Η πολιτική ανάπτυξη είναι μια αύξησητην ικανότητα του πολιτικού συστήματος να προσαρμόζεται σε νέους κοινωνικούς στόχους, να δημιουργεί νέους θεσμούς που παρέχουν πιο αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ της κυβέρνησης και του πληθυσμού.
Προηγουμένως προβλήματα πολιτικής ανάπτυξηςσυμμετείχαν εκπρόσωποι της γενικής κοινωνιολογικής κατεύθυνσης και ονομάστηκε «κοινωνιολογία της ανάπτυξης». Όσον αφορά τα μεθοδολογικά θεμέλια, τέθηκαν από τους F. Tennis, M. Weber και T. Parsons. Σύμφωνα με αυτήν την κατεύθυνση, διακρίθηκαν παραδοσιακοί και σύγχρονοι τύποι κοινωνιών. Στη δομή του πρώτου τύπου, η παράδοση και η συνήθεια παίζουν τον κύριο ρόλο, επομένως χαρακτηρίζεται από σχετική σταθερότητα. Στη σύγχρονη κοινωνία, το κύριο δομικό στοιχείο είναι ένα άτομο, όχι μια ομάδα: επιλέγει τον τόπο εργασίας και διαμονής του και η σφαίρα δραστηριότητας είναι εκτός της οικογένειας.
Η πολιτική ανάπτυξη σχετίζεται άμεσα με την ανάλυσητην πολιτική διαδικασία από την παγκόσμια πλευρά της. Αυτή η ιδέα εμφανίστηκε στην επιστημονική χρήση τον εικοστό αιώνα, στο δεύτερο μισό του, και προοριζόταν να αντικατοπτρίζει τη δυναμική της πολιτικής ζωής και τις κύριες αλλαγές της.
Υπάρχουν ορισμένα κριτήρια για αυτήν την ιδέα, τα οποία ξεχώρισε η Pye (ΗΠΑ). Ακούγονται έτσι:
- Διαρθρωτική διαφοροποίηση.
- Αυξημένη συστημική ικανότητα για κινητοποίηση και επιβίωση.
- Πολιτική ανάπτυξη με στόχο την καθιέρωση ίσων δικαιωμάτων για τη συμμετοχή των ανθρώπων στις δραστηριότητες του κράτους.
Οι αρχές αυτής της έννοιας διαφέρουν από τα χαρακτηριστικάανάπτυξη από κοινωνική και οικονομική άποψη. Συγκεκριμένα, οι εξελίξεις πολιτικής είναι μη αναστρέψιμες και έχουν τα δικά τους κριτήρια. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι αυτή η διαδικασία δεν μπορεί να είναι η ίδια σε διαφορετικά συστήματα.
Σημειώστε ότι η πολιτική ανάπτυξη δεν είναι πάντααλλάζει ταυτόχρονα. Μερικές φορές η τάση για ισότητα οδηγεί σε μείωση της αποτελεσματικότητας του συστήματος. Πολύ συχνά, η διασφάλιση του κατάλληλου επιπέδου οικονομικής ανάπτυξης οδηγεί σε περιορισμένη πολιτική εκπροσώπηση και έκφραση των συμφερόντων της ομάδας.
Политическое развитие и модернизация – это два αλληλένδετες έννοιες. Έτσι, ο εκσυγχρονισμός νοείται ως ένα σύνολο διαδικασιών βάσει των οποίων αναπτύσσονται νέες πολιτικές απαιτήσεις ως ευκαιρία διατήρησης τακτικών αλλαγών. Αυτό οφείλεται στην ανάπτυξη πολλών παρόμοιων ιδιοτήτων που είναι εγγενείς στα σύγχρονα συστήματα και αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για τον εκσυγχρονισμό.
Ο πολιτικός εκσυγχρονισμός χαρακτηρίζεται από διάφορα εξελικτικά στάδια:
- Η ιδέα γεννήθηκε στη δεκαετία του '50 και του '60χρόνια του 20ού αιώνα. Οι κύριες κατευθύνσεις του εκείνη την εποχή ήταν οι εξής: εκδημοκρατισμός του πολιτικού συστήματος βάσει του δυτικού μοντέλου, ενεργό αμοιβαίο έργο μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών.
- Δεύτερο μισό της δεκαετίας του εξήντα, το οποίοχαρακτηρίζεται από τον εντοπισμό των κύριων αδυναμιών της αρχικής έρευνας στον τομέα του πολιτικού εκσυγχρονισμού. Οι προσπάθειες διόρθωσης αυτών των λαθών οδήγησαν στην ανάπτυξη μιας ποιοτικά διαφορετικής κατανόησης της ουσίας αυτής της διαδικασίας.
- Τέλη της δεκαετίας του 70 του εικοστού αιώνα, έννοιαμετατράπηκε σε ένα γενικό μοντέλο ανάπτυξης του πολιτισμού, η βάση του οποίου έγκειται στην περιγραφή της μετάβασης από τα παραδοσιακά χαρακτηριστικά της κοινωνίας σε σύγχρονα. Αυτή τη στιγμή, η θεωρία του εκσυγχρονισμού αναπτύχθηκε από τους Almond, Verba και Pai.
Η πολιτική ανάπτυξη διαφέρει από τον πολιτικό εκσυγχρονισμό στο ότι:
- Η δεύτερη έννοια εφαρμόζεται σε κράτη που βρίσκονται στο στάδιο της μετάβασης σε μια βιομηχανική και μεταβιομηχανική κοινωνία.
- Ο εκσυγχρονισμός σχετίζεται άμεσα με τις έννοιες της κοινωνικής κινητοποίησης και της πολιτικής συμμετοχής και όχι με τη δημιουργία πολιτικών θεσμών.
