Fakty kognitywne o wszystkim / Edukacja: / Proces fonetyczny w słowie (przykład). Procesy fonetyczne w języku

Proces fonetyczny jednym słowem (przykład). Procesy fonetyczne w języku

Proces fonetyczny zachodzący w słowie, podczasdużo wyjaśnia pisownię i wymowę. To zjawisko językowe należy wziąć pod uwagę podczas przeprowadzania analizy dźwięku na lekcjach rosyjskiego. Szczególną uwagę zwraca się tutaj na położenie tego lub innego dźwięku. Tak zwane pozycyjne procesy fonetyczne są charakterystyczne dla większości języków. Co ciekawe, wiele zmian w konstrukcji brzmieniowej słowa zależy od lokalizacji głośników. Ktoś zaokrągla samogłoski, ktoś zmiękcza spółgłoski. Różnice między moskiewskim Bulo [sz] naya a petersburskim Bulo [chn] th stały się już podręcznikami.

Definicja pojęcia

Na czym polega proces fonetyczny?Są to szczególne zmiany w wyrazie dźwiękowym liter pod wpływem różnych czynników. Rodzaj tego procesu zależy od tych czynników. Jeśli nie są podyktowane leksykalnym składnikiem samego języka, ogólną wymową słowa (na przykład akcentem), takie zjawisko będziemy nazywać pozycyjnymi. Obejmuje to wszelkiego rodzaju zredukowane spółgłoski i samogłoski, a także ogłuszanie na końcu słowa.

Inną sprawą są procesy fonetyczne w języku,które dają zbieżność różnych dźwięków w słowach. Nazywa się je kombinatorycznymi (to znaczy zależą od określonej kombinacji dźwięków). Przede wszystkim obejmuje to asymilację, brzmienie i zmiękczenie. Ponadto wpływ może mieć zarówno kolejny dźwięk (proces regresywny), jak i poprzedni (progresywny).

Redukcja samogłosek

Na początek przeanalizujmy zjawisko redukcji. Należy powiedzieć, że jest to typowe zarówno dla samogłosek, jak i spółgłosek. Jeśli chodzi o pierwszy, ten proces fonetyczny jest całkowicie akcentowany w słowie.

Na początek należy powiedzieć, że wszystkie samogłoski wwyrazy są rozdzielane w zależności od stosunku do akcentowanej sylaby. Po lewej stronie są przed wstrząsem, po prawej - po wstrząsie. Na przykład słowo „telewizja”. Sylaba z akcentem -vi-. Odpowiednio, pierwszy wstrząs wstępny -le-, drugi wstrząs wstępny -te-. I wygląd po szoku.

Ogólnie rzecz biorąc, redukcja samogłosek jest podzielona na dwierodzaj: ilościowy i jakościowy. O pierwszym decyduje nie zmiana w projektowaniu dźwięku, a jedynie intensywność i czas trwania. Ten proces fonetyczny dotyczy tylko jednej samogłoski [y]. Na przykład wystarczy wyraźnie wymówić słowo „buduar”. Akcent pada tutaj na ostatnią sylabę, a jeśli w pierwszej wstępnie akcentowanej „u” słychać wyraźnie i mniej lub bardziej głośno, to w drugiej wstępnie akcentowanej słychać jest znacznie słabiej.

Kłammy co innego - jakościowa redukcja.Polega ona nie tylko na zmianie siły i słabości dźwięku, ale także na innej barwie. W ten sposób zmienia się artykulacyjna konstrukcja dźwięków.

Na przykład [o] i [a] na silnej pozycji (tj.pod wpływem stresu) są zawsze wyraźnie słyszalne, nie sposób ich pomylić. Przeanalizujmy jako przykład słowo „samowar”. W pierwszej sylabie z akcentem (-mo-), litera „o” jest słyszalna dość wyraźnie, ale nie w pełni uformowana. Dla niej transkrypcja ma swoje własne oznaczenie [^]. W drugiej sylabie z akcentem samogłoska jest jeszcze bardziej niewyraźna, silnie zredukowana. Ma również własne oznaczenie [b]. Zatem transkrypcja będzie wyglądać następująco: [sm ^ var].

Samogłoski z miękkimi spółgłoskamisą również całkiem interesujące. Ponownie, na mocnej pozycji, są wyraźnie słyszalne. Co dzieje się w sylabach nieakcentowanych? Przeanalizujmy słowo „wrzeciono”. Sylaba akcentowana jest ostatnią. W pierwszej samogłosce przedakcentowanej jest słabo zredukowana, w transkrypcji oznaczana jest jako [i^uh] - i z dźwiękiem E. Drugie i trzecie sprężanie zostały całkowicie zredukowane. Takie dźwięki oznaczają [b]. Zatem transkrypcja wygląda następująco:^uhale].

Schemat lingwisty Potebnyi jest dobrze znany.Wydedukował, że pierwsza sylaba z akcentem jest najczystsza ze wszystkich nieakcentowanych. Wszyscy inni są od niego słabsi. Jeśli samogłoska w pozycji silnej zostanie przyjęta jako 3, a najsłabsza redukcja jako 2, otrzymamy następujący schemat: 12311 (słowo „gramatyczne”).

Często występuje (często w mowie potocznej), kiedyredukcja wynosi zero, to znaczy samogłoska nie jest w ogóle wymawiana. Podobny proces fonetyczny zachodzi zarówno w środku, jak i na końcu słowa. Na przykład w słowie „wire” rzadko wymawiamy samogłoskę w drugiej sylabie akcentowanej: [provolk], aw słowie „so” samogłoska w sylabie akcentowanej [shtob] jest zredukowana do zera

Redukcja konsonansowa

Również we współczesnym języku istnieje fonetykaproces zwany redukcją spółgłosek. Polega na tym, że taki dźwięk na końcu słowa praktycznie znika (często spotyka się redukcję zerową).

Wynika to z fizjologii wymowy słów:wymawiamy je podczas wydechu, a czasami przepływ powietrza nie wystarcza, aby dobrze wyartykułować ostatni dźwięk. Zależy to również od czynników subiektywnych: tempa mowy, a także osobliwości wymowy (na przykład dialektalnej).

Zjawisko to można znaleźć na przykład w słowach„choroba”, „życie” (niektóre dialekty nie wymawiają ostatnich spółgłosek). Ponadto j jest czasami redukowane: słowo „moje” wymawiamy bez niego, chociaż zgodnie z regułami powinno być, ponieważ „i” znajduje się przed samogłoską.

Oszałamiający

Odrębny proces redukcji jest oszałamiający, gdy spółgłoski dźwięczne zmieniają się pod wpływem bezdźwięcznej lub na absolutnym końcu wyrazu.

Jako przykład weźmy słowo „rękawiczka”. Tutaj dźwięczny [w], pod wpływem głuchych [k] stojących z tyłu, jest ogłuszony. W rezultacie słychać kombinację [shk].

Innym przykładem jest bezwzględny koniec słowa „dąb”. Tutaj dźwięczne [b] jest ogłuszone na [n].

Zawsze dźwięczne również spółgłoski (lub dźwięczne)podlegają temu procesowi, aczkolwiek bardzo słabo. Jeśli porównasz wymowę słowa „drzewo”, gdzie [l] występuje po samogłosce, i „wół”, gdzie na końcu brzmi to samo, łatwo zauważyć różnicę. W drugim przypadku sonorant brzmi krócej i słabiej.

Sondaż

Dokładnie odwrotny proces to udźwiękowienie.Odnosi się już do dźwięków kombinatorycznych, to znaczy zależnych od pewnych dźwięków, które są w pobliżu. Z reguły dotyczy to spółgłosek bezdźwięcznych, które znajdują się przed dźwięcznymi.

Na przykład słowa takie jak „shift”, „make” -tutaj dźwięczność odbywała się na styku przedrostka i korzenia. Zjawisko to obserwujemy również w środku słowa: ko [z ‘] ba, pro [z’] ba. Również proces może odbywać się na pograniczu słowa i przyimka: do babci „ze wsi”.

Łagodzenie

Innym prawem fonetyki jest to, że twarde dźwięki są łagodzone, jeśli występują po nich miękkie spółgłoski.

Istnieje kilka wzorów:

Dźwięk [n] staje się miękki, jeśli jest przed [h] lub [u]: ba [n '] shik, karma [n'] chik, baraba [n '] shik.
Dźwięk [s] mięknie w pozycji przed miękkim [t '], [n'], a [s], przed [d '] i [n']: go [s '] t, [s'] neg, [ s '] tutaj, w [z'] nya.

Te dwie zasady obowiązują wszystkich mówiących językiem akademickim, są jednak dialekty, w których występuje również zmiękczenie. Na przykład możesz wymówić [d ”] wierzyć lub [s”] jeść.

Asymilacja

Możesz określić fonetyczny proces asymilacjijako asymilacja. Innymi słowy, dźwięki, które są trudne do wymówienia, przypominają te, które stoją obok nich. Dotyczy to takich kombinacji jak „mid”, „zh”, a także „shh”, „zd” i „stch”. Zamiast nich wymawia się [u]. Szczęście to [u] astie; mężczyzna jest mu [u] ina.