Wielu wielkich artystów tego słowa niejednokrotnie podejmowało temat poezji i poety, ale w swoich dziełach ujawniali go na różne sposoby.
Dwa kierunki w sztuce
Dwa główne nurty w pytaniu, jakkonieczne jest zrozumienie zadań stojących przed sztuką, które zostały określone w połowie XIX wieku. Zwolennicy „czystej sztuki” uważali, że poezja nie jest przedstawieniem rzeczywistości. Polega na wdzięku tematu i formy wiersza. Przedstawiciele tego nurtu świadomie unikali problemów rzeczywistości i zwracali się w swojej twórczości do „odwiecznych” tematów.
Przedstawiciele tzw. „Demokratycznej”kierunki przyjęły przeciwną pozycję. Opierali się na doświadczeniu poetów dekabrystów, Lermontowa i Puszkina. Oczywiście Nekrasov był jednym z nich. Praca N.A. Niekrasowa jest żywym przykładem służby Ojczyźnie. Kontynuując tradycje Lermontowa i Puszkina, ten poeta nieustannie zwracał się na swojej drodze do tematu poezji i poety. Wiele wierszy Niekrasowa jest jej poświęconych. W tym artykule podkreślimy tylko te najbardziej znane i najważniejsze.
Temat poezji i poety w tekstach wczesnych lat Niekrasowa
Jeśli chodzi o ten temat, Niekrasow już w latach czterdziestychbył skłonny porównać z prostą kobietą, która wyszła z ludu, jego Muzą („Wczoraj o szóstej ...”). Nikolai Alekseevich podkreślił przez to narodowość całej swojej pracy, którą zrealizował wcześnie. Jednocześnie pokazał trudności, z jakimi poeta musiał się zmierzyć na początku podróży. Chodzi o walkę Niekrasowa z dziennikarskimi prześladowaniami i cenzurą. Podobnie jak młoda wieśniaczka, jego muza jest „odcięta batem” i „pocięta batem”.
Wiersz „Muza”
W wierszu „Muza”, napisanym 4 lata później,poeta rozwija te oceny i porównania. Jego mentor, niestety, nie śpiewa piosenek o słodkich głosach. Nie uczy harmonii, nie używa fletu. Jego muza ma inny wygląd. Poeta ponownie porównuje ją do wieśniaczki, ale teraz w bardziej szczegółowy sposób. Śpiewa przed „zadymioną pochodnią” w „obskurnej chacie”. Ta wieśniaczka została „zabita urazą”, „ugięła się pracą”. Jednak Muzę Niekrasowa przyrównuje się nie tylko do wiejskiego pracownika. Nazywana jest także „towarzyszką smutnych biedaków”. Dla tego wiersza Niekrasowa charakterystyczne jest, że skłonność do zemsty jest cechą charakteru muzy. W ten sposób poeta przygotowuje złożoną syntezę, opisując cudowną „dziewicę”, definicję sformułowaną nieco później, w 1855 roku, kiedy nazwał ją „muzą zemsty i smutku”.
Dwa rodzaje poetów w wierszu Niekrasowa
Niekrasow zastanawia się również nad twórcą, w szczególnościw utworze „Błogosławiony poeta łagodny…”. To dzieło, powstałe w okresie „ponurych siedmiu lat”, poświęcone jest pamięci zmarłego właśnie Mikołaja Gogola (na zdjęciu poniżej). W nim, mimo cenzury, toczy się walka o triumf nurtu „Gogola” w literaturze. Ten wiersz odsłania w nowy sposób temat poezji i poety w tekstach Niekrasowa. Nikołaj Aleksiejewicz ostro przeciwstawia się dwóm typom poetów: „odsłaniaczowi tłumu” i artyście słowa, który jest „łagodny”.
Niektórzy badacze interesującej twórczościJesteśmy autorem, który jest przekonany, co miał na myśli mówiąc o „łagodnym poecie” Żukowskim, który w pełni zasługuje na to określenie. Satyryk Niekrasow oznacza Gogola jako „denuncjatora tłumu”. Droga w literaturze tego pisarza była „ciernista”. Gogol nie miał „litości” ani spokoju ze strony swoich przeciwników. Ciągle ścigały go „okrzyki złości” i „bluźnierstwo”. A co najważniejsze to Nikołaj Wasiljewicz „uzbrojony w satyrę” wargi, „karzącą lirą” piętnował społeczne wady. Niekrasow był niezwykle bliski głoszenia miłości przez „nienawiść” do zła, „przez wrogie słowo zaprzeczenia”. Podobnie jak Nikołaj Wasiliewicz (jego portret przedstawiono poniżej), Nikołaj Aleksiejewicz „kochał nienawidząc”. Niekrasow ogłosił swoją ukochaną myśl, że ten, kto żyje bez gniewu i smutku, nie kocha swojej ojczyzny.
„Poeta i obywatel”
Głównymi tematami i pomysłami tekstów Niekrasowa byływiąże się z jedną bardzo ważną dla Mikołaja Aleksiejewiczem koncepcją - „obywatelem”. Poeta, zastanawiając się nad artystą-twórcą, tworzy wiersz „Poeta i obywatel”. Nadał w niej wizerunkowi Poety pewne własne cechy, wahania, wątpliwości, choć starał się przede wszystkim uosabiać ten obraz. Uogólniono również postać Obywatela. Od Poety wymaga, aby odpowiadał na różne konflikty życiowe, aktywnie służył ludziom, chronił pokrzywdzonych. Kwestie Nikołaja Aleksiejewicza o tym, że nie można być poetą, ale obywatelem jest obowiązkowo, sięgają do poezji dekabrystów. Przypomnijmy na przykład formułę K. F. Ryleeva (poniżej jego portret), który powiedział, że nie jest poetą, ale obywatelem.
Nikolai Alekseevich rozwija ten pomysł.Dialogowość wzmocniła „konwersacyjność” i dramat utworu „Poeta i obywatel” (Niekrasow). Nie uchroniło to jednak przed dydaktyką i pewną deklaratywnością, które przejawiają się w retorycznych pytaniach, instrukcjach, apelach, motywach, a także w politycznym słownictwie epoki Niekrasowa.
„Do poety”
Temat poezji i poety w tekstach Niekrasowa przemijaprzez całą jego pracę. Nikolai Alekseevich, odpowiadając na spory o rolę poety w społeczeństwie, które toczyły się w latach 70. XIX wieku w dziennikarstwie, tworzy wiersz „Pamięci Schillera” („Poecie”). Problematyka i kolorystyka tego utworu pod wieloma względami różni się od poprzednich wierszy o poezji, jak pokazuje analiza tekstów Niekrasowa. Nikolai Alekseevich nie porusza już tematu udręki i cierpienia, nie łączy słów artysty z losami chłopstwa. Niekrasow, którego wiersze często poświęcone są cierpieniu zwykłych ludzi, ogranicza się do stworzenia w tym wierszu idealnego obrazu Poety.
Kto jest idealnym obrazem Poety dla Niekrasowa?
Dla niego to Schiller (jego portret prezentujemy poniżej).
Kreatywność, myśl, życie tego wielkiego Niemcapoeta dla Niekrasowa jest piękny głównie dlatego, że widzi w nich manifestację artysty-sędziego, kierującego się najwyższymi zasadami piękna i moralności. W bohaterskim czynu autorka podkreśla wzniosłość i piękno. Jest równy w swojej wiernej służbie wolności dla Boga. Poeta jest uzbrojony w „niebiańskie grzmoty”. Stoi ponad bankierami i królami, a znana nam już „magiczna pochodnia” podniesiona przez niego jako „lampa rozumu” oświetla ludziom drogę, wyprowadza ich na światło dzienne.
Poeta jest potrzebny do ich wieku i ludzi.Służy im, nie próbując zamknąć się w sztuce, oderwany od życia. Piosenkarz nazywa swoją muzę tylko wtedy, gdy „rodzaje dobroci i miłości” są wyraźne w jego duszy. Zdaniem autora taki twórca może i powinien przypominać ludziom o „wysokim powołaniu”, a także, co jest teraz szczególnie ważne dla Niekrasowa, wnosić „harmonię” do ich uczuć i czynów, kierując się wysokim ideałem piękna.
Wiersz „Elegia”
Temat poezji i poety w tekstach Niekrasowaobjawia się także w wierszu „Elegia”. To chyba najbardziej dramatycznie wyrazisty i głęboki wiersz na ten temat w twórczości interesującego nas autora. Nikołaj Aleksiejewicz, rozumiejąc lata po reformie, dochodzi do rozczarowującego wniosku, że temat „cierpienia ludu” nie stracił na aktualności. Los chłopów, los ludu, pozostaje nieznośny i uciążliwy jak dawniej. Jak poprzednio, „pieśni dziewic wiejskich” przepełnione są żalem i smutkiem. Oryginalność tekstów Niekrasowa w całej jego twórczości polega na przedstawieniu cierpienia ludzi. Jednak Nikołaj Aleksiejewicz w „Elegii” znacznie poszerza obraz trudów chłopskich. Mówi w liczbie mnogiej o klęskach różnych „narodów”, co oznacza triumf reakcji w państwach sąsiadujących z Rosją. Tutaj ludzie przeżywają w tym czasie „noc bez świtu” (definicja podana w wierszu „Uczciwi zamilkli…”, napisanym w tym samym roku).
Wiersze Niekrasowa są dziś znane i kochane przez wielu.Największy i najbardziej znany z nich to „Kto dobrze żyje w Rosji?” Po przeczytaniu nawet tej jednej pracy z całej twórczości poety, można zrozumieć, jak bardzo Mikołaj Aleksiejewicz kochał naród rosyjski. Jednak nie tylko wiersze Niekrasowa odzwierciedlają troskę o niego. Los ludzi niepokoi autora w wielu innych pracach. Nikołaj Aleksiejewicz widzi najwyższe przeznaczenie poety w bezinteresownej służbie. W „Elegii” Niekrasow podsumowuje swoją twórczość, mówiąc: „Poświęciłem swoją lirę mojemu ludowi”. Nie można się z tym zgodzić.
