W latach 50. XX wieku byłoprzełom technologiczny w światowej elektronice. Urządzenia półprzewodnikowe zaczęły zastępować znane wszystkim lampy, wielkość sprzętu gwałtownie się zmniejszała, a możliwości sprzętu rosły. W sprawach wojskowych procesy te znajdują również odzwierciedlenie. Sygnalizatorzy otrzymali lekkie i kompaktowe środki techniczne, pojawiły się nowe opcje szyfrowania. Inteligencja też nie zasnęła. Wkrótce w przestworza wzbił się amerykański Orion, który bez naruszania granic państwowych mógł dostarczyć dowództwu NATO dużej ilości informacji. Naszą odpowiedzią był samolot Ił-20M.
Prototyp podstawowy
W drugiej połowie lat pięćdziesiątych symbolRadzieckie lotnictwo pasażerskie to IŁ-18. Oczywiście w tym czasie istniały już inne liniowce, Tupolew Tu-104 i Tu-114, ale zbudowane na bazie bombowców nie zawsze charakteryzowały się wysoką wydajnością, niezawodnością i komfortem. Ił-18 był często pilotowany przez pierwszego sekretarza Chruszczowa, lubił ten samolot. Kiedy pojawiło się pytanie o adekwatną odpowiedź na nieamerykański program elektronicznego wywiadu, wybór był przesądzony. Głównymi kryteriami dla specjalistów wojskowych były dwie „karty atutowe” czysto pokojowego samolotu pasażerskiego Ilyushin: duża objętość wewnętrzna, która pozwala umieścić dużo sprzętu w kabinie, i ekonomia. Nie, Armii Radzieckiej nie brakowało nafty lotniczej. Ogromne znaczenie miała zdolność zespołu środków technicznych do przebywania w powietrzu nawet do pół dnia non-stop. Ił-20M, zwiadowca, pojawił się na służbie. Zdjęcie tego samolotu ujawnia nawet zewnętrzne podobieństwo do amerykańskiego „kolegi”.
Główną zasadą jest nie wzbudzanie podejrzeń
Oficer nielegalnego rozpoznania powinien wyglądać jak zwykły obywatel, a samolot rozpoznawczy powinien wyglądać jak samolot pasażerski. Tak postanowiono w Sztabie Generalnym ZSRR.
Ogólnie rzecz biorąc, ten samolot niewiele różnił się odbazowy Ił-18D, najnowsza i najbardziej zaawansowana modyfikacja pasażerska, której cechą był zwiększony zasięg lotu (6400 w porównaniu do 4850 km dla wcześniej produkowanego Iła-18V). Od 1965 r. liniowiec ten jest masowo produkowany przez moskiewskie zakłady lotnicze Znamya Truda, a w 1968 r. zaczęto tu budować Ił-20M. Ze względu na tajemnicę państwową, kolorystykę (budowniczowie samolotów nazywają to malowaniem) otrzymał zwykłą kolorystykę Aeroflotu. Na nosie pozostał napis „IL-18”, w zasadzie nie różnił się on zewnętrznie od strony cywilnej i tylko specjaliści, którzy otrzymali tajny dostęp, mogli wiedzieć, co dokładnie jest w jego wnętrzu. A w kabinie znajdowały się instrumenty, które pozwalały ocenić stopień aktywności wojskowej armii obcych państw na podstawie intensywności i charakteru sygnałów radiowych.
Zadania
Podczas ćwiczeń lub w ramach przygotowań do agresjiSiły zbrojne każdego państwa szczególnie potrzebują spójności, którą zapewniają wojska sygnałowe. W idealnym przypadku strona sąsiednia chce znać całą ilość przesyłanych informacji, ale wiele można zrozumieć z intensywności wymiany radiowej. W kabinie IL-20M znajduje się wysokiej klasy wojskowy tłumacz-językowiec, który nieustannie nasłuchuje otwartych kanałów komunikacyjnych. Biegle posługuje się językiem sąsiedniego państwa, zna dialekty i żargon używany przez personel wojskowy armii potencjalnego wroga. Co dziwne, w ten prosty sposób uzyskuje się bardzo dużą część przydatnych informacji. Chatterbox to nie tylko dar niebios dla szpiega.
Ale nie tylko podsłuchiwać, ale także podglądaćmoże IL-20M (zwiad). Zdjęcia wykonane przez wysokiej jakości urządzenie A-87P, oddalone o wiele kilometrów, pomogą wyciągnąć wnioski na temat działalności wojskowej, a do tego nie trzeba przekraczać granicy państwowej. I oczywiście nie zaszkodzi też wyśledzić zagraniczne radary.
Samolot
Jak już wspomniano powyżej, rozpoznanie IL-20Mjego charakterystyka lotu i ogólny schemat jest identyczny z liniowcem pasażerskim Ił-18D. Jest to całkowicie metalowy jednopłat z kadłubem o przekroju okrągłym. Cztery śmigłowe silniki turbinowe AI-20M mają moc 4250 KM każdy. od. każdy. Długość kadłuba 35,9 m, wysokość stępki nad ziemią 10170 mm, rozpiętość powierzchni nośnej 17,4 m, powierzchnia 140 m2. m. Masa startowa wynosi 64 tony metryczne. Prędkość - 640-680 km/h. Pułap - 10 tys.
Oczywiście fotele pasażerskie w kabinie IL-20Mcałkowicie zbędny, pozostawiając jedynie fotele personelu obsługującego złożony sprzęt elektroniczny. Fotele (jest ich osiem) również są specjalne, przeznaczone do układania spadochronów, wszak wojskowego samolotu. Ponieważ loty są długie, istnieją warunki do wypoczynku (bufet, toaleta i szatnia). W sytuacji awaryjnej załoga może opuścić burtę za pomocą szybu prowadzącego do rozwiniętego włazu ładunkowego (w wersji pasażerskiej). Oprócz oficerów wywiadu elektronicznego samolot ma oczywiście pięcioosobową załogę (2 pilotów, radiooperator, inżynier pokładowy i nawigator).
Sprzęt z nim
Samolot rozpoznawczy Ił-20M wyposażony wkompleks radioelektronicznych i optycznych środków pozyskiwania informacji. Obejmuje stacje „Romb-4”, „Kvadrat-2”, urządzenie przechwytujące ultrakrótkofalowego zasięgu „Cherry”, stację radiolokacyjną „Igla-1” widok z boku i sprzęt optyczny. W sumie wyprodukowano dwa tuziny egzemplarzy Ił-20M. Zdjęcia tych samolotów są niemal identyczne, w większości przypadków na pokładzie nie ma nawet zwykłego numeru. Każdy z nich ma określoną konfigurację i jest przeznaczony do wykonywania określonego zakresu zadań, dlatego podjęto działania tajne.
Obiektywy do zdjęć lotniczychw locie osłonięte są specjalnymi kurtynami, fazowany układ radaru jest zamknięty w długim (prawie 8 m) radioprzepuszczalnym brzusznym kontenerze gondoli. Optyka znajduje się w bocznych owiewkach, z tyłu których znajdują się również anteny Rhombus, odpowiedzialne za wykrywanie radaru.
Dalsze przeznaczenie
Samolot Ił-20M można nazwać niebiańskim weteranem.W światowym lotnictwie takie zjawiska nie są rzadkością, ale w każdym z przypadków można stwierdzić, że długo leci tylko prawdziwy majstersztyk myśli technicznej. Sprzęt elektroniczny staje się przestarzały, ale to nie ma znaczenia, można go wymienić i zainstalować nowy.
Samolot Iljuszyn okazał się bardzo udany,trwałe, niezawodne, łatwe w obsłudze i ekonomiczne. Obecnie po prostu nie ma co go zastąpić. Ze wszystkich możliwych opcji tylko reaktywny Tu-214 może pełnić rolę lotniczego rozpoznania elektronicznego, i to dopiero po gruntownej i poważnej przegrupowaniu, co jest kwestią odległej przyszłości. W międzyczasie utrzymanie Iłowa w sprawności stało się przedmiotem troski Ministerstwa Wojny. Opracowano program ich głębokiej modernizacji.
IL-20M jest teraz pomalowany na zwykły wojskowyszarość lotnicza. Cywilne malowanie już nikogo nie zwiedzie. Kiedy ten samolot zbliża się do granicy, siły powietrzne sąsiednich krajów zwykle ogłaszają alarm…
