Natuurwetenschappen - een complex van wetenschappen, gebaseerd op natuurlijke natuurverschijnselen, zonder tussenkomst van de menselijke factor; sectie natuurwetenschappen.
Traditioneel omvat de natuurwetenschappen disciplines als geografie, biologie, scheikunde, natuurkunde, astronomie, geologie.
Natuurwetenschappen worden gekenmerkt door andere methoden, benaderingen en onderzoeksobjecten.
De basis van de natuurwetenschappen is de studie vande natuur, haar wetten en ontwikkelingswetten, een fundamentele rol in de studie waarvan observatie speelt. Op basis van deze methode heeft een persoon van oudsher, beetje bij beetje, kennis over de wereld om hem heen verzameld, geanalyseerd en gesystematiseerd om ze verder te gebruiken voor zijn behoeften. De enorme bijdrage die door waarneming werd geleverd en die de basis werd voor alle volgende studies, werd gedaan door zulke grote geleerden uit de oudheid als Aristoteles, Plato, Pythagoras, Herodotus en vele anderen. Voor een diepere, interne kennis en identificatie van de essentie van alle voorkomende verschijnselen waren observaties alleen niet voldoende en begon de persoon experimenten uit te voeren. Men hoeft zich alleen maar de eindeloze experimenten met materialen en substanties te herinneren die alchemisten deden in hun onuitwisbare verlangen om een elixer van eeuwige jeugd te vinden, een steen van een filosoof en andere prachtige substanties, waarmee zoveel ontdekkingen werden gedaan. Of herinner je namen als Christopher Columbus, Isaac Newton, Vasco da Gama, Einstein, Galileo Galilei, Fibonacci, Magellan - ze waren allemaal verlichters en bevorderden de wetenschap, vaak zelfs ten koste van hun eigen leven. Maar ondanks obstakels bleef de natuurwetenschappen zich ontwikkelen en ontwikkelen, omdat ze altijd relevant en noodzakelijk zijn. Door hun studie kan de mensheid beter in haar behoeften voorzien en steeds nieuwe manieren vinden om problemen op te lossen. Zo kenmerken de natuurwetenschappen zich door vooruitgang en zijn ze een motor voor ontwikkeling.
Over het algemeen, bij het bestuderen van de natuur, de mens altijdvoornamelijk geleid door de analytische benadering, met andere woorden door de methode van reductionisme (van lat. reductio - reductie). Dus om een fenomeen te verklaren, zijn we gedwongen om de afzonderlijke onderdelen, componenten ervan te beschouwen. Om de fysiologie van het menselijk lichaam te verklaren, gaan we verder met de structurele componenten ervan: de organen waaruit hun cellen bestaan, en uiteindelijk komen we bij een ondeelbaar deel, het startpunt van het bestaan. Door de kennis van de microwereld ontdekken we het universum.
Dit alles leidde tot meervoudige stratificatie van allemaalde zogenaamde fundamentele wetenschappen in afzonderlijke disciplines, evenals "grenswetenschappen", die op de kruising van de hoofdrichtingen staan. Niettemin blijven alle wetenschappen met elkaar verbonden, door hun assimilatie en interactie ontstaan er nieuwe takken van verschillende disciplines, verschijnen hiërarchie en systematisering. Hierdoor worden de natuurwetenschappen gekenmerkt door interpenetratie en ordelijkheid.
Daarnaast is de wetenschap actiefinteractie met andere secties van de natuurwetenschappen: technisch, toegepast, sociaal. Dit laatste is vooral intens bij de laatste, omdat de natuurwetenschappen en sociale wetenschappen en geesteswetenschappen vergelijkbare methoden en een gemeenschappelijk onderzoeksobject hebben - een persoon die zowel deel uitmaakt van de samenleving als deel uitmaakt van de natuur.
Op het kruispunt van natuurwetenschappen en technische wetenschappen verschenen bionica.
Een unieke, interdisciplinaire wetenschap, waaronder technische, natuur- en sociale wetenschappen, is ecologie.
Uit het voorgaande kunnen we dat concluderenNatuurwetenschappen worden gekenmerkt door vele factoren, waarvan de belangrijkste hun directe verbinding met de natuur, diepe betekenis en onderlinge verbondenheid zijn.
