Zaledwie 4 lata po śmierci, która wstrząsnęła RosjąPuszkina, doszło do pojedynku między M.Ju Lermontowem a emerytowanym majorem Nikołajem Martynowem. W rezultacie poeta został zabity, a drugi uczestnik pojedynku uciekł z trzymiesięcznym aresztem i kościelną skruchą. Chociaż ostatni pojedynek Lermontowa, który zakończył się jego śmiercią, odbył się ponad 175 lat temu, nadal trwają spory, czy N.S. Martynow rzeczywiście strzelił do człowieka, który wyładował pistolet w powietrze, czyli popełnił morderstwo.
Pochodzenie
Aby lepiej zrozumieć motywy działań osoby, której kula położyła kres krótkiej biografii M. Yu Lermontowa, należy poznać jego pochodzenie.
Synowie.Martynow pochodził z moskiewskiej szlachty. Jego dziadek dorobił się fortuny na winiarniach, to znaczy za pewną opłatą nabył od państwa prawo do ściągania podatków od lokali winiarskich, w czym odnosił ogromne sukcesy. Pod koniec XVIII wieku wierzono, że arystokraci nie powinni zajmować się takimi sprawami. Jednak Michaił Iljicz, chociaż był bardzo nieśmiały w swoim, jak powiedzieliby dzisiaj, biznesie, chciał jednak, aby jego syn kontynuował swoją działalność, ponieważ zapewniał stabilny dochód. Nazwał go także imieniem nietypowym dla ludzi z jego klasy. Tak więc Nikołaj Solomonowicz Martynow, którego narodowość natychmiast po śmierci Lermontowa stała się przedmiotem spekulacji, jest niewątpliwie Rosjaninem.
Rodzice i dzieciństwo
Ojciec Martynova Salomon Michajłowicz Martynowawansował do rangi radnego stanowego i zmarł w 1839 roku. Jego żona Elizaveta Michajłowna pochodziła ze szlacheckiej rodziny Tarnowskich. W sumie rodzina Martynowów miała ośmioro dzieci: 4 synów i 4 córki. Oni, zwłaszcza chłopcy, otrzymali doskonałe wykształcenie, mieli dość środków, by czuć się swobodnie wśród złotej młodzieży i wyróżniali się atrakcyjnym wyglądem.
Nikołaj Martynow urodził się w 1815 roku i był tylko rok młodszy od Lermontowa. Od dzieciństwa miał talent do twórczości literackiej i wcześnie zaczął pisać wiersze, naśladując słynnych poetów swoich czasów.
Studiować
W 1831 r. do szkoły wstąpił Nikołaj Martynowchorąży gwardii i kadeci kawalerii. Lermontow był tam rok później. Ten ostatni został zmuszony do ubiegania się o opuszczenie Uniwersytetu Moskiewskiego z powodu nieprzyjemnej historii z jednym z profesorów i nie chciał wstąpić na Uniwersytet w Petersburgu, ponieważ zaproponowano mu rozpoczęcie studiów od pierwszego roku.
Nikołajewska Szkoła Kawalerii, w którejokazał się młodymi ludźmi, był jednym z najbardziej znanych w Rosji. Przyjmowano do niego tylko szlachtę po studiach na uniwersytecie lub w prywatnych szkołach z internatem, którzy nie mieli przeszkolenia wojskowego. Podczas studiów Lermontow i Nikołaj Solomonowicz Martynow niejednokrotnie ćwiczyli razem szermierkę na espadronach i byli dość zaznajomieni. Ponadto poeta został przedstawiony wielu członkom rodziny Martynowów, a brat Nikołaja, Michaił, był jego kolegą z klasy. Następnie napisali również, że jedna z sióstr Mikołaja stała się nawet częściowo prototypem księżniczki Marii. Jednocześnie wiadomo, że matka Martynova bardzo niepochlebnie wypowiadała się o Lermontowie za jego złośliwe żarty, ale jej syn był zachwycony talentem poetyckim swojego szkolnego kolegi.
Usługa
Po ukończeniu studiów Nikołaj Martynow byłwysłany do służby w prestiżowym wówczas pułku kawalerii, w którym w tym samym okresie był oficerem Dantesem. Podczas wojny kaukaskiej, podobnie jak wielu członków jego pokolenia, zgłosił się na front w nadziei, że stanie się sławny i wróci do stolicy z powodów i rozkazów wojskowych. Tam, podczas wyprawy wojskowej oddziału kaukaskiego przez rzekę Kubań, Nikołaj Solomonowicz Martynow udowodnił, że jest odważnym oficerem. Za zasługi wojskowe został nawet odznaczony Orderem św. Anna z łukiem, a on był w dobrej pozycji z dowództwem.
Rezygnacja
Okoliczności były takie, że NikołajMartynow mógł liczyć na udaną karierę. Jednak z wciąż niejasnego powodu, w 1841 r., będąc w stopniu majora (przypomnijmy, że praktycznie jego wiekowy Lermontow był wówczas tylko porucznikiem), niespodziewanie złożył rezygnację. Krążyły pogłoski, że młody człowiek został do tego zmuszony, ponieważ został przyłapany na oszustwie podczas gry w karty, co wśród oficerów było uważane za wyjątkowo wstydliwe zjawisko. Na korzyść takich plotek wielu przytaczało fakt, że Nikołaj Martynow, który miał wystarczające środki finansowe i powiązania, nie wrócił do stolicy, ale osiadł ze społeczeństwa w Piatigorsku i prowadził samotne życie. Wśród wczasowiczów i lokalnego społeczeństwa rosyjskiego były major był znany jako ekscentryczny i oryginalny, ponieważ przebrał się w stroje alpinistów i chodził z ogromnym sztyletem, wywołując kpiny ze swoich byłych kolegów.
M. Yu Lermontow na Kaukazie
W 1841 roku poeta zasłynął już wcała Rosja dzięki wierszom o Puszkinie. Kłopoty babci, która ma wpływowych krewnych wśród dworzan, pozwoliły mu uniknąć poważniejszej kary. Został wysłany na Kaukaz jako chorąży w pułku Niżnego Nowogrodu. Ta podróż służbowa nie trwała wystarczająco długo i wkrótce znów zabłysnął w salonach stolicy. Być może wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie kłótnia w domu hrabiny Laval z Ernestem de Barant. Syn francuskiego dyplomaty widział obrazę w epigramie, który, jak powiedzieli mu wzajemni znajomi, napisał M.Ju Lermontow. Podczas pojedynku, który odbył się niedaleko miejsca śmiertelnie rannego Puszkina, nie wydarzyło się nic tragicznego: miecz jednego z rywali pękł, Barant chybił, a poeta wystrzelił w powietrze. Nie udało się jednak ukryć faktu walki, a poeta został zesłany na Kaukaz, choć podejmował próby rezygnacji.
Powody pojedynku z Martynovem
Z północnej stolicy poeta przybył po raz pierwszyStawropol, gdzie stacjonował jego pułk Tengin, a po chwili wyjechał na krótkoterminowe wakacje do Piatigorska. A przyjaciele próbowali go przekonać, żeby tego nie robił. Tam poznał wielu swoich petersburskich znajomych, w tym Martynova. Lermontow, zły na język, był niezwykle rozbawiony wojowniczym wyglądem swojego byłego kolegi z klasy. Ten ostatni od dawna żywił urazę do poety, ponieważ wierzył, że wyśmiewał go w swoich epigramatach, w których pojawiły się imiona Martysh i Solomon. Następnie za powód pojedynku uznano również wersję, według której Martynow uważał, że Lermontow skompromitował swoją siostrę. Wskazywano również na rywalizację młodzieży o łaskę francuskiej aktorki Adele, która była w trasie po Kaukazie.
Sprzeczka
Dwa dni przed tragedią jej główni bohaterowiespotkali się w domu generała Verzilina. Obecny był także przyszły drugi z poety i jego długoletni przyjaciel książę Trubetskoy, a także żona i córka właściciela domu. W ich obecności Lermontow zaczął puszczać uwagi na temat śmiesznego „górala”. Przez tragiczny wypadek muzyka zatrzymała się na tych słowach i usłyszeli je wszyscy, łącznie z Martynowem, jak zawsze ubranym w czerkieski płaszcz. Jak później wspominali znajomi Lermontowa i Martynowa, nie był to pierwszy raz, kiedy poeta kpił z emerytowanego majora. Wytrzymał tak długo, jak można było udawać, że żarty nie mają z nim nic wspólnego. Jednak podczas wieczoru muzycznego Verzilinów wszystko było zbyt oczywiste i pojedynek Lermontowa z Martynowem stał się nieunikniony. Urażony „góral” głośno oświadczył, że nie zamierza dłużej znosić kpin i odszedł. Poeta zapewnił jednak panie, że jutro pogodzi się z Nikołajem Solomonowiczem, bo „tak się dzieje”.
Pojedynek Lermontowa z Martynovem
Wieczorem tego samego dnia Michaił i Nikołaj mielinieprzyjemna rozmowa, podczas której rzucono wyzwanie na pojedynek. Walka odbyła się następnego dnia. Według ogólnie przyjętej wersji Lermontow nie traktował poważnie wszystkiego, co się działo, i wystrzelił w powietrze. W ten sposób jeszcze bardziej rozgniewał Martynova i otrzymał kulę w klatkę piersiową. Ponieważ podczas walki nie było lekarza, nie udzielono pomocy medycznej, choć nie mogło to uratować życia Lermontowa.
Po pojedynku Martynow został skazany na pozbawienie wszelkich praw państwowych i degradację. Mikołaj II postanowił jednak ograniczyć karę do trzech miesięcy pozbawienia wolności w wartowni.
Niewiele wiadomo o życiu Martynova po pojedynku. Zmarł w wieku 60 lat i został pochowany w jego imieniu w Ievlevo.
