Sebastian Salgado odkrył sztukęzdjęcia prawie przez przypadek. Kiedyś pracował jako ekonomista. A teraz jest uważany za jednego z najbardziej utytułowanych i znanych fotografów na Ziemi. Jak doszło do jego losu? Jak doszedł do swojego sukcesu? O tym wszystkim przeczytacie w artykule.
Młodzież
Urodzony jako Sebastian Salgado 8 lutego 1944 r. Wmałe miasteczko Aymorese, w którym mieszkało zaledwie szesnaście tysięcy mieszkańców. W tamtych latach około siedemdziesiąt procent powierzchni tego regionu zajmował las, który obecnie jest uważany za „płuca planety”. Wtedy terytorium brazylijskiej dżungli było dwukrotnie większe niż, powiedzmy, Francji. Obecnie obszar tego lasu stanowi zaledwie siedem procent jego pierwotnej wielkości. Kiedy Sebastian był młody, jego rodzinne miasto mogło zaoferować mu jedynie szkołę podstawową. Dlatego, aby dalej się uczyć, został zmuszony do opuszczenia go i udania się do Vitorii, stolicy stanu Espirito Santo. Tam ukończył szkołę średnią w 1962 roku i wstąpił na uniwersytet. Po ukończeniu studiów w 1967 roku ożenił się z Lelią Deluis Vanik.
Dojrzałość
Sebastian Salgado wkrótce został ojcem dwójki dziecichłopcy - Giuliano i Rodrigo. Czekał go jednak wielki sprawdzian. Najmłodszy syn miał straszną chorobę - zespół Downa. Rodzina przeniosła się do São Paulo, gdzie Sebastian uzyskał kolejny tytuł magistra ekonomii, a jego żona ukończyła edukację muzyczną. Konserwatorium ukończyła jako pianistka.
Następnie w 1969 r. Przenieśli się do Europy idokładnie do Paryża. Tam Sebastian pracował nad swoją rozprawą doktorską, a Lelia rozpoczęła studia jako architekt. W 1971 roku rodzina ponownie zmieniła miejsce zamieszkania. Sebastian zostaje zaproszony do pracy jako ekonomista w Międzynarodowej Organizacji Kawy. Dużo podróżuje, biorąc udział w różnych misjach sponsorowanych przez Bank Światowy. Szczególnie często bywał w Afryce. To tam zaczął robić swoje pierwsze zdjęcia.
Nowa kariera
Raz wracając do Londynu z innegopodróż, Sebastian Salgado zdał sobie sprawę, że robione przez niego zdjęcia absorbują go coraz bardziej. Postanowił nawet porzucić ekonomię, aby poświęcić swoje życie fotografii. Dlatego on i jego żona wrócili do Paryża, który uważali za jedyne miasto nadające się do tego zawodu. Początkowo pracował jako wolny strzelec, ale od 1974 roku do agencji Sigma dołączył Sebastian. Wysłał go do Portugalii, Angoli i Mozambiku, gdzie fotograf stopniowo doskonalił swoją sztukę.
Potem zmienił pracodawców.Nowa agencja - „Gamma” - dała mu możliwość podróżowania praktycznie po całej Europie, Afryce i Ameryce Łacińskiej. W tym czasie jego żona ukończyła edukację i uzyskała zawód urbanisty. W 1977 roku Sebastian rozpoczął pracę nad ogromną serią fotografii poświęconych życiu Indian i chłopów w Ameryce Łacińskiej.
Misje humanitarne
W 1979 roku fotograf ponownie zmienił pracę.Został zatrudniony przez Magnum Corporation, której poświęcił piętnaście lat swojego życia. W tym czasie zasłynął nie tylko reportażami z różnych krajów i zdjęciami publikowanymi w najbardziej prestiżowych magazynach na świecie, ale w końcu ukończył epos o życiu zwykłych ludzi na południu kontynentu amerykańskiego. Na jej podstawie w 1984 roku wydał swoją pierwszą książkę. Nazywał się „Other Americas” i został wydany jednocześnie w Stanach Zjednoczonych, Francji i Hiszpanii.
Czyli Sebastian Salgado, którego zdjęciauczynił go znanym na całym świecie, odnalazł swoją prawdziwą ścieżkę życia. Próbował opowiedzieć o sytuacji ludzi ubogich i pomagał im, m.in. o tym, że przez dwa lata współpracował z organizacją humanitarną Médecins Sans Frontières, nagrywając w ich imieniu przerażające sceny głodu w Afryce. Opublikował dwie książki pod ogólnym tytułem „Sahel” - „Człowiek w rozpaczy” i „Koniec drogi”, a także zorganizował wiele wystaw fotograficznych. W ten sposób wspierał pracę Médecins Sans Frontières.
„Pracownicy” i „Migracje”
W latach 1986-1992 odwiedził go Sebastian Salgadodwadzieścia trzy kraje, aby stworzyć serię prac o wyczerpującej pracy fizycznej. Zostały opublikowane w 1993 roku w książce Workers. Praca ta została sprzedana na całym świecie w nakładzie 100 tysięcy egzemplarzy, a wystawa fotografii odbyła się w ponad 60 muzeach.
Jako kontynuacja Robotników, mistrz zaczynakolejna seria zdjęć zatytułowana „Migracje”. Ten projekt przywiózł go do 43 krajów. Podróżował po wszystkich kontynentach, aby pokazać losy ludzi zmuszonych do opuszczenia wsi, aby przenieść się do miast. Na przykład nakręcił dziewięć megamiast, których populacja dramatycznie wzrosła w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Dużym zainteresowaniem cieszyły się jego zdjęcia z cyklu „Portrety dzieci migracji”. Fotografie te posłużyły do zrobienia plakatów, wydania nowych książek, stworzenia specjalnych programów edukacyjnych, a trzy miliony ludzi obejrzało wystawy.
Ale Sebastian Salgado, którego biografia stała siętemat naszych małych badań, nie poradziłby sobie z tym wszystkim bez pomocy żony. To ona była głównym twórczym elementem całej popularyzacji sztuki męża. Dlatego w 1994 roku postanowili założyć własną firmę.
Obrazy Amazonaz
Prawdopodobnie tę agencję można nazwać najbardziejnajmniejszy na świecie. Ale to właśnie tutaj Sebastian Salgado i jego żona byli w stanie w pełni wykorzystać swoje działania poświęcone ujawnieniu ciemnych stron współczesnego społeczeństwa, okropności wojny, cierpienia biednych i głodnych ludzi, z dala od dostatniego życia w bogatych krajach. Artystę można nazwać autorem fotografii społecznej. W centrum jego sztuki znajdują się szlachetne twarze, choć często zniekształcane przez cierpienie. Wszystkie jego postacie mają głęboki świat wewnętrzny, który tylko podkreśla kompetentną kompozycję ujęć oraz umiejętność zabawy światłem i cieniem. Choć niektórzy publicyści zarzucali mu estetyzację bólu, w rzeczywistości Sebastian po prostu stara się zwrócić uwagę na problemy, których nikt nie chce widzieć, aby zmusić go do rozwiązania problemów tej części ludzkości, z której wszyscy dawno zrezygnowali.
Genesis i inne projekty
Fotograf pracował od 2004 do 2011 rokugigantyczna seria fotografii zatytułowana „Genesis”. W środowisku rosyjskojęzycznym projekt często nazywany jest „Genesis”. To chyba najbardziej ambitna praca, jaką wykonał Sebastian Salgado. Zwierzęta i ludzie, dzika przyroda i społeczności ludzkie, wrogość i harmonia, narodziny i śmierć - wszystko to jest obecne w tej niesamowitej fotorelacji o tradycyjnych plemionach i kulturach, które nie chciały podążać ścieżką współczesnej cywilizacji i postępu technologicznego.
A w 2007 roku artysta stworzył projekt „Kawa”, w którymwykazał koszt stworzenia popularnego napoju na plantacjach Brazylii, Indii, Gwatemali i innych krajów. Wraz z żoną Sebastiano próbuje przywrócić utracony las atlantycki w swojej ojczyźnie. Stworzył specjalny „Instituto Terra”, za pomocą którego udało mu się przekształcić tę część Brazylii w rezerwat przyrody. Fotograf otrzymał wiele światowych nagród i został Ambasadorem Dobrej Woli UNICEF-u. Nawet w kinematografii Sebastian Salgado zostawił ślad. Film o nim „Sól ziemi” (2014) wyreżyserowany przez Wima Wendersa i syna fotografa Juliana Salgado zdobył nagrodę na Festival de Cannes.
