De negentiende eeuw wordt de gouden eeuw van de Rus genoemdpoëzie. In deze periode werd classicisme, geliefd bij schrijvers, vervangen door romantiek en sentimentaliteit. Even later ontstaat realisme, dat geleidelijk de idealisering van de wereld verdringt. Het was in de negentiende eeuw dat de literatuur zijn hoogtijdagen bereikte, en de onschatbare bijdrage die Russische dichters uit de negentiende eeuw daaraan hebben geleverd. De lijst van hen is erg lang, onder beroemde namen als Alexander Pushkin, Mikhail Lermontov, Afanasy Fet, zijn er ook weinig bekende maar getalenteerde Vladimir Raevsky, Alexey Khomyakov, Sergey Durov en vele, vele anderen.
Negentiende eeuw in de literatuur
De negentiende eeuw was verre van een gemakkelijke periodevoor Rusland: een reeks oorlogen om handelsroutes werd geveegd, de militaire campagne van Napoleon begon, gevolgd door de Decembrist-opstand, en dan weer oorlogen, de afschaffing van de lijfeigenschap. Dit alles was een enorme schok voor het land. Literatuur ontwikkelde zich tegen de achtergrond van dergelijke gebeurtenissen. De grote Russische dichters van de 19e eeuw schreven in hun werk over liefde voor het moederland, de schoonheid van Rusland, het moeilijke lot van de gewone man en de ledigheid van het nobele leven, spraken veel over de plaats van de mens in deze wereld, over de oppositie van het individu tegen de samenleving. Classicisme creëerde het beeld van een ideaal persoon, romantiek verhief hem boven de saaiheid van het leven, sentimentalisme omringde de lyrische held met prachtige landschappen - poëzie uit het begin van de negentiende eeuw probeerde de wereld te idealiseren. Ze gebruikten een groot aantal stijlfiguren, speelden met vreemde woorden, brachten rijm tot in de perfectie - alles om het ideaal weer te geven. Later begon het realisme te verschijnen, in het kader waarvan klassieke dichters de spreektaal niet langer minachtten, experimenten met de vorm van een gedicht: de belangrijkste taak was om de realiteit met al zijn tekortkomingen aan te tonen. De negentiende eeuw is een eeuw van tegenstellingen, waarin idealiteit en imperfectie van de wereld waarin dichters leefden op een verbazingwekkende manier werden gecombineerd.
Ivan Andreevich Krylov (1769-1844)
Krylov legde de basis voor fabels in de Russische literatuur. Zijn naam is zo sterk geassocieerd met dit genre dat het een soort stabiele uitdrukking is geworden, zoals "Aesop's fables". Ivan Andreevich koos deze vorm van teksten, ongebruikelijk voor die tijd, om de ondeugden van de samenleving te demonstreren en ze te laten zien door de afbeeldingen van verschillende dieren. De fabels zijn zo eenvoudig en interessant dat sommige van hun regels trefwoorden zijn geworden, en door de verscheidenheid aan onderwerpen kun je voor elke gelegenheid een les vinden. Krylov werd door veel Russische dichters uit de 19e eeuw als een voorbeeld beschouwd, wier lijst verre van compleet zou zijn zonder de grote fabeldichter.
Ivan Zakharovich Surikov (1841-1880)
Met realisme en de boerenstand het vaakstNekrasov wordt geassocieerd, en weinig mensen weten dat veel andere Russische dichters hun volk en hun leven verheerlijkten. Surikovs gedichten zijn melodieus en eenvoudig. Dit maakte het mogelijk om een aantal van zijn werken op muziek te zetten. Op sommige plaatsen gebruikt de dichter opzettelijk woorden die niet kenmerkend zijn voor tekstschrijvers, maar voor boeren. De thema's van zijn gedichten liggen dicht bij elke persoon, ze zijn verre van zo subliem als de geïdealiseerde poëzie van Poesjkin, maar tegelijkertijd doen ze er op geen enkele manier onder. Het verbazingwekkende vermogen om het leven van gewone mensen te demonstreren, hun gevoelens te tonen, over enkele alledaagse situaties te praten, zodat de lezer wordt ondergedompeld in de sfeer van het boerenleven - dit zijn de componenten van de teksten van Ivan Surikov.
Alexey Konstantinovich Tolstoj (1817-1875)
En in de beroemde familie Tolstoj waren er Russische dichters 19eeuw. Alexey Tolstoj, die beroemd werd om zijn historische toneelstukken, ballades en satirische gedichten, werd toegevoegd aan de lijst van vooraanstaande familieleden. In zijn werken klinkt liefde voor zijn geboorteland, lof voor zijn schoonheid. Een onderscheidend kenmerk van de gedichten is hun eenvoud, waardoor de teksten oprecht zijn. De mensen waren de bron van de inspiratie van de dichter, daarom zijn er zoveel verwijzingen naar historische thema's en folklore in zijn werk. Maar tegelijkertijd toont Tolstoj de wereld in felle kleuren, bewondert hij elk moment van het leven en probeert hij de beste gevoelens en emoties vast te leggen.
Pjotr Isaevich Weinberg (1831-1908)
Veel dichters in de negentiende eeuw warenvertalingen van poëzie uit andere talen, Weinberg was geen uitzondering. Ze zeggen dat als in proza de vertaler een co-auteur is, hij in poëzie een rivaal is. Weinberg heeft een groot aantal gedichten uit het Duits vertaald. Voor de vertaling van het Duitse drama "Maria Stuart" van Schiller ontving hij zelfs de prestigieuze prijs van de Academie van Wetenschappen. Bovendien werkte deze geweldige dichter aan de werken van Shakespeare, Goethe, Heine, Byron en vele andere vooraanstaande schrijvers. Het is natuurlijk moeilijk Weinberg een onafhankelijke dichter te noemen. Maar in zijn arrangement van gedichten behield hij alle kenmerken van de tekst van de oorspronkelijke auteur, waardoor we over hem kunnen spreken als een echt poëtisch begaafd persoon. De bijdrage van Russische dichters uit de 19e eeuw aan de ontwikkeling van wereldliteratuur en vertaling is van onschatbare waarde. Hun lijst zou niet compleet zijn zonder Weinberg.
conclusie
Russische dichters zijn er altijd een integraal onderdeel van geweestliteratuur. Maar het was de negentiende eeuw die bijzonder rijk was aan getalenteerde mensen, wier namen voor altijd de geschiedenis van niet alleen de Russische, maar ook de wereldpoëzie zijn binnengedrongen.
