Aleksiej Tołstoj - autor Pinokia

Сказка – это единственная форма познания мира, początkowo dostępne dla dziecka. Autor Pinokia Aleksiej Tołstoj przyczynił się do literatury rosyjskiej dla dzieci. Oprócz pisania książek dla najmłodszych przetwarzał wiele tradycji folklorystycznych i magicznych opowieści, dostosowując je do czytania dla dzieci.

Сам автор Буратино признавался, что, Przetwarzając folklor, wybrał najciekawsze historie zawierające prawdziwie rosyjskie zwroty językowe i niesamowite szczegóły fabuły, które rodzice mogli czytać dzieciom w trakcie opanowywania języka ojczystego i kultury narodowej.

Jego pouczająca opowieść o drewnianej kukiełceWłoski Lorenzini, autor Pinokio, opublikowanego w 1883 roku pod pseudonimem Carlo Collodi. Tołstoj przeczytał tłumaczenie tej opowieści w berlińskim magazynie w 1923 r., Na krótko przed powrotem z emigracji, i postanowił powtórzyć ją rosyjskim dzieciom. Początkowo pomysł polegał tylko na obróbce literackiej, ale okazał się bardzo suchy i budujący. Dlatego, po uzyskaniu poparcia Marshaka, autor Pinokio nadal pisał to na swój własny sposób. W 1936 roku opowieść została po raz pierwszy opublikowana w gazecie dla dzieci, a następnie jako osobna publikacja.

Collodi okazał się strasznie niegrzeczny.kukiełka, którą młynek do organów zrobił na jego nieszczęście z magicznego kawałka drewna. Nazywała się Pinokio, co oznacza „orzeszek piniowy”. Aha, i ten twardy orzech, żeby rozgrzać jego tatę Jepetto! Nie chciał pracować ani uczyć się, cały czas kłamał, wędrował, kradł i nie był leczony. Chociaż magiczny świerszcz przewidział dla niego więzienie lub szpital. Kiedy pisano bajkę, europejska teoria pedagogiczna narzucała dziecku surową karę za grzechy. Dlatego bohater zostaje przywiązany do łańcucha, powieszony, spalony, a nawet uwięziony.

Ale dusza Pinokia była miła:kochał tatusia Gepetto i niebieskowłosą wróżkę, był hojny i potrafił odpokutować. Oprócz rygoru dydaktycznego włoska bajka zawiera wiele oryginalnych fantastycznych obrazów. Na przykład fabuła działki związana z cudowną kłodą, Magicznym Polem w okolicach miasta Durakolovka, gdzie drewniany głupiec zakopał swoje pięć złotych monet, przemiana bezczynnych dzieci w osły i wreszcie osławiony drewniany nos wyrastający z kłamstw.

Rosyjski autor baśni Buratino o bezczynności nie jestkarze, świerszcz zamiast więzienia i szpitala przepowiada niebezpieczeństwa i przygody. Ale czy chłopca może przestraszyć taka przyszłość? W szafie Carla (szyderca Tołstoj nadał organomiarzowi imię autora oryginalnej bajki) ukryte są magiczne drzwi, z których główny bohater poznaje tajemnicę złotego klucza.

Inne są też zakończenia bajek.Pinokio, przechodząc przez przygody i karę, żałuje i poprawia siebie, za co otrzymuje nagrodę - spełnienie marzenia. Staje się żywym chłopcem, a nie lalką. Tołstoj, jako radziecki autor, czyni Buratino przywódcą uciskanych lalek. Zabiera ich z Karabasa Barabasa, bezwzględnego wyzyskiwacza, do nowego magicznego teatru, obrazu świetlanej przyszłości, która otworzyła się za ukrytymi drzwiami.

Autor nie obdarza Buratino snem.Jest buntownikiem i liderem, wesołym człowiekiem i wiernym człowiekiem. Magiczny złoty klucz dostaje przypadkowo, jak wszyscy bohaterowie rosyjskich bajek - Iwanuszka i Emelia. Ale zgodnie z zaleceniami sowieckiej ideologii używa go dla ogólnej, a nie osobistej korzyści.

Współcześni rodzice czytają im różne książkidorastające dzieci, oglądające z nimi bajki. Mali Rosjanie znają opowieść zarówno o złotym kluczu, jak i Pinokiu, ale z jakiegoś powodu kochają i uważają Buratino za swojego bohatera.