Są wydarzenia zagubione i zagubione w historii,inne, wręcz przeciwnie, są żywe i znaczące, których pamięć nie zanika z roku na rok, a znaczenie nie jest tracone, jak gdyby wielu nie chciało. Autor Zadonshchina, dzieła literackiego napisanego wkrótce po wydarzeniach na polu Kulikovo, pisze, że chwała zwycięstwa przetoczyła się po całym świecie do Konstantynopola, a książęta ze wszystkich stron chwalili za pokonanie armii tatarskiej. Jak ważne jest, aby każdy Rosjanin wiedział i był pewien, kiedy była bitwa w Kulikovo, jakie jest jej znaczenie i znaczenie.
Fragmentacja feudalna osłabiła obronękraje, które stały się głównym powodem powstania jarzma tatarsko-mongolskiego w Rosji w latach 1237–1240. Kiedy miała miejsce bitwa pod Kulikovo, fragmentacja jeszcze nie minęła całkowicie, ale tendencje dośrodkowe były już widoczne. Moskwa rosła coraz bardziej, działając jako duchowe i polityczne centrum księstw północno-wschodnich. Przeciwnie, w Złotej Hordzie rozpoczął się okres walki o władzę. Niemniej jednak Temnik Mamai zaplanował nową destrukcyjną kampanię w Rosji. Dowiedziawszy się o tym, moskiewski książę Dmitrij Iwanowicz pospiesznie organizuje obronę, a następnie planuje wyjść na spotkanie armii mongolskiej, aby uniknąć klęski swoich ziem. Po wysłaniu listów do rosyjskich książąt Dmitrij Donskoj (otrzyma ten pseudonim po zwycięstwie) wyznaczył opłatę w Kołomnie. Prawie wszyscy książęta północno-wschodniej Rosji wysłali swoje pułki. Zjednoczona armia, złożona z około 50–60 tysięcy wojowników, wyszła na spotkanie wroga. Mama, nieprzygotowana na taki zwrot wydarzeń, była zaskoczona.
Dwie armie spotkały się nad brzegiem Donu, gdzie się znajdowałydopływ Nepryadvy wpada do pola Kulikovo. Hordy Mamajewa przewyższały liczebnie armię rosyjską i był pewien zwycięstwa. Ale 8 września 1380 r., Kiedy miała miejsce bitwa pod Kulikowem, rosyjska broń zwyciężyła, pod względem siły i skali, nad Mongołami-Tatarami. Przez stulecia pamięć ludowa zachowała wizerunek rosyjskiego bohatera, mnicha Aleksandra Peresweta, który tego dnia rozpoczął bitwę z tatarskim wojownikiem Chelubeyem i zmarł na polu bitwy. Dmitrij Iwanowicz nie od razu rzucił całą armię do bitwy, pozostawiając pułk zasadzki niedaleko dębowego gaju. Rezerwa pod przewodnictwem Dmitrija Wołyńskiego, który wszedł do bitwy na czas, w rzeczywistości zadecydowała o jej wyniku. Zmęczeni wojownicy tatarscy, już odczuwający zwycięstwo, nie byli w stanie wytrzymać ataku nowych sił rosyjskich i uciekli. Około połowa armii Dmitrija Iwanowicza pozostała na polu bitwy.
Niestety w czasie, gdy Kulikovskayabitwa, jarzmo mongolsko-tatarskie nie zakończyło się, księstwa rosyjskie zostały zmuszone po 1382 roku do wznowienia płacenia daniny Hordzie z powodu miażdżącej kampanii Chana Tokhtamysha, ale w żaden sposób nie umniejsza to znaczenia wyczynu zbrojnego na polu kulikowskim. Wspólna walka zgromadziła naród rosyjski, przyczyniła się do zjednoczenia północno-wschodnich księstw kierowanych przez Moskwę i dała nadzieję na szybkie wyzwolenie.
W ostatnich dziesięcioleciach zyskuje na popularnościpublikacje na temat fałszowania historii i rewizji w kierunku „prawdy historycznej” różnych wydarzeń, w tym bitwy pod Kulikowem. A bitwa była więc nieistotnym wydarzeniem i nie było nad Donem, ale okazuje się, że w Moskwie, a Mamai jest ofiarą agresywności księcia moskiewskiego i podobnych wyjaśnień. Wielu historyków wdało się w polemikę z takimi publicystami, obalając ich argumenty niepodważalnymi faktami.
Możemy się zgodzić, że tak jest z końcem XIV wiekuz minionych dni znaczna część historii nabrała legendarnego charakteru i jest to naturalne. Ale podstawowe zjawisko pozostało niezmienione, fakty miejsca i czasu, o znaczeniu historycznym, nie mogą zostać zmienione. A pseudo-historycy, w pogoni za sensacją, pozbawiający rosyjski stan bohaterów i zwycięstw, jakie stawiają sobie cele? Tak czy inaczej, prowadzi to do podważenia historycznych podstaw niezbędnych do budowy silnego państwa.
