Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για το έργο οποιουδήποτε κράτους που χρειάζεται οικονομικούς πόρους για την εκτέλεση των καθηκόντων του.
Για πρώτη φορά, επιχειρήθηκε μια ενιαία εκτίμηση του κόστους και των εισοδημάτων στην Αγγλία στα τέλη του 17ου αιώνα.
Κατά τη στιγμή του σχηματισμού της, το κράτοςο προϋπολογισμός εκφράστηκε στην εκτίμηση των πιθανών εισοδημάτων και δαπανών της χώρας. Αυτός ο ορισμός πληρούσε τις απαιτήσεις εκείνης της εποχής. Η προέλευσή της οφείλεται στην ανάγκη δημιουργίας μιας ενοποιημένης σειράς διαφορετικών οικισμών που σχετίζονται με τα έσοδα και τις δαπάνες για τα σημαντικότερα μέτρα εθνικής εμβέλειας.
Στην ανάπτυξη της κοινωνίας που χρησιμοποιείταιο ορισμός κατέστη άνευ αντικειμένου. Έτσι, η έννοια του κρατικού προϋπολογισμού αρχίζει να αποκτά το χαρακτήρα ενός μεγάλου οικονομικού σχεδίου, καθορίζοντας ταυτόχρονα την κίνηση του μεγαλύτερου μέρους των οικονομικών αποθεμάτων της χώρας.
Η επέκταση των λειτουργιών της κυβέρνησης συμβάλλειαύξηση του αριθμού των πηγών δαπανών, των εσόδων. Ο κρατικός προϋπολογισμός, η δομή του οποίου είναι πιο περίπλοκη, συνδέεται με άλλα κρατικά σχέδια.
Στη Ρωσική Ομοσπονδία, το οικονομικό σχέδιο της χώρας καταρτίζεται για ένα χρόνο. Στο τέλος αυτής της περιόδου, η κυβέρνηση αναφέρει την εφαρμογή της.
Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί σημαντικό σύνδεσμοη διαδικασία της ανακατανομής του εθνικού εισοδήματος, που διαδραματίζει ειδικό ρόλο στην κοινωνική αναπαραγωγή. Έτσι, μέσω του κύριου οικονομικού σχεδίου, περίπου το 50% του εθνικού εισοδήματος ανακατανέμεται, το οποίο σε πολλές χώρες είναι περίπου τα 3/4 του συνόλου των χρημάτων. Με τη σειρά της, η κυβέρνηση δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουν όχι μόνο τις ανάγκες της εθνικής σημασίας, αλλά και να ασκήσει ενεργό επιρροή σε ολόκληρη την κοινωνική ζωή, εκπληρώνοντας έτσι το πρόγραμμα της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης στην πολιτεία.
Η διάταξη, η οποία έχει ανατεθεί στο κράτοςπροϋπολογισμό, δίνει τη νομική ισχύ. Ως εκ τούτου, το κύριο χρηματοδοτικό σχέδιο εγκρίνεται από τα ανώτατα νομοθετικά όργανα (κοινοβούλια). Η εφαρμογή του σχεδίου είναι υποχρεωτική για όλους τους συμμετέχοντες στη χρηματοοικονομική διαδικασία.
Ο προϋπολογισμός της χώρας έχει ένα μεγάλο οικονομικόπου σημαίνει. Πρώτα απ 'όλα, αυτό εκφράζεται με το γεγονός ότι το οικονομικό πρόγραμμα μέσω του συστήματος των εσόδων, την κατεύθυνση και το ύψος της χρηματοδότησης έχει αντίκτυπο στις κοινωνικο-οικονομικές διαδικασίες. Μεταξύ αυτών πρέπει να σημειωθεί ιδιαίτερα, την απασχόληση, την επιχειρηματική δραστηριότητα, η αγορά των καταναλωτικών αγαθών και εξοπλισμού, και άλλα.
Τα κυριότερα στοιχεία των κύριων οικονομικώνσχέδιο είναι τα αναλώσιμα και κερδοφόρα μέρη. Όσον αφορά τα έσοδα, οι πηγές χρηματοδότησης αντικατοπτρίζονται, στο τμήμα δαπανών, στους σκοπούς για τους οποίους κατευθύνονται τα συσσωρευμένα κεφάλαια.
Οι πηγές εσόδων περιλαμβάνουν φόρους, εκπομπές(Επιπλέον θέμα) της πίστωσης και το χαρτονόμισμα, κρατικών δανείων (γραμμάτια, χρεόγραφα, κλπ), καθώς και τα δάνεια που χορηγούνται από τους διεθνείς οργανισμούς.
Στις αναπτυγμένες χώρες, η διάρθρωση της πλευράς δαπανών ορίζεται ως εξής:
- τουλάχιστον το 50% του προϋπολογισμού δαπανώνται για την κάλυψη των κοινωνικών αναγκών ·
- περίπου το 20% στοχεύει στη διατήρηση της αμυντικής ικανότητας του κράτους.
Τα υπόλοιπα κονδύλια διατίθενται για την ανάπτυξη υποδομών (επικοινωνίες, δρόμοι, εξωραϊσμός, κ.λπ.), εξυπηρέτηση δημόσιων χρεών (χρέος), παροχή επιδοτήσεων σε επιχειρήσεις.
Ο κρατικός προϋπολογισμός, των οποίων οι λειτουργίες περιλαμβάνουνη διανομή (αναδιανομή) και ο έλεγχος, επιτρέπει όχι μόνο να συγκεντρώνουν τα οικονομικά στα χέρια του κράτους, αλλά και να ελέγχουν την επικαιρότητα και την πληρότητα των εσόδων τους στη χώρα. Έτσι, το κύριο οικονομικό σχέδιο είναι μια αντανάκλαση των διαδικασιών που λαμβάνουν χώρα στην οικονομική δομή.
