Współcześni naukowcy rozumieją socjalizację jakociągły proces, w wyniku którego jednostka zostaje włączona w różnego rodzaju relacje między ludźmi. Uzależniają człowieka od społeczeństwa. Kształtowanie rozwoju społecznego człowieka polega na przyswajaniu przez nią uniwersalnego ludzkiego doświadczenia, a mianowicie wiedzy, zdolności i umiejętności oraz na wykorzystaniu ich w pracy zawodowej. A także w życiu publicznym.
Udana socjalizacja przedszkolaków wiąże się ztakie pojęcia jak „szkolenie”, „edukacja”, „wychowanie”, „rozwój harmonijnej osobowości dziecka”. Procesy te stają się pełnoprawne tylko wtedy, gdy są celowe. Powstawanie socjogenezy dziecka to bardzo specyficzny moment, który wymaga bezpośredniego wpływu dorosłych. Ich specjalnie zorganizowana działalność pozwala im towarzyszyć kształtowaniu się dziecka jako osoby z własnymi opiniami i przekonaniami, komplikując ten proces. Socjalizacja przedszkolaków powstaje nie tylko w rodzinie, ale także w placówkach przedszkolnych w toku procesów wychowania, edukacji i rozwoju harmonijnej osobowości dziecka. Na małą osobę mogą również wpływać organizacje religijne i grupy kontrkulturowe, które mają bardzo różne cele i zadania.
Socjalizacja w przedszkolu tospecjalnie zorganizowany proces, podczas którego dzieci poznają i opanowują zastaną rzeczywistość otaczającego ich świata. Kompetentna praca pedagogiczna przedszkolnej instytucji edukacyjnej jest w stanie zapewnić jej korzystny przebieg, co pozwala zorganizować ciągłość i ciągłość wszystkich etapów wprowadzania dziecka do życia ludzkiego. Socjalizacja dzieci ma za cel nadrzędny kształtowanie ich gotowości do nawiązywania relacji międzyludzkich i dalszego rozwoju kultury. Gotowość odnosi się do pragnień, umiejętności i zdolności dziecka.
Aktualny problem socjalizacjiszczególną uwagę zwraca się na przedszkolaki. Psychologowie i pedagodzy badają zagadnienia związane z harmonijnym rozwojem osobowości dzieci i wychowaniem w rodzinie, które bezpośrednio wpływają na ich zdolność do włączania się w rzeczywistość otaczającego ich świata. A także kładą podwaliny pod kompetencje społeczne, pozwalając, aby ten proces przebiegał w najbardziej optymalny sposób. . To właśnie te cechy pozwolą człowiekowi odnieść sukces w przyszłości we wszystkich swoich głównych działaniach. Obecnie kompetencje społeczne rozumiane są jako zdolność dziecka do zaspokajania potrzeb poprzez interakcję ze światem zewnętrznym na podstawie społecznie akceptowalnych sposobów realizacji swojej aktywności.
Według L.S.Wygotski, dziecko jest początkowo istotą społeczną, ponieważ bezpośrednio zależy od otaczających go ludzi, na pierwszych etapach - od rodziców i innych członków rodziny, a potem - od wychowawców i nauczycieli. Jest to fundamentalnie istotny fakt dla działalności przedszkolnej placówki oświatowej. Wychowawca przedszkolny jest swego rodzaju wzorcem kulturowym dla małego człowieka. Pomyślna socjalizacja przedszkolaków będzie zależeć od umiejętności czytania i pisania pracy nauczyciela w przyszłości. Ponieważ działa jako bezpośredni wzór do naśladowania. Sens sukcesu rozpatrywany jest w kontekście twórczej socjalizacji i indywidualizacji dziecka, umiejętności tworzenia nie tylko siebie, ale także nowej kultury w warunkach ciągle zmieniającego się życia. A także do połączenia wartości duchowych i materialnych. Możliwość tworzenia kultury opiera się na kształtowaniu uniwersalnych zdolności ludzkich opartych na poznaniu i przyswajaniu wiedzy, umiejętności i zdolności. To oni stają się podstawą włączenia małej osoby do społeczeństwa.
V.T.Kudryavtseva zauważa, że proces tworzenia kultury należy rozumieć nie jako tworzenie nowych rzeczy lub pomysłów, ale jako realizację twórczej wyobraźni, umiejętność skupienia się na pozycji innych ludzi, arbitralność, opanowanie ogólnych metod działania z rzeczami i przedmiotów, opanowanie elementów refleksji, budowanie zmysłowego obrazu otaczającego świata oraz kształtowanie uniwersalnych form myślenia i moralnego stosunku do własnego gatunku.
Podstawowe cechy udanej socjalizacjidziecko to: kompetencje, umiejętność podejmowania inicjatywy, kreatywność, dowolność procesów psychicznych i zachowań w ogóle, odpowiedzialność, samodzielność, bezpieczeństwo, rozwinięta samoświadomość, swoboda zachowań, umiejętność adekwatnej samooceny.
W wychowaniu i rozwoju małego człowieka orazrodzina odgrywa również ważną rolę w zdobywaniu ich doświadczeń społecznych. To w rodzinie, która jest podstawową instytucją wychowania, socjalizacja przedszkolaków przebiega naturalnie i bezboleśnie. Jej kształtowanie opiera się na ciągłości pokoleń.
Eksperci wielokrotnie to udowodniliaby rodzina i przedszkole zapewniały integralność i kompletność środowiska kulturowego, wychowawczego i społeczno-pedagogicznego dla rozwoju i samorealizacji dziecka. Udane współdziałanie rodziny i przedszkolnej placówki wychowawczej opiera się na kompetentnej i harmonijnej komplementarności, a nie na powielaniu i zastępowaniu społecznie istotnych funkcji jednej placówki wychowawczej drugą.
