Język to system wielopoziomowy, którypodzielony na proste i złożone podsystemy lub poziomy. Fonetyka jest najniższym poziomem języka, ponieważ bada jednostki jednostronne - dźwięki, fonemy, jednostki supersegmentowe, stres i intonację. Jego nazwa pochodzi od greckiego słowa, które oznacza dźwięk, głos, hałas, mowę. Fonetyka to także sekcja lingwistyki, w której badany jest ten poziom języka i wszystko, co się z nim wiąże: dźwięki mowy, ich kombinacje i zmiany położenia, wytwarzanie dźwięków przez mówcę i ich postrzeganie przez słuchacza, a także cechy powłoki dźwiękowej języka w ogóle oraz system dźwiękowy i wymowa cechy każdego języka.
Części składowe fonetyki:
- Ogólne i prywatne. Ogólna fonetyka zasadniczo bada prawa struktury powłoki dźwiękowej, niezależnie od konkretnego języka. Prywatna fonetyka to fonetyka poszczególnych języków.
- Historyczny i nowoczesny.Historyczna fonetyka to badanie, które prawa fonetyczne działały w języku w różnych momentach i jakie wpływy zachowały się w języku do tej pory. Współczesna fonetyka bada obecnie stan tego poziomu języka.
- Teoretyczny i eksperymentalny.
Fonetyka to nie tylko poziom języka i sekcja lingwistyki: nazywa się to również dźwiękową powłoką języka. W tym sensie bada się go w następujących aspektach:
1. Akustyczny.To spojrzenie na powłokę dźwiękową języka z perspektywy słuchacza. W tym aspekcie badane jest to, co słyszy się, gdy odbiera informacje o mowie. Aspekt akustyczny opisuje jakość dźwięku: ma pewną wysokość, częstotliwość wibracji, barwę i inne właściwości fizyczne.
2. Przegubowe. Przedmiotem badań jest tutaj dźwięk z pozycji mówiącego, czyli praca narządów mowy przy wytwarzaniu każdego dźwięku.
Fonetyka rozważa dźwięki w trzech aspektach:
- Fizyczne. Obejmuje to materiałową charakterystykę dźwięku.
- artykulacja (anatomiczna i fizjologiczna).Obejmuje anatomiczne i fizjologiczne cechy mowy, właściwości artykulacyjne dźwięków, cechy strukturalne aparatu mowy, klasyfikację samogłosek i spółgłosek w różnych językach.
- Fonologiczne (społeczne).Na tym poziomie pojawia się połączenie między dźwiękiem a ludzką świadomością. Główną jednostką tego poziomu - fonem - jest rodzaj dźwięku, który jest przechowywany w świadomości, a także związek między dźwiękiem materialnym a tym stereotypem.
Pomimo tego, że aparat artykulacyjny mawszystkich narodów układa się tak samo, różne języki znacznie różnią się od siebie już na poziomie fonetycznym. Na przykład angielska fonetyka, w przeciwieństwie do rosyjskiego, nie zna oszałamiania dźwięcznych spółgłosek przed głuchymi, a ponadto: dla niej jest to znacząca cecha. Również w języku angielskim, podobnie jak w niektórych innych, rozróżnia się długie i krótkie dźwięki samogłosek, które w języku rosyjskim nie niosą obciążenia semantycznego. A fonetyka hiszpańska obywa się bez osłabiania samogłosek nieakcentowanych i zmiękczania spółgłosek przed samogłoskami i oraz e. Jednakże w języku hiszpańskim nie ma dźwięku.
