Bitwa o Stalingrad stała się jedną z najważniejszychwydarzenia XX wieku. W rezultacie Wehrmacht stracił 16% swojego personelu i ogromną ilość sprzętu wojskowego. Po tej bitwie dla całego świata stało się jasne, że Hitler nie wygra wojny, a jego upadek był tylko kwestią czasu.
Jednak dzisiaj niektórzy historycy twierdzą, że zwycięstwo Armii Czerwonej mogło spowodować całkowitą klęskę nazizmu w 1943 roku i mają ku temu dobry powód.
Bitwa pod Stalingradem stała się linią poza niąktóry zapoczątkował upadek hitleryzmu. Można go warunkowo podzielić na dwa etapy: defensywny i ofensywny. Od połowy lipca 1942 r. Do 18 listopada oddziały generała Weissa, który dowodził Grupą Armii B, zaatakowały Front Stalingradu. Wróg miał pewną przewagę liczebną i sprzętową iw ciągu miesiąca zdołał przeforsować pozycje obrońców miasta. W tym momencie, a mianowicie 31 lipca, Hitler popełnił strategiczny błąd, który może doprowadzić Wehrmacht do całkowitej klęski militarnej. Czwartą armię pancerną przeniósł nad Wołgę z kierunku kaukaskiego w nadziei na przełamanie oporu dodatkowym wysiłkiem.
Niemieckiemu dowództwu wydawało się, że walka oStalingrad wkrótce zakończy się sukcesem. Udało im się włamać do miasta, a nawet większość z nich zdobyć. Po potężnych bombardowaniach i upartych atakach półkole atakujących uderzyło krawędziami w rzekę. Ministerstwo Propagandy Goebbelsa chwaliło się, że tankowce 4 Armii wlewają wodę z Wołgi do chłodnic swoich pojazdów i to była prawda. Obrońcy miasta zostali pozbawieni możliwości zaopatrzenia w ziemię, a dostawa amunicji, lekarstw i żywności drogą wodną była niezwykle utrudniona.
W ogniu zwycięskich raportów tylko część wojskaeksperci zwrócili uwagę na fakt, że bitwa o Stalingrad przybrała charakter pozycyjny, a niemiecka 6.Armia straciła zdolność manewru, ugrzęzając w bitwach ulicznych wśród ruin domów. Jego siły były rozproszone w dziesiątkach i setkach kierunków. Ogromne straty ludzkie, jakie Wehrmacht poniósł podczas setek ataków, wyczerpały potencjał ofensywny.
W tej chwili radziecki sztab generalny opracował plan,zgodnie z którą armia Paulusa miała zostać otoczona i zniszczona, a wraz z późniejszym atakiem na Rostów całe zgrupowanie kaukaskie zostało odcięte, a także zablokowane, co oznaczałoby całkowity upadek niemieckiej machiny wojskowej. Rezerwy zostały sprowadzone na strategicznie ważny obszar, siły stron były miliony grup, a przewaga była już po stronie radzieckiej. Aby zrealizować ten ambitny plan, należało przeprowadzić kontrataki z frontu Don na froncie Rokossowskiego i południowo-zachodniego frontu Vatutina. Główną częścią planu była bitwa o Stalingrad. Data 19 listopada to początek ofensywy mającej na celu okrążenie 6 armii niemieckiej.
Sukces sprzyjały warunki pogodowe (mróz ww połączeniu z niewielką ilością śniegu), kolejne strategiczne błędy Hitlera, który zabronił Paulusowi odwrotu, słabe walory żołnierzy rumuńskich i włoskich, sojuszników Niemiec, którzy bronili flank. Na stacji Kalach 23 listopada kontrataki z frontu południowo-zachodniego i Dona zamknęły pierścień okrążający. Armia pancerna Gott, próbując przełamać blokadę, „doznała wstydu”.
Do radzieckiej ofensywy na Rostów doszło dopieroz powodu upartego i długotrwałego oporu otaczanych wojsk niemieckich. Żołnierze Wehrmachtu, a było ich ponad 300 tysięcy, walczyli w beznadziejnej sytuacji do lutego 1943 roku, zaopatrywani wyłącznie drogą powietrzną. Aby uniknąć ogromnych strat, Armia Czerwona nie szturmowała miasta, ograniczając się do ostrzału i bombardowania. Siedem armii radzieckich trzymało Niemców w kręgu okrążenia, nie pozwalając im uciec z niego.
Uporczywy opór armii Paulusa pozwolił niemieckiemu dowództwu na zachowanie i wycofanie z Kaukazu zgrupowania wojsk, bez którego dalsze działania wojenne byłyby skazane na nieuchronną klęskę.
Historia nie toleruje trybu łączącego.Dzisiaj można tylko śmiało założyć, co by się stało, gdyby Paulus wcześniej się poddał. Fakty pokazują, że bitwa o Stalingrad stała się linią, po której naród radziecki i jego sojusznicy nie wątpili już w zwycięstwo.
