Poza tym, wpływ buddyzmu na kulturę Chin jest ogromnyale ta nauka ma głębokie korzenie w różnych krajach. Ale co to za wpływ i co przynosi ludziom? Czy mieszkańcy kraju rozumieją prawdziwe wartości tej wiary i czy żyją zgodnie z radą wielkiego Buddy? W dalszej części artykułu przyjrzymy się, jak buddyzm wygląda w Chinach. A ponieważ ten temat jest bardzo obszerny i wieloaspektowy, musimy tylko pokrótce przedstawić główne punkty.
Trochę o buddyzmie
Zanim przejdziemy do głównego tematu artykułu,trzeba zrozumieć, czym jest buddyzm. Niewątpliwie każdy z nas słyszał to słowo wiele razy i ma przybliżone pojęcie, czym ono jest. Ale wiedza ta może być rozproszona lub nawet błędna, jeśli pochodzi z niezweryfikowanych źródeł. W tym celu należy przynajmniej krótko zapoznać się z historią i istotą buddyzmu.
Skąd wziął się buddyzm jako nauka?Pojawił się na północy Indii, dokładnie tam, gdzie znajdowały się takie starożytne stany jak Magadha i Koszala. Pochodzenie tej religii nastąpiło w I tysiącleciu pne. mi.
Niestety, informacje naukowców są bardzo skąpetym okresie, ale nawet z dostępnych danych można wyciągnąć pewne wnioski. Tak więc, we wskazanym czasie, kryzys religii wedyjskiej upada, a jak wiemy, takie sytuacje zawsze przyczyniają się do pojawienia się czegoś nowego, pojawienia się alternatywnych nauk. Twórcami nowego kierunku byli zwykli podróżnicy, wędrowni starsi, szamani i mnisi. Wśród nich znalazł się przywódca buddyzmu Siddhartha Gautama, uznawany za jego założyciela.
Ponadto w tym czasie doszło do politycznejkryzys. Oprócz armii władcy potrzebowali siły, by utrzymać lud w uległości. Taką siłą stał się buddyzm. Jest słusznie uważany za religię królewską. Zauważono, że rozwinęła się tylko w tych państwach, których władcy podzielali poglądy buddyjskie.
Filozofia starożytnych Chin: buddyzm, taoizm, konfucjanizm
Trzy wymienione trendy mają fundamentalne znaczeniefilozofia Chin. System religijny kraju jest całkowicie zbudowany na tych trzech naukach, które są do siebie bardzo podobne. Dlaczego trzy? Faktem jest, że terytorium Chin jest bardzo duże, a różnym wspólnotom religijnym trudno było znaleźć wspólny język. Dlatego w różnych dzielnicach powstały odrębne ruchy, które z czasem przekształciły się w jedną z trzech nazwanych religii.
Co łączy te prądy?Ważną cechą jest brak bóstwa, któremu należy oddawać cześć. To bardzo ważny punkt, który odróżnia buddyzm od innych religii świata, w których zawsze istnieje najwyższy Bóg. Ponadto nauki te charakteryzują się filozoficzną oceną świata. Innymi słowy, nie znajdziesz tutaj jasnych instrukcji, przykazań czy nakazów, ponieważ każdy ma swobodę wyboru. Trzecią ważną cechą jest to, że te trzy obszary są w równym stopniu ukierunkowane na rozwój człowieka i samodoskonalenie.
Konfucjanizm, taoizm, buddyzm w Chinachnie pojawiły się jednocześnie. Pierwszą masową religią był buddyzm, który każdego roku miał coraz większą liczbę wyznawców. Należy zauważyć, że chiński buddyzm (buddyzm czan) różnił się nieco od nauk, które były popularne w Indiach. Stopniowo zastępował go popularny do dziś taoizm. Ta nauka mówi o duchowej ścieżce i pomaga ją znaleźć.
Ostatnim był konfucjanizm, któryoparty na przekonaniu, że celem życia każdego człowieka jest tworzenie dobra dla innych, humanizmu i sprawiedliwości. Konfucjanizm i buddyzm są najbardziej rozpowszechnione w Chinach. Nawet dzisiaj te dwie religie mają największą liczbę lojalnych wyznawców w Chinach.
Przenikanie buddyzmu do Chin
Buddyzm narodził się w Chinach stopniowo.Czas jego powstania przypadł na przełom naszej ery. To prawda, istnieją dowody na to, że buddyjscy kaznodzieje pojawili się w Chinach wcześniej, ale nie ma na to dowodów.
Należy zauważyć, że tak jest z informacją naukowcówróżni się tym, że niektóre źródła twierdzą, że buddyzm powstał w Chinach w czasie, gdy istniały tam już taoizm i konfucjanizm. Ta wersja również nie ma absolutnego dowodu, ale większość naukowców jest do tego skłonna.
Faktem jest, że konfucjanizm, buddyzm w Chinachsplecione bardzo ściśle. Gdyby zwolennicy obu nurtów nie rozróżnili postulatów religii, to być może połączyliby się w jednym kierunku. Wyraźne rozróżnienie nastąpiło ze względu na fakt, że buddyzm w starożytnych Chinach do pewnego stopnia był sprzeczny z normami postępowania w konfucjanizmie.
Religię przywieźli do Chin kupcy, którzy podążali Wielkim Jedwabnym Szlakiem z innych krajów. Około drugiego wieku ne dwór cesarza zainteresował się także buddyzmem.
Ale czy Chińczycy naprawdę mogliby być tak łatwi?porzucić stare, choć podobne, przekonania i przyjąć nową naukę? Faktem jest, że buddyzm był postrzegany przez Chińczyków jako rodzaj modyfikacji taoizmu, a nie zupełnie nowy trend. Z biegiem czasu taoizm i buddyzm również bardzo się ze sobą splotły i dziś te dwa ruchy mają wiele punktów styczności. Historia przeniknięcia nauk Buddy do Chin kończy się na początku drugiego wieku, kiedy powstała Sutra 42 artykułów, pisemne oświadczenie o podstawach nauk.
Monk An Shigao
Znamy założyciela buddyzmu, ale ktouważany za przodka tej religii w Chinach? Naprawdę był taki człowiek i nazywał się An Shigao. Był prostym mnichem Partów, który przybył do miasta Luoyang. Był człowiekiem wykształconym i dzięki temu wykonał świetną robotę. Oczywiście nie pracował sam, ale z grupą asystentów. Razem przetłumaczyli około 30 pism buddyjskich.
Dlaczego to ogromna praca?Faktem jest, że nie jest trudno przetłumaczyć tekst religijny, ale nie każdy tłumacz potrafi to zrobić poprawnie, zrozumieć intencje autora i przekazać jego punkt widzenia. Shigao odniósł sukces i stworzył doskonałe tłumaczenia, które w pełni odzwierciedlały istotę nauk buddyjskich. Oprócz niego robili to inni mnisi, którzy tłumaczyli sutry. Po pojawieniu się pierwszych rzetelnych tłumaczeń nowym ruchem zainteresowało się coraz więcej osób.
Od tego momentu w ówczesnych kronikach coraz częściejwspominano o wielkich świętach organizowanych przez klasztory buddyjskie. Ruch religijny z roku na rok stawał się coraz bardziej popularny, w państwie pojawiało się coraz więcej zagranicznych misjonarzy. Ale nawet pomimo nasilenia się wszystkich tych procesów, przez kolejne stulecie prąd w Chinach nie był oficjalnie rozpoznawany.
Czas kłopotów
Buddyzm w starożytnych Chinach został dobrze przyjęty, aleczas mijał, zmieniały się ludzie i władza. Zauważalna zmiana nastąpiła w IV wieku, kiedy ten nurt zaczął podbijać najwyższych władców. Dlaczego nowa religia nagle stała się tak popularna?
Osobliwości buddyzmu w Chinach są takieże przychodzi w czasach kryzysów, kiedy ludzie są niezadowoleni i zdezorientowani. To też się stało tym razem. W państwie zaczął się czas kłopotów. Wiele osób uczęszczało na buddyjskie kazania, ponieważ te przemówienia uspokajały ludzi i przynosiły spokój, a nie gniew i agresję. Co więcej, takie oderwane uczucia były bardzo popularne w społeczeństwie arystokratycznym.
Arystokraci z południowych Chin lubili się odgradzaćwydarzenia, a zwykli ludzie przyjęli tę umiejętność, tylko w nieco innej formie. To właśnie w czasie kryzysu ludzie chcieli zanurzyć się w swoim wewnętrznym świecie, odnaleźć siebie i zrozumieć otaczających ich ludzi. Na tym polega osobliwość buddyzmu w Chinach - dał swoim wyznawcom odpowiedzi na wszystkie ekscytujące pytania. Odpowiedzi były dyskretne, każdy swobodnie wybrał własną drogę.
Sądząc po wiarygodnych źródłach, można powiedziećże w tym czasie w kraju, w którym dużą wagę przywiązywano do medytacji, rozkwitł buddyzm typu przejściowego. Z tego powodu przez pewien czas ludzie postrzegali nowy trend jako modyfikację znanego już taoizmu.
Ten stan rzeczy doprowadził do powstania pewnegomit wśród ludu, który mówił, że Lao Tzu opuścił ojczyznę i udał się do Indii, gdzie został nauczycielem Buddy. Ta legenda nie ma żadnego dowodu, ale taoiści często używali jej w swoich przemówieniach polemicznych z buddystami. Z tego powodu w pierwszych tłumaczeniach wiele słów zapożyczono z religii taoistycznej. Na tym etapie buddyzm w Chinach charakteryzuje się tym, że formuje się pewien chiński kanon buddyjski, na który składają się tłumaczenia na język chiński, teksty sanskryckie oraz dzieła z Indii.
Należy zwrócić uwagę na mnicha Taoana, który wprowadziłnajwiększy wkład w rozwój buddyzmu w Chinach. Był zaangażowany w działalność misyjną i komentatorską, stworzył statut klasztorny, a także wprowadził kult Buddy Maitrei. To właśnie Taoan zaczął dodawać przedrostek „Shi” do nazwisk wszystkich mnichów buddyjskich (ze względu na fakt, że Gautama Buddha pochodził z plemienia Shakya). Uczeń tego mnicha aktywnie argumentował i bronił tezy, że religia nie podlega władcy i to on stworzył kult Amitabhy, który stał się najbardziej znanym i popularnym bóstwem na Dalekim Wschodzie.
Kumarajiva
W pewnym momencie wierzono, że centrum są ChinyBuddyzm. Ta opinia była powszechna w czasie, gdy państwo stało się przedmiotem ataku wielu koczowniczych plemion. Religia skorzystała tylko na tym, że w Chinach mieszało się tak wiele grup etnicznych. Plemiona, które przybyły, sprzyjały nowej wierze, ponieważ przypominała im o magii i szamanizmie.
Kumarajiva jest słynnym mnichem kaznodziejąna północ od Chin. Warto zauważyć, że w tej części państwa religia rozwinęła się pod bardzo ścisłą kontrolą cesarza. To Kumarajiva położył podwaliny pod buddyjską szkołę w Chinach. Pracował również w tłumaczeniu i głoszeniu. W V-VI wieku rozpoczął się wyraźny podział religii na gałęzie (proces ten rozpoczął Kumaradziwa). Aktywnie postępował proces „indyjacji” i przyjmowania autentycznych koncepcji buddyjskich. Zwolennicy byli podzieleni, co doprowadziło do powstania 6 różnych szkół. W ten sposób w Chinach powstał ostatecznie buddyzm Ch'an.
Każda szkoła była zgrupowana wokół własnejwyznawcą, a także wokół niektórych tekstów (chińskich lub oryginalnych buddyjskich). To uczeń mnicha Kumarajivi stworzył naukę, że duch Buddy jest obecny we wszystkich żywych istotach, a także, że można zostać zbawionym za pomocą „nagłego oświecenia”.
Dynastia Liang
Wpływ taoizmu i buddyzmu na kulturę chińskąwykonał swoją pracę. Już w VI wieku buddyzm stał się oficjalną religią i głównym nurtem. Jednak, jak już wiemy, nie mogłoby się to stać bez wsparcia najwyższej władzy. Kto się do tego przyczynił? Cesarz Wu Di z dynastii Liang podniósł buddyzm na nowy poziom. Przeprowadził dość zauważalne reformy. Klasztory buddyjskie stały się dużymi właścicielami ziemskimi, zaczęły generować dochód na dwór cesarski.
Jeśli zapytasz, jaki rodzaj buddyzmu jest w Chinach, toNikt nie da ci jednoznacznej odpowiedzi. To za czasów cesarza z dynastii Liang powstał tak zwany kompleks trzech religii, czyli san jiao. Każde nauczanie z tego tria harmonijnie uzupełniało inne. Uważano, że nauki buddyjskie odzwierciedlają wewnętrzną i najskrytszą mądrość chińskich mędrców. Również w tym czasie buddyzm zyskał własną niszę, która zajęła należne mu miejsce w rytuałach Chińczyków - mówimy o obrzędach pogrzebowych.
Ten etap charakteryzował się tym, że Chińczycyzaczął modlić się świętować dzień pamięci o zmarłych i obchodzić urodziny Buddy. Kult zyskiwał coraz większą dystrybucję, co sprowadzało się do uwolnienia żywych stworzeń. Kult ten powstał z nauczania, że wszystkie żywe istoty mają w sobie cząstkę Buddy.
Szkoły buddyzmu
Nastąpiło rozprzestrzenienie się buddyzmu w Chinachcałkiem szybko. W krótkim czasie udało się uformować pewne szkoły buddyzmu Ch'an, co miało znaczący wpływ na tradycje Dalekiego Wschodu. Wszystkie szkoły można z grubsza podzielić na trzy grupy: szkoły traktatów, sutry i dhjana.
Szkoła traktatów została oparta na naukach indyjskich.Zwolennicy tego nurtu byli bardziej zainteresowani kwestiami filozoficznymi niż upowszechnianiem swoich nauk. Zwykli ludzie i mnisi, którzy należeli do tej szkoły, pisali traktaty filozoficzne, a także studiowali materiały napisane w starożytności. Innym obszarem ich działalności było tłumaczenie pism świętych z języka indyjskiego na język chiński.
Szkoła sutr opierała się na jednym głównymtekst wybrany przez lidera. To był ten werset, za którym podążali wszyscy uczniowie i to w nim znaleźli najwyższy wyraz mądrości Buddy. Jak już zrozumieliśmy, szkoły sutr były oparte na określonym tekście doktrynalnym i religijnym. Mimo to wyznawcy byli zaangażowani w rozważanie wielu zagadnień teoretycznych i filozoficznych. Opracowali również złożone systemy, które trudno przypisać konkretnemu tekstowi w Indiach.
Szkoła Dhyana to szkoła praktyków.Tutaj wyznawcy praktykowali jogę, medytację, modlitwy i wyszkolili psychotechnikę. Przynieśli swoją wiedzę ludziom, nauczyli ich prostych sposobów kontrolowania swojej energii i kierowania jej we właściwym kierunku. Obejmuje również szkołę zaklęć monastycznych i szkołę dyscypliny monastycznej.
Buddyzm i kultura
Nie można zaprzeczyć, że buddyzm gra w kulturze Chinznacząca rola. Wpływ tej religii najwyraźniej widać w literaturze, architekturze i sztuce tego kraju. W czasach buddyjskich mnichów zbudowano ogromną liczbę klasztorów, świątyń, kompleksów jaskiniowych i skalnych. Wyróżniał się architektonicznym przepychem.
Struktura tych czasów charakteryzuje się elegancją iażurowy, co pokazuje niekonserwatywny charakter buddystów. Nowe budynki sakralne dosłownie odnowiły stare i brzydkie budynki w Chinach. Wyróżniają je wielopoziomowe dachy, które symbolizują niebo. Najcenniejszym zabytkiem są wszystkie powstałe obiekty i zespoły podziemne. Freski, płaskorzeźby i charakterystyczne zaokrąglone rzeźby wpisują się w zespół architektoniczny bardzo organicznie.
Okrągłe budynki są popularne w Chinach od dawna, alew czasach buddyjskich mnichów rozprzestrzeniły się w dużych ilościach. Dziś dosłownie w każdej chińskiej świątyni można znaleźć rzeźbiarskie obrazy pochodzące z kultury indochińskiej. Wraz z religią do kraju przybyło również nowe zwierzę, które bardzo często można spotkać w różnych dziełach rzeźbiarskich - lew. Aż do przeniknięcia wiary Gautamy, to zwierzę było praktycznie nieznane Chińczykom.
To buddyzm zaszczepił w chińskiej kulturze coś pewnegomiłość do fikcji, która do tej pory była tam zupełnie rzadka. Powieści w końcu stały się dla Chińczyka najbardziej drogim rodzajem fikcji. Jednocześnie pojawienie się fikcji w Chinach doprowadziło do powstania większych gatunków, takich jak klasyczna powieść.
To buddyzm Chan zajmuje ważne miejscepowstawanie malarstwa chińskiego. Dla artystów szkoły Sung obecność Buddy we wszystkim, co istnieje, odegrała szczególną rolę, dzięki czemu ich obrazy nie miały linearnych perspektyw. Klasztory stały się bogatym źródłem informacji, ponieważ to tutaj gromadzili się, rozważali i pisali wielcy mnisi, artyści, poeci i filozofowie. Ci ludzie przybyli do klasztoru, aby oderwać się od świata zewnętrznego i podążać swoją wewnętrzną twórczą drogą. Warto zwrócić uwagę, że mnisi chińscy jako pierwsi wymyślili drzeworyt, czyli typografię polegającą na reprodukcji tekstu za pomocą matryc (plansz z lustrzanymi hieroglifami).
Chińska kultura ustna znacznie się rozwinęładzięki buddyjskim legendom i mitom. Filozofia i mitologia są ze sobą ściśle powiązane w umysłach ludzi, co spowodowało nawet pewne przywiązanie do prawdziwych wydarzeń historycznych. Buddyjskie poglądy na temat nagłego oświecenia i intuicji wywarły wielki wpływ na myśl filozoficzną Chin.
Zaskakujące jest nawet słynna tradycja herbacianaChiny również wywodzą się z buddyjskiego klasztoru. Uważa się, że sztuka picia herbaty narodziła się właśnie wtedy, gdy mnisi szukali sposobu na medytację, a nie zasypianie. W tym celu wymyślono zdrowy i orzeźwiający napój - herbatę. Według legendy jeden mnich zasnął podczas medytacji i aby temu zapobiec, odciął sobie rzęsy. Z opadłych rzęs wyrosły herbaciany krzew.
Obecny
Czy w Chinach jest dziś buddyzm?Trudno jest krótko odpowiedzieć na to pytanie. Chodzi o to, że okoliczności historyczne rozwinęły się w taki sposób, że od 2011 roku działalność buddystów w ChRL znajduje się pod ścisłą kontrolą. Wynika to z faktu, że nowoczesny rząd chiński od 1991 roku prowadzi twardą politykę. Sam rząd dyktuje zasady rozwoju buddyzmu w Chinach.
W szczególności mnisi musieli się wyrzecXIV Dalajlama na badanie tekstów komunistycznych. Naturalna reakcja buddystów na to jest zrozumiała. Buddyzm w Chinach nie ma możliwości rozwoju i znalezienia nowych wyznawców. Ta polityka państwa prowadziła do powtarzających się przypadków aresztowań i arbitralności. Niestety, dzisiaj ChRL nie akceptuje buddyzmu w jego naturalnej postaci. Być może w przyszłości sytuacja się poprawi, ponieważ buddyjski pogląd na życie jest historycznie bardzo bliski Chińczykom.
Podsumowując niektóre wyniki, należy to powiedziećfilozofia starożytnych Chin postrzega buddyzm jako coś podobnego i drogiego. Po prostu nie do pomyślenia jest wyobrażenie sobie idei religijnych i filozoficznych tego kraju bez myśli buddyjskich. Słowa takie jak „Chiny”, „religia”, „buddyzm” są historycznie powiązane i nierozłączne.
