Marginalni ludzie to ludzie, którzy według innychprzyczyny wypadły ze swojego zwykłego środowiska społecznego i z reguły nie są w stanie dołączyć do nowych warstw społecznych ze względu na niekonsekwencje kulturowe. W takiej sytuacji doświadczają silnego stresu psychicznego i przeżywają kryzys tożsamości.
Teorię tego, kim są marginalni, wysunął w pierwszej połowie XX wieku R.E. Park, ale przed nim kwestie deklasacji społecznej podniósł Karol Marks.
Teoria Webera
Weber doszedł do wniosku, że opinia publicznaruch zaczyna się, gdy warstwy marginalne tworzą wspólnotę, a to prowadzi do różnych zmian społecznych: reform i rewolucji. Weber podał głębszą interpretację tego, kim są marginalizowani, co pozwoliło wyjaśnić powstawanie nowych wspólnot, które oczywiście nie zawsze jednoczyły społeczne szumowiny: uchodźców, bezrobotnych itd. Ale z drugiej strony socjologowie nigdy nie obalili niewątpliwego związku między masami ludzkimi, wyłączonymi z systemu zwyczajowych więzi społecznych, a procesem organizowania się nowych wspólnot.
We wspólnotach ludzi działa główna zasada:„Chaos musi zostać w jakiś sposób uporządkowany”. Jednocześnie prawie nigdy nie powstają nowe klasy, grupy i warstwy w związku z organizowaną energiczną działalnością żebraków i osób bezdomnych. Można go raczej postrzegać jako konstruowanie równoległych struktur społecznych ludzi, których życie było dość uporządkowane przed przejściem na nowe stanowisko.
Marginalni ludzie we współczesnym społeczeństwie
Pomimo dominacji modnego teraz słowaSamo pojęcie „marginalne” jest raczej niejasne. Dlatego nie można konkretnie określić roli tego zjawiska w kulturze społeczeństwa. Na pytanie, kim są marginalni, można odpowiedzieć charakterystycznym „niesystemowym”. To będzie najdokładniejsza definicja. Ponieważ marginalni są poza strukturą społeczną. Oznacza to, że nie należą do żadnej grupy, która określa charakter całego społeczeństwa.
W kulturze są też marginesy.Tutaj znajdują się poza głównymi typami myślenia i języka i nie należą do żadnego kierunku artystycznego. To, co marginalne, nie może być zaliczane do żadnej dominującej lub głównej grupy, opozycji czy różnych subkultur.
Społeczeństwo od dawna definiuje, kim oni sąmarginalne. W świadomości społecznej ugruntowała się opinia, że są to przedstawiciele niższych warstw społecznych. W najlepszym przypadku są to ludzie, którzy wykraczają poza ramy norm i tradycji. Z reguły nazywanie człowieka marginalnym świadczy o negatywnym, pogardliwym stosunku do niego.
Ale marginalność nie jest państwem autonomicznym, tak jestskutek braku akceptacji norm i reguł, wyraz szczególnego związku z istniejącym porządkiem społecznym. Może rozwinąć się w dwóch kierunkach: zerwanie wszelkich znanych więzi i stworzenie własnego świata lub stopniowe wypieranie przez społeczeństwo i późniejsze uwolnienie poza ramy prawa. W każdym razie marginalna nie jest mroczna strona świata, ale tylko jego zacienione strony. Opinia publiczna jest przyzwyczajona do obnoszenia się z ludźmi spoza systemu, aby stworzyć własny, uważany za normalny świat.
