Ένα λογοτεχνικό παραμύθι ως είδος, φυσικά,είναι μια πλήρη και ολοκληρωμένη κατεύθυνση της λογοτεχνίας. Φαίνεται ότι η ζήτηση για αυτά τα έργα δεν θα εξαντληθεί ποτέ, θα είναι ασφαλώς και διαρκώς σε ζήτηση τόσο από παιδιά όσο και από ενήλικες όλων των ηλικιών. Σήμερα, αυτό το είδος είναι πιο καθολικό από ποτέ. Οι λογοτεχνικές παραδόσεις και οι συγγραφείς τους είναι δημοφιλείς, αν και υπάρχουν κάποιες αποτυχίες. Εξακολουθεί να υπάρχει σύνδεση με τη λαογραφία, αλλά χρησιμοποιούνται σύγχρονες πραγματικότητες και λεπτομέρειες. Ο κατάλογος των λογοτεχνικών παραμυθιών είναι αρκετά μεγάλος. Προσπαθώντας να εντοπίσετε μόνο τα πολύ, μπορείτε να γράψετε περισσότερα από ένα φύλλα χαρτιού. Ωστόσο, προσπαθήστε να το κάνετε αυτό σε αυτό το άρθρο.
Χαρακτηριστικά ενός λογοτεχνικού παραμυθιού
Πώς διαφέρει από τη λαϊκή λαϊκή.Κατ 'αρχάς, το γεγονός ότι έχει έναν συγκεκριμένο συγγραφέα, συγγραφέα ή ποιητή (αν είναι σε στίχο). Και η λαογραφία, όπως γνωρίζετε, περιλαμβάνει τη συλλογική δημιουργικότητα. Η ιδιαιτερότητα ενός λογοτεχνικού παραμυθιού είναι ότι συνδυάζει τις αρχές της λαογραφίας και της λογοτεχνίας. Θα μπορούσατε να πείτε ότι: αυτό είναι το επόμενο βήμα στην εξέλιξη της λαογραφίας. Πράγματι, πολλοί συγγραφείς αναπαριστούν διάσημες ιστορίες παραμυθιών, που θεωρούνται λαϊκές, χρησιμοποιώντας τους ίδιους χαρακτήρες. Και μερικές φορές έρχονται με νέους πρωτότυπους ήρωες και μιλούν για τις περιπέτειές τους. Το πρωτότυπο μπορεί να είναι το όνομα. Εκατοντάδες λογοτεχνικές παραμύθια έχουν εφευρεθεί, αλλά όλοι έχουν μια συγκεκριμένη συγγραφική ταυτότητα και μια έντονη θέση συγγραφέα.
Λίγο ιστορία
Αναφορικά με την προέλευση της ιστορίας του συγγραφέα, υπό όρουςμπορούμε να σημειώσουμε το Αιγυπτιακό "On Two Brothers", που καταγράφηκε ήδη από τον 13ο αιώνα π.Χ. Θυμηθείτε επίσης τα ελληνικά έπη "Ηλιάδα" και "Οδύσσεια", η συγγραφή των οποίων αποδίδεται στον Όμηρο. Και στον Μεσαίωνα, οι παραβολικές εκκλησίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια εμφάνιση ενός λογοτεχνικού παραμυθιού. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, ένας κατάλογος λογοτεχνικών παραμυθιών θα ήταν πιθανώς μια συλλογή από διηγήματα από γνωστούς συγγραφείς.
Дальнейшее развитие жанр получил в 17-18 веках в Ευρωπαϊκά παραμύθια των S. Perrault και A. Gallan, Ρώσικα - M. Chulkov. Και στο 19ο, ένας ολόκληρος γαλαξίας από λαμπρούς συγγραφείς σε διάφορες χώρες χρησιμοποιεί ένα λογοτεχνικό παραμύθι. Ευρωπαϊκή - Hoffmann, Andersen, για παράδειγμα. Ρώσοι - Ζουκόφσκι, Πούσκιν, Γκόγκολ, Τολστόι, Λέσκοφ. Ο κατάλογος των λογοτεχνικών παραμυθιών στον 20ό αιώνα επεκτείνεται από τους A. Tolstoy, A. Lindgren, A. Milne, K. Chukovsky, B. Zakhoder, S. Marshak και πολλούς άλλους εξίσου διάσημους συγγραφείς.
Ιστορίες του Πούσκιν
Η έννοια της "ιστορίας συγγραφέα λογοτεχνίας" μπορείίσως απεικονίζει καλύτερα το έργο του Αλεξάντρ Πούσκιν. Καταρχήν, τα έργα αυτά: τα παραμύθια «Για τον Τσαρ Σαλτάν», «για τον ψαρά και τα ψάρια», «για τον ιερέα και τον εργάτη του Balda», «για το χρυσό κοκτέιλ», «για την νεκρή πριγκίπισσα και τους επτά ιππότες» - δεν σχεδιάστηκαν για παρουσίαση στο ακροατήριο των παιδιών . Ωστόσο, λόγω των περιστάσεων και του ταλέντου, ο συγγραφέας βρέθηκε σύντομα στον κατάλογο για να διαβάσει τα παιδιά. Ζωντανές εικόνες, καλά αναμνησμένες σειρές ποιημάτων βάζουν αυτές τις ιστορίες στην κατηγορία των ανεπιφύλακτων κλασικών του είδους. Ωστόσο, λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν ότι ο Πούσκιν χρησιμοποίησε λαϊκά παραμύθια ως βάση για τα έργα των έργων του, όπως "Η Άπληστη Παλιά Γυναίκα", "Ο Γέρος Σαμπάρς", "Η Ιστορία των Υπέροχων Παιδιών". Και στην ίδια την λαϊκή τέχνη, ο ποιητής είδε μια ανεξάντλητη πηγή εικόνων και αγαλμάτων.
Κατάλογος λογοτεχνικών παραμυθιών
Μπορείτε να μιλήσετε για πολύ καιρό σχετικά με την πρωτοτυπία της επανάληψηςκαι αλλοίωση. Από αυτή την άποψη, θα ήταν καλύτερο να θυμηθούμε το διάσημο παραμύθι του Τολστόι "Πινόκιο", το οποίο ο συγγραφέας «ξαναγράφηκε» από τον Κολώδιο «Πινόκιο». Ο ίδιος ο Carlo Collodi, με τη σειρά του, χρησιμοποίησε τη λαϊκή εικόνα μιας ξύλινης κούκλας δρόμου για το θέατρο. Αλλά το "Πινόκιο" είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία του συγγραφέα. Από πολλές απόψεις, σύμφωνα με ορισμένους κριτικούς, ξεπέρασε το πρωτότυπο όσον αφορά τη λογοτεχνική και καλλιτεχνική του αξία, τουλάχιστον για τον ρωσόφωνο αναγνώστη.
Από τις αρχικές λογοτεχνικές ιστορίες όπου οι ήρωεςπου εφευρέθηκε από τον ίδιο τον συγγραφέα, μπορούμε να διακρίνουμε δύο ιστορίες για τον Winnie the Pooh, ο οποίος ζει με τους φίλους του στο δάσος Stochrovaya. Η μαγευτική και αισιόδοξη ατμόσφαιρα που δημιουργείται στα έργα, οι χαρακτήρες των κατοίκων του Δάσους, οι χαρακτήρες τους είναι εντυπωσιακοί στην ασυνήθιστη τους. Παρόλο που εδώ, όσον αφορά την οργάνωση της αφήγησης, χρησιμοποιήθηκε μια τεχνική που είχε χρησιμοποιηθεί προηγουμένως από τον Kipling.
Σε αυτό το πλαίσιο, είναι επίσης ενδιαφέρουσες οι ιστορίες της Astrid Lindgren για το αστείο Carlson, που ζει στην οροφή, και το Kid, που γίνεται φίλος του.
Προσαρμογές οθόνης λογοτεχνικών παραμυθιών
Πρέπει να σημειωθεί ότι οι λογοτεχνικές ιστορίες είναι γόνιμεςκαι ανεξάντλητο υλικό για προσαρμογές ταινιών, καλλιτεχνικές και γελοιογραφικές. Ποια είναι η προσαρμογή του κύκλου των παραμυθιών του John Tolkien (Tolkien) σχετικά με τις περιπέτειες του Hobbit Baggins (σε μία από τις πρώτες μεταφράσεις στα ρωσικά - Sumkins);
