Lactarius-scrobiculatus, of gele paddestoelpaddestoel

«Назвался груздем – полезай в кузов».Dit is wat een bekend gezegde luidt. Maar wist je dat er in de bossen verschillende soorten paddenstoelen voorkomen, verenigd onder deze algemene naam? En naast de gebruikelijke gezouten en gepekelde vormen die het Russische hart kent, zijn er ook perkament-, blauw, zwart, esp, peper en gele melkchampignons. We zullen in dit artikel meer in detail over het laatste praten.

De gele paddenstoel behoort tot de familie van russules,het geslacht Mlechnik. In het Latijn klinkt de naam nogal gecompliceerd: Lactarius scrobiculatus. Nou, de mensen kennen de totaal verschillende namen: podskrebysh, gele golf of gele podgruzd. Het is onder hen dat deze paddenstoel in verschillende regio's van ons land bekend is. Een gele paddenstoel komt veel voor in het noordelijke deel van de Russische bossen, in Siberië, in de taiga. Je kunt hem het vaakst ontmoeten in sparrenbossen, dennenbossen, sparrenbossen en hij kiest voornamelijk plaatsen waar jonge bomen zich ophopen. Soms komen deze paddenstoelen echter voor in berkenbossen en gemengde bossen, waar ze groeien op kleigrond. De gebruikelijke verzameltijd voor hen is van augustus tot oktober, wanneer de temperatuur niet onder de 8-10 graden komt. Deze paddenstoelen houden ook van korte maar frequente regens. Maar na zware buien kunnen ze maar een korte tijd verschijnen en dan verdwijnen.

Hoe ziet deze vertegenwoordiger van het paddenstoelenrijk eruit? Over het algemeen lijkt het sterk op een gewone vertegenwoordiger van melkchampignons: de dop heeft een diameter van ongeveer 7-10 centimeter, in het midden is hij concaaf naar binnen, met een slijmerig, kleverig oppervlak van een vilttype. Maar hier is het opvallend anders van kleur dan andere soorten - de gele melkpaddestoel dankt zijn naam juist vanwege de hoed. Deze heldere goudgele tint is onmiskenbaar. En hij is het die het belangrijkste verschil is tussen de paddenstoel en andere melkpaddestoelen.

Tegelijkertijd is het vruchtvlees van de paddenstoel wit, maar weleigenschap om geel te worden bij aanraking. Het melksap van gele melkchampignons kan ook van kleur veranderen. De smaak van dit soort paddenstoelen is erg bitter. De poot van gele melkchampignons kan wel 8 centimeter hoog worden. Het is meestal glad en wit.

Houd er rekening mee dat dit een voorwaardelijk eetbare paddenstoel is. Gele melkchampignons, rauw of gewoon gebakken, zijn niet erg lekker vanwege het bittere melksap. Daarom wordt het voor gebruik meestal lange tijd in koud water geweekt, waardoor de bitterheid vrijkomt. Daarna is er niets lekkerder voor de Russische ziel dan zoute melkchampignons. Maar in andere landen van de wereld behoren de gele melkpaddestoel en zijn metgezellen tot oneetbare paddenstoelen.

Dit type paddenstoel is erg gunstig als het op de juiste manier isaan het eten. Het bevat veel vitamine B, PP en C en het caloriegehalte is vrij laag - slechts ongeveer achttien kilocalorieën per honderd gram. Door het hoge eiwitgehalte kunnen melkchampignons perfect vlees vervangen in het menu van vegetariërs. Trouwens, de inwoners van Siberië, enkele eeuwen geleden, herkenden helemaal geen andere paddenstoelen, behalve deze soort, geschikt voor menselijke consumptie. Om niet teleurgesteld te zijn in de smaakeigenschappen van de gele melkchampignon, is het aan te raden om hem voor het koken minstens drie tot vier uur te laten weken, waarbij je het water elke 20 minuten ververst.