Zanim powiem, kim jest Chumakov,Generał, którego znają wszyscy telewidzowie i miłośnicy literatury wojskowej, trzeba zatrzymać się na nazwisku słynnego sowieckiego pisarza, który kiedyś otrzymał Nagrodę Państwową ZSRR. To Iwan Stadnyuk, którego prace znane są daleko poza granicami naszego kraju.
O pisarzu
Każdy jest bliski wizerunkowi generała stworzonego przez pisarzaChumakov, nie ma też osoby, która nie znałaby wesołego towarzysza Maxima Perepelitsy, bohaterów powieści i opowiadań Iwana Stadnyuka (i filmów opartych na jego scenariuszach). Oprócz? Iwan Stadnyuk napisał inne książki, które zostały przetłumaczone na wiele języków świata: „Ludzie nie są aniołami”, „Pharley”, „Człowiek się nie poddaje”, „Ludzie z bronią”, lista jest długa. Iwan Stadnyuk jest szczególnie znany ze swoich scenariuszy i dramatów. „Wojna na Zachodzie” to serial telewizyjny, w którym pojawił się bohaterski Chumakow, generał, którego wizerunek okazał się tak żywy, że wielu ludzi nie postrzega go jako bohatera literackiego lub filmowego.
Pierwsze prace opublikował IvanStadnyuk w czasopiśmie „Soviet Warrior”, a pisarz nie rozstał się z tematem wojskowym do samego końca. Przez sześć lat później pracował w tym czasopiśmie jako redaktor działu beletrystyki, a przez trzydzieści lat był członkiem rady redakcyjnej. Sam Iwan Fotiewicz Stadnyuk jest żołnierzem na froncie, który przeszedł całą wojnę i widział wielu takich bohaterów, jak stworzony przez niego generał Czumakow. Z wojny wydobył nie tylko wiele orderów i medali, ale także to doświadczenie, te refleksje, te wspomnienia, które nie mogły nie wylać się na kartach jego książek.
Prawda życia i literatury
W czasach sowieckich Iwan Stadnyuk otrzymał dosłownieworki listów, które najczęściej zawierały pytania dotyczące pewnych szczegółów heroicznego życia, jakie żył generał armii Chumakow Fiodor Ksenofontowicz. Można to wytłumaczyć. Świadectwa osobiście wzięte z frontów, które stały się podstawą wszystkich jego książek, przekazują czytelnikowi zaistniałą tam sytuację w niezwykle prawdziwy sposób, a opisane w książkach osobowości mają swoje prawdziwe pierwowzory. Obraz, który nosi w sobie generał Chumakow Fiodor Ksenofontowicz, jest również niezwykle prawdziwy.
Pomimo wysokiej obiektywności wDowody na to, że książki Stadnyuka są pełne zaufania, szczerości, noszą ogromny ślad osobistych doświadczeń, dlatego czytelnik bierze za rzeczywistość nawet osoby, które nigdy nie istniały pod tymi nazwiskami. Rzeczywiście, czyny broni opisane w książkach zostały naprawdę dokonane, a wszyscy ludzie brali w tym udział. A generał Chumakov Fiodor Ksenofontovich wchłonął główne cechy kilku wybitnych dowódców wojskowych. Zostaną one omówione poniżej.
Autor mówi
W 1983 r. Iwan Stadnyuk otrzymał państwoNagroda ZSRR za powieści „Wojna” i „Moskwa, 41.”. Następnie powiedział czytelnikom, że jego generał Fiodor Czumakow jest osobą fikcyjną. Ale cały szacunek i podziw, cała miłość, całe zrozumienie działań dowódcy XIII Korpusu Zmechanizowanego generała Achlyustina, dowódcy 11. Korpusu Zmechanizowanego generała Mostovenko i dowódcy 6. Korpusu Zmechanizowanego generała Chatskilevich, skrupulatnie wprowadzono w jego cechy charakteru.
Rola tych ciał w niewiarygodnej wadzepierwsze tygodnie wojny były wyjątkowo wielkie, nawet wyobraźnia z trudem ogarniała wszystkie niebezpieczeństwa i ogromną odwagę w ogromnej liczbie tragicznych sytuacji, przez które musieli przejść dowódcy ze swoimi żołnierzami. Korpus generała Chumakova, którego biografia wchłonęła wydarzenia, które rzeczywiście miały miejsce, działał w tych samych miejscach i w tej samej trudnej sytuacji, którą musiał pokonać prawdziwy zmechanizowany korpus Armii Czerwonej.
Atmosfera początku wojny
Ivan Stadnyuk w rozwoju wydarzeń pierwszegouczestniczyły też dni wojny, a wszystkie ich trudy osobiście przetrwały. To było na Zachodniej Białorusi, w jej regionach przygranicznych. A biografia generała Chumakova Fiodora Ksenofontowicza również pochłonęła wszystkie te zmartwienia. Stadnyuk znajdował się jednak nieco na północ, jest to sekcja sąsiedniego wojska, gdzie pułki również nie były w pełni obsadzone. Ale i jego dywizja natychmiast wkroczyła do bitwy. Pisarz widział i doświadczał wszystkiego tak samo, jak wszystkie inne części i połączenia, które nagle pojawiły się w tej maszynce do mięsa, z wrogiem twarzą w twarz.
A w centrum praktycznie nie fikcyjnej fabuły -generał Chumakov Fiodor Ksenofontovich, biografia cudownej osoby, która pojawiła się przed czytelnikami (a potem publicznością). Sześcioodcinkowy film fabularny, nakręcony w Studiu Filmowym Dowżenko w 1990 roku na podstawie powieści Stadnyuka, szczególnie nawiązywał do ludzi związanych z wizerunkami bohaterów Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Generał Chumakow i tragiczne wydarzenia początku wielkiej konfrontacji stały się żywą nitką łączącą współczesność i czasy sprzed ponad pół wieku.
Fabuła
Scenarzysta filmu nie był sam pisarzem, a to,oczywiście pozostawiło to ślad na jakości. Mimo wszystkich szczerych i licznych „wpadek”, film okazał się przeszywający, a to przede wszystkim zasługa pisarza. Scenarzyści wypaczyli nawet wersję roli sowieckich przywódców najlepiej, jak potrafili, dodając momenty, których Stadnyuk nie tknął ani nie napisał inaczej.
Po zdradzieckim ataku Niemiec na SowietZwiązek i kierownictwo, i osobiście Stalin, zrobili coś zupełnie innego i wcale nie byli winni porażek naszych wojsk latem 1941 r., za co jest dużo dokumentów. Krytyczna sytuacja naszych wojsk powstała, ponieważ nasze armie znajdowały się w szczytowym momencie zbrojeń, a Stadnyuk wielokrotnie o tym wspomina na kartach swoich książek. Z drugiej strony scenarzyści poszli za przykładem liberalnej koniunktury, która w ostatnich dziesięcioleciach próbowała na wszelkie możliwe sposoby zniekształcać historię.
Los
Ale film wciąż odniósł sukces, nawet wbrew prawdzie.Najwyraźniej sam temat nie może nie znaleźć odpowiedzi w sercach sowieckich ludzi, choć byłych sowieckich. Tu przed widzami przechodzą losy różnych ludzi. Zwykli szeregowi, często nienazwani, dokonują niezapomnianych wyczynów kosztem życia, ich dowódcy też nie stchórzyli, nie kryli się i nie uciekali – prowadzili bojowników do jeszcze odległego, ale obowiązkowego Zwycięstwa.
W samym centrum fabuły znajduje się biografia.Generał Chumakov Fiodor Ksenofontovich (zdjęcie oczywiście może pochodzić tylko z filmu). To jeden z tych dowódców, którzy doskonale widzieli i rozumieli, jak monstrualna, wyjątkowo dobrze przygotowana siła militarna przetoczyła się przez naszą ziemię na całej jej długości od zachodniej granicy, zmiatając całe życie dookoła. Ale generał Chumakov, podobnie jak wszystkie jego pierwowzory, prowadził zaciekły opór przeciwko nazistowskiej agresji. Film, podobnie jak książka o tym samym tytule, kończy się lekko – świt Zwycięstwa zaświtał przed czytelnikami i widzami. Są to zdjęcia z pierwszych operacji ofensywnych (w pobliżu Jelni).
Niespójności
W książce Iwan Stadnyuk wyraźnie to napisałGenerał dywizji Fiodor Czumakow nosił na piersi jedynie Medal XX-lecia Armii Czerwonej i dwa Ordery Bitwy Czerwonego Sztandaru. Scenarzyści najpierw przyznali mu zarówno Order Lenina, jak i Order Czerwonej Gwiazdy, a następnie ogólnie zamienili jego klatkę piersiową w ikonostas. A co z Lavrenty Pavlovich Berią! Sądząc po insygniach, jest pierwszym komisarzem ds. bezpieczeństwa, ale niestety! Od stycznia 1941 roku nie mógł nosić takich insygniów. Miał jedną wielką gwiazdę specjalnego szycia.
Podczas przesłuchania Pawłowa zaszyto dziurki Beriinogi i nie na miejscu - lewe zamiast prawe. A sam fakt przesłuchania jest fikcją scenarzystów. Nie było i nie mogło być - bo różne działy. Pawłowem zajmowała się organizacja pozarządowa, która w ogóle nie była podporządkowana NKWD, ponieważ nie był częścią bezpieczeństwa państwa. I - Stadnyuk też po prostu nie mógł napisać czegoś takiego! - jaka jest ich dyscyplina w NKWD! Strażnicy głośno gadają na obce tematy w obecności Komisarza Ludowego, a nawet głośno, siedząc w odległym kącie.
Trochę więcej o fantazji scenarzystów
Pisarze prawdopodobnie nie są ludźmi wojskowymi, a znie znali nawet historii wojskowej. Nie znają stopni ani systemu barw wojskowych. Identyfikują nawet dwa różne systemy – oddziały NKWD i bezpieczeństwo państwa, na co Stadnyuk nie mógł dopuścić. Insygnia na rękawach są wszyte w zupełnie nieodpowiednich miejscach, ale to już drobiazgi w porównaniu do zamieszania działów. Emocjonalnie scena egzekucji Pawłowa w reżyserii Berii jest absolutnie nierealna.
Pawłow w mundurze generała armii, ze wszystkimi regaliamii nagrody, bez procesu i śledztwa został zastrzelony w samym korytarzu - czołowo z rewolweru. Byłoby zabawnie, gdyby nie było tak smutno. Według dokumentów, jak wspomina pisarz Iwan Stadnyuk, odbył się proces, w którym przewodniczył prawnik wojskowy armii Ulrich, a protokół jest tam nawet opublikowany. Wyrok został odczytany na polecenie Komitetu Obrony Państwa we wszystkich jednostkach wojskowych i we wszystkich dywizjach. Podobno scenariusz powstał pod koniec lat osiemdziesiątych, kiedy nastąpiła fala demaskacji reżimu stalinowskiego wraz z pianą jawnych kłamstw, przesady i fałszerstw historii.
Fakty i Liczby
Stadnyuk nie napisał tego, o czym nie wiedział.A scenarzyści „uczynili nas pięknymi”, jak mówią w Odessie. Wiele faktów i liczb nie mogło być na początku wojny tak szeroko znanych, aby dyskutowali nie tylko dowódcy, ale i żołnierze. To jest stosunek ilościowy pogranicznych oddziałów Armii Czerwonej i ugrupowań Wehrmachtu, to lekceważenie stosunku kierownictwa wojskowego i politycznego do doniesień wywiadu o zbliżającym się ataku i wiele więcej.
Zawodowi historycy większość faktówprzedstawione przez scenarzystów już dawno zostały uznane za fałszerstwo. Na przykład: Generał Czumakow pyta zawodowego pułkownika, czy naprawdę aresztowano czterdzieści tysięcy dowódców, a on odpowiedział, że to prawda. Najmocniejsza scena! Ale do jakiego poziomu inteligencji jest przeznaczony? W filmie nieustannie słychać „Białoruski Okręg Wojskowy”, który w 1940 r. przestał istnieć, stając się Zachodnim Specjalnym Okręgiem Wojskowym. Z regionem smoleńskim, jaki jest białoruski? Pawłow był tym, który dowodził Zachodem, co wyraźnie nie obchodziło scenarzystów.
Historia z Raskolnikowem jest jeszcze ciekawsza.W czerwcu 1941 r. Beria i Mołotow planują wyeliminować dezertera (dyplomatę, pisarza, męża stanu). Wydaje się, że wszechwiedzący system NKWD nie wie, że Raskolnikow zmarł w Nicei dwa i pół roku temu. I oczywiście rano 22 czerwca 1941 r. Józef Wissarionowicz zamknął się w swoim biurze i pił gruzińskie wino przez cały tydzień. Chociaż o wpół do czwartej rano był już zaangażowany w pracę (jest też dziennik wizyt w gabinecie Stalina - od dawna w powszechnym użyciu). Nawet Żukow najdokładniej opisał to, co wydarzyło się w biurze pierwszego dnia wojny – tego napięcia nie sposób sobie wyobrazić. A reszta scen ze Stalinem to absolutne fantazje. Nawet symbolicznie większość z nich jest nie do utrzymania. Na piersi przywódcy widoczny krzyż! Bez komentarza. Pewnie wystarczy serialu. Lepiej o książce.
Generał Mostowenko
Mostovenko Dmitrij Karpowicz żył do 1975 roku.W czasie wojny był znanym polskim i sowieckim dowódcą wojskowym, a następnie generałem pułkownikiem Armii Radzieckiej. Urodził się w obwodzie wołgogradzkim. Brał także udział w I wojnie światowej w latach 1915-1917. W Armii Czerwonej od 1918 dowodził batalionem, a następnie pułkiem Frontu Południowego. Ukończył Akademię Wojskową i kursy w Akademii Dzierżyńskiego (1926).
Spotkał się z Wielką Wojną Ojczyźnianą jako dowódcaJedenasty Korpus Zmechanizowany i pod Grodnem został otoczony, z którego wycofywał swój korpus w bitwach. Od 1943 dowodził siłami zmechanizowanymi i pancernymi Wojska Polskiego. Uczestniczył w Paradzie Zwycięstwa na Placu Czerwonym. Służył w Armii Radzieckiej do emerytury. Zmarł w Mińsku. Ulica w Grodnie nosi imię Mostovenko, gdzie od 1967 był honorowym rezydentem. Doceniono militarne wyczyny generała: kilkanaście zamówień, wiele medali tylko w czasie wojny. Generał pułkownik od 1946 r. Był pierwowzorem bohatera powieści „Wojna” Iwana Stadnyuka. Na jego łamach jest generał Chumakow Fiodor Ksenofontowicz, którego biografia jest pod wieloma względami podobna do militarnego losu generała Mostovenko.
Generał Achlustin
Zabity w bitwach od samego początku wojny wGenerał – Achlyustin Piotr Nikołajewicz stał się również pierwowzorem bohatera powieści Stadnyuka w sławgorodskim rejonie obwodu mohylewskiego. Urodził się w obwodzie czelabińskim. Udało mu się walczyć w rosyjskiej armii cesarskiej jako huzar, gdzie otrzymał swój pierwszy stopień oficerski. Po wojnie przez pewien czas pracował w zakładzie metalurgicznym. W 1918 r. dobrowolnie wstąpił w szeregi Armii Czerwonej, gdzie był dowódcą stu pułku strzelców górskich. Walczył na froncie południowym i wschodnim.
W 1926 ukończył kursy kadry dowódczej, następnie -kawaleria w 1928 roku. Do 1941 r. służył tylko w kawalerii, tuż przed wojną został przydzielony do korpusu zmechanizowanego i od razu został jego dowódcą. W pierwszych minutach wojny poprowadził swój korpus do walki przeciwko znacznie wyższym siłom, w obwodzie mińskim został otoczony. Resztki korpusu połączyły się z oddziałami Armii Czerwonej dopiero w lipcu. Bez amunicji, bez części zmechanizowanych i materialnych. Tuż przed spotkaniem korpusu z głównymi jednostkami generał zginął na przeprawie przez Soż.
Generał Chatskilevich
Generał dywizji Chatskilevich zmarł trzeciego dniapo rozpoczęciu wojny, w bitwie, w samym czołgu. Urodził się w Niżnym Nowogrodzie w rodzinie żydowskiej, od 1916 służył w armii cesarskiej, w 1918 został wcielony do Armii Czerwonej. W czasie wojny secesyjnej zyskał wiele sławy, walcząc na frontach zachodnim, południowo-zachodnim i południowym, otrzymywał nagrody. Na rok przed wybuchem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej został mianowany dowódcą VI Korpusu Zmechanizowanego w Okręgu Zachodnim, w najkrótszym czasie korpus stał się przywódcą okręgu. Ten człowiek miał ogromną siłę woli, umiejętność czytania i pisania oraz inteligencję. Zrozumiał, że następna wojna była wojną silników i zrobił wszystko, aby kadłub odpowiadał nadchodzącym wydarzeniom.
Wszedł do bitwy natychmiast, a 24 czerwca podnieustanne bombardowania z powietrza, zadały kontratak na nacierające wojska wroga. Nawet zmusił ich do odwrotu. I przykuł do siebie ogromne siły wroga, aby część Armii Czerwonej mogła się przemieścić. W rezultacie w korpusie pozostał tylko jeden czołg, a ten czołg należał do generała. Niemniej jednak rozpoczął się przełom z okrążenia, w którym generał zmiażdżył kilka niemieckich dział przeciwpancernych gąsienicami. Ale on sam umarł. Iwan Stadnyuk nadał swojemu bohaterowi generałowi Chumakovowi dokładnie te cechy - inteligencję, odwagę, bezinteresowność.
