Claudicatio intermittens is een medische term.dient om scherpe pijnen aan te duiden die bij het lopen bij de patiënt optreden. Bovendien zijn deze pijnen zo intens dat ze de patiënt in de regel aanzetten om te stoppen. In rust neemt de pijn geleidelijk af. In bijzonder gevorderde gevallen kan de patiënt echter ongemak ervaren tijdens de rustperiode.
In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is bewegende kreupelheid helemaal geen onafhankelijke ziekte, maar een symptoom dat gepaard gaat met sommige ziekten van de bloedvaten van de onderste ledematen.
Claudicatio intermittens is dus een van desymptomen van ziekten zoals het uitwissen van endarteritis en atherosclerose. Beide ziekten worden gekenmerkt door vernauwing of sluiting van het lumen van de slagaders als gevolg van een pathologisch proces dat plaatsvindt op de wanden van de bloedvaten. Deze ziekten zijn zeer gevaarlijk voor de patiënt, en wat het meest verschrikkelijk is - ze kunnen bijna nooit in de vroege stadia worden opgespoord, omdat alle ernstige, alarmerende symptomen voor de patiënt in latere stadia verschijnen.
Het is vanwege de moeilijkheid om deze te identificerenziekten, is het belangrijk om claudicatio intermittens in een vroeg stadium te herkennen. Allereerst moet u weten dat het zich het meest waarschijnlijk ontwikkelt bij mannen ouder dan 30 jaar. Bij vrouwen komt het ook voor, maar minder vaak en waarschijnlijker op oudere leeftijd. Rokers lopen echter evenveel risico om ziek te worden, ongeacht hun geslacht. Er is ook een grote kans op het ontwikkelen van kreupelheid bij mensen die lijden aan obesitas, diabetes mellitus en verschillende aandoeningen van het lipidenmetabolisme.
Dus de belangrijkste tekenen van claudicatio intermittens:snelle vermoeidheid, pijn (vaker - in de kuiten, minder vaak - in de dijen en billen) tijdens het lopen, bij het optillen, het ledemaat wordt bleek, bij het naar beneden gaan wordt congestieve hyperemie waargenomen. In bijzonder ernstige gevallen kunnen zich zweren en gangreen ontwikkelen onder de aangetaste slagader. Bovendien kunnen nagels op het aangedane been veranderen, haaruitval en spieratrofie. Het is ook mogelijk een gevoel van kou in het aangedane ledemaat, de gevoelloosheid, verminderde mobiliteit.
Als u een van de bovenstaandesymptomen, laboratoriumtests worden uitgevoerd, op basis waarvan de diagnose wordt bevestigd of weerlegd. De lijst met tests die in het laboratorium worden uitgevoerd, omvat het meten van de bloedingstijd, het controleren van het cholesterolgehalte en de plasmaglucose.
Er zijn vier stadia van claudicatio intermittens.In het begin is er geen pijn - het enige symptoom is zwakte of volledige afwezigheid van pols op het aangedane ledemaat. In de tweede fase wordt het begin van pijn tijdens lichamelijke inspanning opgemerkt. In de derde fase wordt de patiënt gekweld door pijn, zelfs in rust, en in de vierde fase bereiken de pijnsensaties hun maximale intensiteit en begint weefselnecrose op de voeten en tenen.
Als de patiënt wordt gediagnosticeerd met intermitterendekreupelheid, moet de behandeling onmiddellijk worden gestart. Inderdaad, als gevolg van een afname van de bloedstroom met zuurstof naar de ledematen, is weefselnecrose mogelijk, wat de amputatie van de aangedane ledemaat met zich meebrengt.
Behandeling voor claudicatio intermittens is complexen vereist actief handelen van de patiënt zelf. Artsen kunnen medicijnen voorschrijven (krampstillers, pijnstillers, vitamines), fysiotherapie en in ernstige gevallen kan een operatie worden uitgevoerd. Al deze procedures zullen natuurlijk verlichting brengen, maar zonder dat de patiënt aan zichzelf werkt, kan het proces worden omgekeerd.
Tijdens (en na) de behandeling heeft de patiëntmoet absoluut stoppen met roken, de integriteit van de huid van de benen controleren en een dieet volgen dat helpt om het gewenste suiker- en cholesterolgehalte in het bloed te behouden. Alleen als aan deze voorwaarden wordt voldaan, kan claudicatio intermittens volledig worden genezen.
