W tym artykule przyjrzymy się temu okresowi w Anglii,kiedy rządził nim król Edward VII. Biografia, przystąpienie do tronu, polityka króla są dość interesujące. Należy zauważyć, że jest on jednym z niewielu najstarszych książąt Walii, którzy później przybyli, aby rządzić krajem. Edward VII żył bardzo obfitującym w wydarzenia i interesującym życiem, ale bardziej szczegółowo wszystko zostanie opisane poniżej.
Dzieciństwo i młodość małego księcia
Эдуард VII родился в ноябре 1841 года в Лондоне.Wychowanie małego księcia było bardzo surowe. Od dzieciństwa jego ojciec nalegał, aby chłopiec otrzymał godne wykształcenie, dostępne tylko dla szanowanych ludzi. Nawiasem mówiąc, on sam miał takie wykształcenie. Jednak Edward zasadniczo się z tym nie zgodził. Studiował w domu, a opiekunowie księcia często informowali ojca o złym zachowaniu chłopca. Po otrzymaniu surowej nagany Edward uspokoił się na chwilę.
Należy zauważyć, że takie zamieszki były podto bardzo dobre powody. Z natury książę był bardzo wesoły i uwielbiał robić to, co lubił, a także dobrze się bawić. Ale jego codzienna rutyna od dzieciństwa była planowana co minutę. I wszystkie składały się z klas. Najbardziej pozwolono Edwardowi na spokojny spacer po parku. Lekcje jazdy konnej i wioślarstwa były bardzo rzadkie. Przyszły król nie mógł bawić się z rówieśnikami. Nawet książki do przeczytania zostały starannie dobrane. Oczywiście dlatego król nie lubił tak bardzo wspominać swojego dzieciństwa.
Dorosłe życie spadkobiercy korony Anglii
Dalsze życie następcy tronu również byłoz góry ustalony. Chociaż sam Edward chciał zostać wojskowym, decyzją ojca poszedł na studia na uniwersytecie. Uczestniczył w kilku kursach w znanych i renomowanych instytucjach edukacyjnych. Oxford dał mu wiedzę z zakresu nauk prawnych, w Edynburgu książę odbył kurs chemii przemysłowej, a w Cambridge studiował języki, historię i literaturę. W tym samym czasie życie następcy tronu było dość urozmaicone, jak mówi jego biografia. Król Edward VII, widząc wolne życie, coraz bardziej wyłaniał się spod nadopiekuńczości rodziców.
W 1860 r. książę udał się w podróż dokontynent amerykański, a mianowicie do krajów takich jak Kanada i Stany Zjednoczone. Ta podróż dała mu długo oczekiwaną wolność. Po powrocie otrzymał list od Królowej Matki, która powiedziała, że jest już dorosły i może żyć bez kontroli rodzicielskiej. Przydzielono mu rezydencję - Pałac Whitelage, który znajdował się w hrabstwie Serrey.
Rodzina księcia Walii
Należy zauważyć, że książę wcale nie był zły.oni sami i wiele kobiet patrzyło na niego. Ponadto miał dobroduszny charakter, a jego główną cechą była towarzyskość. Edward VII w każdej firmie stał się jego własnym. A książę miał ogromną liczbę takich firm i rozrywek. Po tym, jak odleciał z rodzicielskiego gniazda, miał ukochaną.
Również książę prowadził dość nietypową dla swojej rodzinyżycie. Wszyscy jego pobratymcy woleli służyć w marynarce wojennej, podczas gdy Edward wybrał karierę wojskową i całkiem skutecznie komunikował się ze swoimi rówieśnikami. Wszystko to zdezorientowało rodzinę księcia. Na radzie rodzinnej podjęto decyzję o zbliżającym się małżeństwie.
Wybrańcem była europejska księżniczka ibardzo atrakcyjny. Spadkobierca zakochał się w Aleksandrze (tak miała na imię). To było naprawdę silne uczucie i wzajemne. Ślub pomiędzy koronowanymi głowami odbył się 10 marca 1863 roku w kościele św. Jerzego w Windsor. Po ślubie para przeniosła się do Sandrigham. Po pewnym czasie miejsce to stało się centrum angielskiego życia towarzyskiego, gdyż panująca królowa Wiktoria, matka Edwarda, po śmierci męża, która miała miejsce w 1961 roku, zaczęła żyć w bardziej odosobnionym miejscu.
Stosunek do dzieci i małżonka
Para miała pięcioro dzieci:dwóch synów - Albert Victor i Georg oraz trzy córki - Louise, Victoria i Magdalena (było drugie, szóste dziecko, które urodziło się jako ostatnie, ale zmarło dzień po urodzeniu). Należy zauważyć, że narodziny dzieci wpłynęły na życie Aleksandry, zaczęła mniej pojawiać się na świecie, a jej mąż stracił zainteresowanie nią, chociaż kochał dzieci i zwracał na nie uwagę. Jednak księżniczka nauczyła się nie zwracać na to uwagi. Eduard nadal kochał swoje dzieci i sam traktował Aleksandrę bardzo czule, obsypując ją drogimi prezentami i poświęcając jej swoją uwagę.
A kochanki następcy tronu już byłyrozmowa miasta. Przez całe życie, poza krótkotrwałymi intrygami i przelotnymi spotkaniami z paniami, miał stałe kochanki, a ten związek trwał wystarczająco długo.
Przystąpienie do tronu
Król Edward VII wszedł na tron dopiero pośmierć matki, gdy to się stało w 1901 roku. Wcześniej nie ingerował w sprawy administracji państwowej, gdyż matka uważała syna za bardzo niepoważnego. W rzeczywistości tak nie było. W czasie wolnego życia, kiedy jego działalność na rzecz kraju ograniczała się do imprez towarzyskich, nawiązał wiele pożytecznych znajomości, ponieważ dużo podróżował. Odegrało to rolę po wstąpieniu na tron.
Spadkobierca został królem w wieku 59 lat.Sama ceremonia koronacji odbyła się 9 sierpnia 1902 roku. Jednak pierwotnie zaplanowano to na 26 czerwca tego samego roku, ale okazało się, że Edward miał atak wyrostka robaczkowego, więc wydarzenie zostało przełożone na dwa miesiące. Należy zauważyć, że stało się to po raz pierwszy.
Wszyscy spodziewali się, że spadkobierca zostanie koronowany na AlbertaEdward I, ponieważ miał na imię Albert (wszyscy nazywali go Bertie nawet w dzieciństwie). Jednak wielu uważało to imię za niemieckie i dlatego, aby uniknąć konfliktu, następca tronu został koronowany na Edwarda VII. Pochodził też z innej dynastii, więc teraz władza przeszła w ręce dynastii Sachsen-Coburg-Gotha.
Działalność polityczna króla
Upamiętniane są panowanie króla Edwarda VIIdobra natura i pragnienie pokoju w kraju iw ogóle na całym świecie. Udało mu się prowadzić sprawy zagraniczne państwa, gdyż biegle posługiwał się językiem przeoczeń i półpomysłów, tak popularnym w społeczeństwie dyplomatycznym, gdzie w ten sposób załatwia się ważne sprawy. Oprócz osobistych znajomości z głowami państw jego atutem było to, że władca biegle posługiwał się kilkoma językami obcymi. Wszystko to wpłynęło na jego rolę w polityce światowej. Chociaż jego matka, Victoria, uważała syna za wyjątkowo nieporządnego.
Oczywiście król miał takie cechy.Ale kiedy wstąpił na tron po śmierci matki, jego talent dyplomatyczny rozwinął się w pełni. W Europie był uważany za króla-rozjemcę. Nigdy nie aspirował do wojny. Świadczy o tym następujący przypadek. W 1903 roku, kiedy wybuchł konflikt zbrojny między Francją a Wielką Brytanią, to Edward przekonał francuskiego prezydenta Laubego, by nie wszczynał wojny na pełną skalę. Spotkanie to wpłynęło na politykę trzech krajów, w wyniku utworzenia unii trzech państw - Ententy. Obejmuje Wielką Brytanię, Francję i Rosję.
Mały konflikt i pogorszenie relacji międzyRosja i Anglia wystąpiły podczas wojny rosyjsko-japońskiej. W tym czasie, pomimo porozumień, Wielka Brytania dostarczała swoje okręty do Japonii. Dopiero gdy minęły trzy lata od zakończenia działań wojennych, strony doszły do porozumienia. Król Edward udał się do Rosji, aby negocjować z Mikołajem II i doszli do porozumienia, które zadowoliło oba państwa.
Kolejnym plusem było to, że król Anglii był spokrewniony z prawie wszystkimi monarchami w Europie, którzy rządzili w tym czasie. Czasami nazywano go nawet „wujkiem Europy”.
Nagrody Edwarda i wybrane pozycje
Edward VII, król Anglii, za jego życiaotrzymał kilka nagród. 28 maja 1844 został odznaczony Orderem św. Andrzeja Pierwszego Powołanego, aw 1901 otrzymał Medal Alberta od Królewskiego Towarzystwa Sztuki.
Ponadto król Anglii był wielkimMistrz Zjednoczonej Wielkiej Loży Anglii. Powiedzmy tylko, że w ogóle nie ukrywał swojej pasji do masonerii, czasami nawet publicznie wygłaszał przemówienia na ten temat. W 1908 roku król otworzył Letnie Igrzyska Olimpijskie, które odbyły się w Londynie.
Ostatnie lata
Naznaczone zostały ostatnie lata życia królaczęste choroby - zwłaszcza zapalenie oskrzeli. Często miewał również napady rozdzierającego kaszlu i duszności. Oczywiście wszystko to nie mogło nie wpłynąć na ogólny stan jego ciała. Osłabiał każdego dnia, ale trzymał się. Kiedy umierał, byli obecni wszyscy jego krewni, a nawet ostatnia ukochana Alice Keppel (za pozwoleniem królowej). Edward VII zmarł 6 maja 1910 w Pałacu Buckingham. Pogrzeb był bardzo uroczysty, było wiele szczerych kondolencji, ponieważ zmarły król był naprawdę kochany i szanowany przez wszystkich.
Ciekawe fakty z życia króla Anglii Edwarda VII
Króla, oprócz spraw zagranicznych, bardzo interesowały sprawy morskie. Oczywiście to nie przypadek, że nazywa się „Król Edward VII” - został nazwany brytyjskim pancernikiem, którego seria wyszła w 1900 roku. Statki te brały udział w różnych konfliktach morskich, a także wchodziły w skład Floty Atlantyckiej.
Był także pierwszym powiernikiem szpitala,który został nazwany po nim (Król Edward VII). Szpital nadal istnieje. Należy zaznaczyć, że szpital pierwotnie był szpitalem wojskowym, a założyła go jedna z zakochanych króla – Agnes Kaiser. Ich związek nie zakończył się aż do śmierci Edwarda.
Oprócz pasji do żeglugi, król lubiłi kobiety. Być może była to jego kolejna pasja po podróżach i sprawach wojskowych. Od momentu, gdy postawił stopę na ścieżce niepodległości, zawsze miał kochanków, czasem nawet kilku jednocześnie. Najbardziej znanymi aktorkami były Lilly Langtree i Sarah Bernhardt. Był też w związku z Alice Keppel, co również zakończyło się dopiero śmiercią władcy.
Wniosek
Jak widać, król Anglii miał dośćbogate życie i ciekawa biografia. Edward VII, który od dzieciństwa był otoczony zakazami, w końcu zasmakował w życiu i nigdy nie zrezygnował ze swoich darów. Król był dość spokojnym człowiekiem, którego wielu kochało i szanowało, o czym świadczy moment jego śmierci, kiedy jego bliscy zebrali się, by oddać hołd.
