Niezgodność jest zaprzeczeniem ogólnie przyjętych zasadoraz fundacje zakorzenione w określonej grupie lub społeczności. Ale ludzie, którzy są zwolennikami tego, można powiedzieć, stylu życia, nie tylko po prostu nie zgadzają się z żadnymi zapisami, ale także oferują własną wizję sytuacji. Jednak najpierw najważniejsze.
Jeden przeciwko wszystkim
Mówiąc prostszymi słowami, więcnonkonformizm to wybór własnej ścieżki, a nie podążanie za tą, którą proponuje społeczeństwo. Tacy ludzie nie akceptują tego, co dyktuje tłum. I rzeczywiście jest wiele przykładów takich osobowości – można je przytoczyć ze sfery nauki, sztuki, polityki, kultury i właśnie z życia publicznego. Na przykład ten sam Giordano Bruno, odrzucony przez społeczeństwo, był nonkonformistą. Dlaczego? Tak, ponieważ w swoich odkryciach, jak Galileo Galilei, wyprzedzał swój czas. Społeczeństwo tego nie zaakceptowało, odrzuciło jednego lub drugiego naukowca.
Filozofia nonkonformizmu
Niezgodność to sytuacja z pewnąpunkt widzenia. A zatem ma swoją własną filozofię. Co to jest? Przede wszystkim należy więc zauważyć, że istnieją dwa rodzaje nonkonformizmu. Pierwszy jest normalny, a drugi jest wymuszony. Tak więc prosty nonkonformizm to odrzucenie, a także niezgoda z pewnymi wartościami i normami dominującymi w społeczeństwie. A druga, obowiązkowa, polega na presji wywieranej na jednostkę przez tę lub inną grupę społeczną. Innymi słowy, wspólnota ludzi poprzez swoją presję zmusza człowieka do odejścia od jego oczekiwań.
Ogólnie rzecz biorąc, aby się nie zgodzić i protestować przeciwkowszystko jest normalne. W końcu to właśnie te cechy spowodowały rozwój i postęp prymitywnego człowieka. Czasy się zmieniły, ale zasada nonkonformizmu nie. Przez cały czas awanturnicy, buntownicy, a nawet wyrzutkowie byli tymi, za którymi stała inicjatywa rewolucji całej ludzkości.
Nonkonformiści są często określani jakoopozycjoniści. Dzieje się tak dlatego, że nie stosują się bezmyślnie do ogólnie przyjętych norm – wręcz przeciwnie, walczą z nimi. Na tym polega ich wyjątkowość. Nonkonformista to osoba, która nie rezygnuje z pewnych norm, po prostu wyraża w stosunku do nich odmienne zdanie.
Dwa przeciwieństwa
Konformizm i nonkonformizm to dwapowiązane koncepcje. Ale zupełnie odwrotnie. Tak więc konformizm i nonkonformizm często występują w niektórych grupach społecznych. I głównie ludzie, którzy są zwolennikami takiego lub innego punktu widzenia, można znaleźć w społeczności raczej przyziemnego rozwoju psychologicznego i społecznego. Rzeczywiście, im bardziej wszechstronna jest osoba, tym mniej nonkonformizmu i konformizmu jest w nim nieodłącznych. Co go w tym przypadku charakteryzuje? To jest wolne samostanowienie. Oznacza to, że są to ludzie, którzy samodzielnie decydują, co robić, a co nie. Nie branie pod uwagę czyjejś opinii, ufanie tylko własnym uczuciom. Są to osoby, dla których ważne jest, aby wynik spełniał ich oczekiwania, a nie obalał ani nie zatwierdzał praw, które zostały ustanowione w społeczeństwie. Można powiedzieć - złoty środek.
Wyrzutki czy po prostu specjalne?
Nonkonformizm...W psychologii oznacza to również reakcję protestacyjną na życie. „Nie tak jak wszyscy” – tak często myślą niektórzy zwolennicy tego punktu widzenia. W rzeczywistości zarówno konformiści, jak i nonkonformiści – wszyscy myślą w ten sam sposób. Dlaczego? Bo niektórzy myślą jak wszyscy inni (pierwsi), a reszta - na lewą stronę, wręcz przeciwnie (druga).
Jaki jest podstawowy negatywizm behawioralny?Być może w umysłach nonkonformisty. Staje się nim celowo, aby być i być uważanym za innego od innych. Często zdarza się, że tacy ludzie stają się wyrzutkami społecznymi. Jaki kolektyw chciałby, aby dołączył do nich człowiek, który zaprzecza wszystkiemu, do czego przynależy? Ale są też tacy, którzy nie zachowują się w ten sposób celowo. To są tak naprawdę ich własne wnioski. Oni naprawdę myślą inaczej. Mają zupełnie inne wartości i szczerze nie podzielają innych, bardziej powszechnych. Można powiedzieć, że tacy ludzie mają swój własny świat.
Kreatywność
Należy zauważyć, że nonkonformizm w sztucewystępuje dość często. A większość estetów uważa ten styl za bardzo atrakcyjny. Co jest złego w tym, że twórcy (najczęściej nonkonformizm w malarstwie) wnoszą do sztuki coś własnego? Okazuje się więc, że rozrzedza go, nie pozwala na stagnację i staje się banalny, nieciekawy. To naprawdę ważne. Z drugiej strony, nonkonformizm można postrzegać jako wieczne poszukiwanie czegoś świeżego, nowego. Okazuje się więc, że poszerzamy zakres i własną wizję pewnych rzeczy. Na przykład ten sam dom sztuki, który ze względu na stereotypy, które rozprzestrzeniły się w społeczeństwie z prędkością światła, może być dość atrakcyjny i interesujący. Ale zwolennicy tego stylu są także swego rodzaju nonkonformistami.
Konformiści i nonkonformiści – czy możliwe jest współistnienie?
Można śmiało powiedzieć, że jest to możliwe.Chociaż będziesz musiał ciężko pracować zarówno dla jednego, jak i dla drugiego. W końcu oba te zjawiska są związane z kontaktem społecznym. Nawet osoba, która nie zgadza się z opinią większości i nie otrzymuje od nich aprobaty i wsparcia, może zaprzyjaźnić się z konformistami. Często takie osoby są przydatne dla zespołu. Bo to nonkonformiści są generatorami nowych, świeżych pomysłów. Zawsze ważne jest przeciwne zdanie. Najpierw dla porównania. Po drugie, aby opracować inne rozwiązanie konkretnego problemu, przepis. Taki, który pasowałby każdemu. Mówiąc prościej, nonkonformiści pomagają patrzeć na rzeczy innymi oczami i zmuszają do myślenia.
A konformiści z kolei mogą uczyć takich ludzi interakcji z innymi, bez uszczerbku dla ich interesów i zasad moralnych. Najważniejsze jest wzajemne pragnienie.
