Kto napisał „Buratino”?Na to pytanie odpowie większość czytelników w każdym wieku mieszkających w przestrzeni poradzieckiej. „Złoty klucz, czyli przygody Pinokia” to pełny tytuł baśni, skomponowanej przez radzieckiego klasyka Aleksieja Nikołajewicza Tołstoja, opartej na opowieści Carla Collodiego „Przygody Pinokia”.
Od czasu pojawienia się opowieści Tołstojaspory - co to jest, transpozycja, powtórzenie, tłumaczenie, opracowanie literackie? Po powrocie na emigrację w latach 1923-24 Aleksiej Nikołajewicz postanowił przetłumaczyć bajkę Collodiego, ale inne pomysły i projekty go pochwyciły, a perypetie jego osobistego losu zabrały go daleko od książki dla dzieci. Dziesięć lat później Tołstoj wraca do Buratino. Czas był już inny, zmieniły się okoliczności życiowe - wrócił do Rosji.
Tołstoj właśnie przeszedł atak serca i wziąłkrótka przerwa w ciężkiej pracy nad powieściową trylogią Walking Through the Torment. I zadziwiające, zaczyna od dokładnego prześledzenia fabuły oryginalnego źródła, ale stopniowo oddala się od niego, więc czy to on napisał Pinokia, czy też był to zmodyfikowany Pinokio, można argumentować, że tak robią krytycy literatury. Pisarz nie chciał, aby jego historia była całkowicie moralizująca, jak miało to miejsce w przypadku Collodi. Sam Aleksiej Nikołajewicz wspominał, że początkowo próbował przetłumaczyć język włoski, ale okazało się to nudne. S. Ya. Marshak zmusił go do radykalnej zmiany tego spisku. Książka została ukończona w 1936 roku.
I całkowicie czyni Tołstoja Buratino i jego przyjaciółinni niż bohaterowie opowieści o Pinokiu. Autor chciał, aby czytelnicy poczuli ducha zabawy, gier, awanturnictwa. Muszę powiedzieć, że mu się to udaje. Tak pojawiają się rysowane na starym płótnie historie paleniska, tajemniczych drzwi ukrytych pod nim, złotego klucza, którego szukają bohaterowie i który powinien otworzyć te tajemnicze drzwi.
Nie oznacza to, że w bajce absolutnie nie mamoralizujące maksymy. Ten, który napisał Buratino, nie był im obcy. Dlatego świerszcz mieszkający w szafie Papa Carlo (bezużyteczny!) I dziewczyna Malwina, która zresztą zamyka przestępcę w szafie, uczy drewnianego chłopca. I jak każdy chłopiec, drewniany człowiek stara się wszystko robić po swojemu. I uczy się wyłącznie na swoich błędach. W ten sposób wpada w szpony oszustów - lisa Alicji i kota Basilio - chcących szybko się wzbogacić. Słynne Pole Cudów w Krainie Głupców to chyba najsłynniejsza metafora baśni, choć nie jedyna, sam Złoty Klucz też jest coś wart!
Historia wyzyskiwacza Karabas-Barabaslalki, które chcą znaleźć sekretne drzwi, prowadzą naszych bohaterów do tych sekretnych drzwi, za którymi znajduje się zupełnie nowy teatr lalek „Błyskawica”. W ciągu dnia marionetki będą się uczyć, a wieczorami zagrają w nim przedstawienia.
Popularność spadła na Tołstoja niesamowicie.Dzieci nawet nie zastanawiały się, kto napisał Pinokia, z przyjemnością przeczytały książkę, która w samym ZSRR została wznowiona 148 razy, została przetłumaczona na wiele języków świata i wielokrotnie filmowana. Pierwsza adaptacja filmowa ukazała się w 1939 roku, film wyreżyserował A. Ptushko.
Bajka Tołstoja jest interesująca również dla dorosłych.Mistrz stylisty i kpina, autor odsyła do Fonvizinsky'ego „Minor” (lekcja Pinokia, układanka z jabłkami), dyktando, które pisze bohater, to palindrom Feta: „A róża spadła na łapę Azora”, na obrazie Karabasa-Barabasa, na którym widzą parodię Niemirowicz-Danczenko, potem Meyerholda, a wielu krytyków literackich powołuje się na skopiowanie Pierrota z A. Bloka.
Szczęśliwe sowieckie dzieciństwo minęło z toffi „Golden Key” i napojem „Buratino”, teraz będzie nazywać się promowaną marką.
I tak jak poprzednio, dzieci i rodzice czytają i ponownie czytają bajkę, która uczy dobrze bez nudnego budowania.
