Alle momenteel bestaandetelecommunicatienetwerken om de vereiste functies te bieden, kunnen twee soorten communicatie gebruiken: schakelingen en (of) pakketschakeling. Wat is het en hoe verschillen ze van elkaar?
Laten we beginnen met hoe netwerken werkenkanaal schakelen. Ze verschenen eerder dan hun tegenhangers met geschakelde pakketten, en daarom zijn ze, niet verrassend, gemakkelijker te implementeren. Een goed voorbeeld van een netwerk dat circuitschakeling gebruikt, is de telefoonlijn. Om twee abonnees met elkaar te laten communiceren, is het duidelijk dat er een verbinding tussen hen tot stand moet worden gebracht. De initiërende abonnee kiest een nummer, wat in feite een commando is naar de telefooncentrale (PBX) -apparatuur die zich tussen hen bevindt om twee lijnen correct te verbinden - van de initiator en van de responder (laten we een voorbeeld nemen wanneer abonnees worden bediend door één station). Eerder werden hiervoor mechanische sondes gebruikt op de eenvoudigste positiesensoren, maar met de komst van digitale oplossingen veranderde de implementatie, hoewel het principe hetzelfde bleef. Circuit switching biedt abonnees een onafhankelijke lijn, die aan hen blijft toegewezen tot het einde van de communicatiesessie. De voordelen liggen voor de hand: hoge betrouwbaarheid, geen noodzaak om controlepakketten over te dragen. Deze verbindingsmethode met een toename van het aantal abonnees wordt echter te verkwistend, aangezien het aantal kanalen fysiek beperkt is. Zelfs een poging om dit probleem op te lossen door middel van zegels is slechts een tijdelijke maatregel, bepaald door een tussenoplossing. Bovendien heeft het wisselen van kanalen één belangrijk nadeel: de communicatielijn is de hele tijd bezet, zelfs als er geen informatie-uitwisseling tussen abonnees plaatsvindt. Tijdens een telefoongesprek kunt u bijvoorbeeld naast het apparaat ophangen en uw gang gaan - het kanaal blijft voor hen gereserveerd totdat het signaal om de verbinding te verbreken wordt ontvangen.
Daarom later vervangenkanaalwisseling kwam de weg van pakketschakeling. Het principe van de werking ervan omvat het coderen en splitsen van de verzonden datastroom in een aantal individuele pakketten, die via een gemeenschappelijke communicatielijn naar de ontvanger worden verzonden en daar worden gecombineerd tot de originele stream. Om de verschillen tussen deze twee methoden te begrijpen, kun je de analogie met een transportlijn gebruiken: bij het wisselen van kanaal wordt de lijn weergegeven door een spoorlijn en is de datastroom een samenstelling van veel auto's. Het is vrij duidelijk dat vertragingen langs de route uiterst zeldzaam zijn, en de betrouwbaarheid is een van de hoogste. Tegelijkertijd kunnen er niet meerdere treinen tegelijk over dit spoor rijden. Maar pakketgeschakelde lijnen zijn een hogesnelheidsweg met meerbaansverkeer. De getransporteerde lading (verzonden pakketten) is verdeeld in verschillende machines, die, manoeuvrerend in de stroom van andere transportmodi, de bestemming bereiken waar de oorspronkelijke structuur is samengesteld. In dit voorbeeld is de weg het communicatiekanaal en zijn de auto's de datapakketten. Ze leven stilletjes naast elkaar op dezelfde weg, bijna zonder elkaars bewegingen te hinderen. Uitzonderingen zijn opstoppingen, verkeerslichten en noodsituaties (dit zijn vertragingen). Zelfs als een machine niet bij de ontvanger is aangekomen, kan op verzoek opnieuw een kopie worden verzonden. De totale hoeveelheid informatie die per tijdseenheid wordt verzonden tijdens pakketschakeling is aanzienlijk hoger dan in het geval van kanalen.
Over het algemeen is schakelen iets schakelen,verandering van staten. In netwerktechnologie vormt het een route waar gegevens doorheen kunnen. De eigenaardigheid zit hem in de manier waarop het is georganiseerd. Overstappen moet niet worden verward met routebepaling, de taak hiervan is om de optimale route te vinden.
