsumowanie) działań, kluczowym odcinkiem będzie wizyta Skalozuba - żołnierza, który robi karierę na głowach swoich towarzyszy, niegrzecznego ignoranta, który nie umie wyrażać swoich myśli i nie wie nic oprócz czartu. Jednak Famusov wita go, ponieważ pułkownik jest świetną imprezą dla Sofii! Parafia Chatsky'ego narusza sielankę. Bohater kłóci się z nimi, obala monolog Famusowa, że ​​musimy żyć po staremu, jak Maxim Pietrowicz, wujek Famusowski. Przez kulenie się, fanatyzm, upokorzenie i pochlebstwa zyskał zyskowne miejsce na dworze. Pavel Afanasevich osądza współczesny „ojców”, który nie szanuje dawnych czasów, i boi się Chatsky'ego, kiedy wypowiada swój słynny monolog „A kim są sędziowie?”. Wołając, że młody człowiek jest „karbonariuszem”, chce głosić „swobody” i nie uznaje władz, ucieka z pokoju.

Kolejny ważny odcinek - Sophia widzi, jak upadaz koniem Molchalinem i prawie omdlała z podniecenia - po tym oddaje się głową. Ale Chatsky nie wierzy, że ta dziewczyna, ze swoim umysłem, wykształceniem i zdolnością rozumienia ludzi, mogłaby dać się ponieść takim nonsensom. Rozmawiając na osobności z Molchalinem, Piotr Andreevich przekonał się o podłości, małostkowości, tchórzostwie i ropuchu rozmówcy i doszedł do wniosku: wybraniec Zofii nie był nim.

W „Woe from Wit” przeczytaj podsumowanieOstatnia akcja jest szczególnie ostrożna. Na balu do Famusowa zgromadził się cały kolor szlachetnej Moskwy. Każdy bohater został mistrzowsko namalowany przez Griboedova, kolorowy i razem przedstawiają uogólniony obraz autokratyczno-feudalnego społeczeństwa w jego najgorszym przejawie: wstecz, służebność, ignorancja i brak wykształcenia, absolutna głupota i podłość. Dlatego wszyscy z taką przyjemnością wierzą w plotki Sophii o szaleństwie Chatsky'ego, podnoszą go i niosą po mieście.

Z przerażeniem młody człowiek ucieka z Moskwy, gdzie onjuż nie „jeźdźcem”. Zofia również wstydziła się, przekonana, jak mało znacząca, podła i pusta jest Molchalin. Ale najważniejsze jest to, że Famusov został pokonany - pokój władców został złamany. W końcu Chatsky jest pierwszą jaskółką, a kolejni będą następni - feudalni lordowie nie będą mogli żyć tak, jak kiedyś.