Nikołaj Karamzin, którego biografia zaczyna się 1Grudzień 1766 urodził się w prowincji Simbirsk, w biednej szlacheckiej rodzinie wykształconych i oświeconych rodziców. Pierwsze wykształcenie otrzymał w prywatnej szkole z internatem profesora Schadena. Potem, jak wielu innych świeckich młodych ludzi, poszedł do służby w Pułku Gwardii, który był uważany za jeden z najlepszych.
W tym czasie Nikołaj Karamzin, krótkiktórego biografia jest przedstawiona w tym artykule, po raz pierwszy wyraźnie zdaje sobie sprawę z potrzeby własnej drogi, innej niż zwykle: udanej kariery, pozycji w społeczeństwie, stopni i zaszczytów. Wszystko to wcale nie przyciągnęło przyszłego pisarza. Po niespełna roku służby wojskowej przeszedł na emeryturę w 1784 r. w niskim stopniu porucznika i wrócił do rodzinnego Simbirska.
Życie w prowincjonalnym Simbirsku
Na zewnątrz Karamzin żyje bezładnie, rozproszonyżycie osoby świeckiej, lśniące wielkomiejskimi manierami i walecznym traktowaniem dam. Nikołaj Michajłowicz ubiera się modnie, dba o swój wygląd, gra w karty. Na prowincjonalnych balach był mądrym i błyskotliwym dżentelmenem. Ale to wszystko to tylko zewnętrzne przejawy jego charakteru.
W tej chwili Karamzin, którego biografia jest bogatado dość nieoczekiwanych zwrotów akcji i wydarzeń, poważnie myśli o swoim miejscu w życiu, dużo czyta, poznaje ciekawych ludzi. Otrzymał już dobre wykształcenie, ale nadal się rozwija, zdobywając coraz więcej wiedzy z różnych dziedzin. Przede wszystkim Karamzin interesuje się historią, literaturą i filozofią.
Przyjaciel rodziny Iwan Pietrowicz Turgieniew, mason ipisarz, który był w wielkiej przyjaźni z Nikołajem Iwanowiczem Nowikowem (który był także masonem, utalentowanym dziennikarzem, wydawcą i satyrykiem), odegrał pewną rolę w życiu przyszłego pisarza. Za jego radą Nikołaj Michajłowicz przeniósł się do Moskwy i spotkał się z kręgiem Nowikowa. Tak rozpoczął się nowy okres w jego życiu, obejmujący lata 1785-1789. Powiedzmy o nim kilka słów osobno.
Znajomość z masonami
Cztery lata komunikacji z kręgiem masonów to bardzozmienił wizerunek Karamzina, jego życie i myślenie. Zauważ, że historia masonerii w Rosji nie została jeszcze w pełni zbadana. Przez długi czas był uważany przez naukę za w zasadzie reakcyjny. Jednak w ostatnich latach punkt widzenia na ten ruch nieco się zmienił.
Loże masońskie są wyjątkowekręgi moralne i religijne, założone po raz pierwszy w Anglii w XVIII wieku, a później w innych państwach, w tym w naszym kraju. Podstawą kodeksu, który wyznawali masoni, jest potrzeba duchowego samodoskonalenia człowieka. Mieli też własne programy polityczne, pod wieloma względami związane z religijnym i moralnym. Działalność masonów charakteryzowała obrzędy teatralne, misteryjne, rycerskie i inne o konotacji mistycznej. Była nasycona intelektualnie i duchowo, wyróżniała się wysokimi zasadami moralnymi i powagą. Masoni trzymali się osobno. Taka jest ogólnie opisana atmosfera, która otacza Karamzina od tamtego czasu. Zaczął komunikować się z ciekawymi ludźmi: Nikołajem Iwanowiczem Nowikowem (patrz zdjęcie poniżej) i Aleksiejem Michajłowiczem Kutuzowem. Wpływ tak wybitnych osobowości dał potężny impuls do rozwoju talentu pisarskiego i twórczego samostanowienia.
Najpierw Karamzin tłumaczy na rosyjskifikcji, a później zaczyna pisać dla magazynu „Czytanie dla dzieci”, który został opublikowany przez Nikołaja Iwanowicza Nowikowa, jego pierwsze utwory poetyckie. W tym okresie zdał sobie sprawę ze swojego talentu pisarskiego.
Ale teraz kończy się okres samostanowienia iwraz z nim i masońskim okresem życia młodego pisarza. Ramy lóż masońskich stają się dla niego ciasne, chce poznać życie w jego bogactwie, różnorodności i różnorodności. Bycie profesjonalnym pisarzem wymaga doświadczenia z pierwszej ręki jego dobrych i złych stron. Dlatego Karamzin, którego biografia jest rozważana w ramach tej publikacji, opuszcza masonów i wyrusza w podróż.
Wycieczka euro
W tym celu Nikołaj Michajłowicz położył swojądziedzicznej posiadłości i postanowiła wszystkie otrzymane pieniądze przeznaczyć na podróż do Europy, aby później ją opisać. Był to bardzo odważny i niezwykły krok jak na tamte czasy. Rzeczywiście, dla Karamzina oznaczało to rezygnację z życia z dochodów z majątku dziedzicznego i zaopatrzenie się kosztem pracy chłopów pańszczyźnianych. Teraz Nikołaj Michajłowicz musiał zarabiać na życie własną pracą profesjonalnego pisarza.
Spędził za granicą około półtora roku,podróżując do Szwajcarii, Niemiec, Anglii i Francji. Karamzin, którego biografia jest opisana w tym artykule, zapoznał się z ciekawymi i wybitnymi ludźmi tych państw, nie czując się wcale prowincjałem, bardzo godnie reprezentującym swój kraj. Oglądał, słuchał, nagrywał. Nikołaja Michajłowicza przyciągały domy ludowe, zabytki, fabryki, uniwersytety, festyny uliczne, tawerny, wiejskie wesela.
Oceniał i porównywał charaktery i moralność tego orinnej narodowości, studiował osobliwości mowy, spisywał w swojej książce opisy scen ulicznych, prowadził zapisy różnych rozmów i własne przemyślenia. Jesienią 1790 r. Karamzin wrócił do Rosji, po czym zaczął wydawać „Moscow Journal”, w którym umieszczał swoje artykuły, opowiadania, wiersze. Ukazywały się tu także słynne „Listy rosyjskiego podróżnika” i „Biedna Liza”, które przyniosły mu wielką sławę.
Edycja almanachów
W ciągu najbliższych kilku lat NikołajMichajłowicz publikuje almanachy, wśród których znalazł się trzytomowy almanach „Aonida”, napisany wierszem, a także zbiór „Moje bibeloty”, który zawiera różne opowiadania i wiersze. Sława przychodzi do Karamzina. Jest znany i kochany nie tylko w dwóch stolicach (Petersburgu i Moskwie), ale w całej Rosji.
Historia historyczna „Martha Posadnitsa”
Jedna z pierwszych prac Karamzina,napisana prozą, wydana w 1803 r. „Martha Posadnitsa” (gatunek – historia historyczna). Został napisany na długo przed tym, jak w Rosji rozpoczęła się fascynacja powieściami Waltera Scotta. Ta historia ukazywała ciążenie Karamzina ku starożytności, klasyce jako nieosiągalnemu ideałowi moralności, który został nakreślony w połowie lat 90. w utopii „Życie Aten”.
W epickiej, antycznej formie walka Nowogrodu zMoskwę przedstawił w swojej pracy Nikołaj Karamzin. „Posadnica” poruszyła ważne pytania światopoglądowe: o monarchię i republikę, o ludzi i przywódców, o „boskie” historyczne predestynacje i nieposłuszeństwo jednostki. Sympatie autora były wyraźnie po stronie Nowogrodu i Marty, a nie po stronie monarchicznej Moskwy. Ta historia ujawniła również sprzeczności światopoglądowe pisarza. Prawda historyczna była niewątpliwie po stronie Nowogrodu. Jednak Nowogród jest skazany na zagładę, złe wróżby zwiastują rychłą śmierć miasta, a później są usprawiedliwione.
Historia „Biedna Lisa”
Ale największy sukces odniosła historia „Biedna Liza”.opublikowany w 1792 roku. Często spotykany w literaturze zachodniej XVIII wieku wątek o tym, jak szlachcic uwiódł chłopkę lub burżuazję, po raz pierwszy rozwinął w literaturze rosyjskiej Karamzin w tej historii. Biografia czystej moralnie, pięknej dziewczyny, a także idea, że takie tragiczne losy mogą się zdarzyć w otaczającej nas rzeczywistości, przyczyniły się do ogromnego sukcesu tej pracy. Ważne było również to, że N.M. Karamzin („Biedna Liza” stała się jego „wizytówką”) nauczył czytelników dostrzegać piękno ich rodzimej natury i ją kochać. Humanistyczna orientacja dzieła była bezcenna dla ówczesnej literatury.
Historia „Natalia, córka bojara”
W tym samym 1792 roku narodziła się historia„Natalia, córka bojara”. Nie jest tak sławny jak „Biedna Liza”, ale porusza bardzo ważne kwestie moralne, które niepokoiły współczesnych N.M. Karamzin. Jednym z najważniejszych w pracy jest problem honoru.
Aleksiej, kochanek Natalii, był szczeryczłowiek, który służył rosyjskiemu carowi. Dlatego wyznał swoją „zbrodnię”, że porwał córkę Matvey Andreev, ukochanego władcy bojarów. Ale car błogosławi ich małżeństwu, widząc, że Aleksiej jest godnym człowiekiem. Ojciec dziewczyny robi to samo. Kończąc opowieść, autor pisze, że nowożeńcy żyli długo i szczęśliwie i zostali pochowani razem. Wyróżniali się szczerą miłością i oddaniem władcy.
W historii stworzonej przez Karamzina („Boyarskayacórka "), kwestia honoru jest nierozerwalnie związana ze służeniem królowi. Szczęśliwy jest ten, którego kocha władca. Dlatego życie tej rodziny rozwija się tak pomyślnie, ponieważ cnota jest nagradzana.
Zasłużona sława
Młodzież z prowincji jest czytanadzieła Karamzina. Lekki, konwersacyjny, naturalny styl tkwiący w jego pracach, pełen wdzięku, a zarazem demokratyczny styl artystyczny były rewolucyjne w postrzeganiu dzieł przez publiczność. Po raz pierwszy powstaje pojęcie fascynującej, ciekawej lektury, a wraz z nią literacki kult autora.
Nikołaj Michajłowicz Karamzin, biografia iktórego twórczość przyciągnęła wielu ludzi, jest bardzo znana. Entuzjastyczni młodzi ludzie z całego kraju przyjeżdżają do Moskwy tylko po to, by popatrzeć na swojego ulubionego pisarza. Staw Lizin, który stał się sławny dzięki wydarzeniom z opowiadania „Biedna Liza”, które miały tu miejsce, położone we wsi Kołomienskoje pod Moskwą, zaczyna odgrywać rolę miejsca przełomowego, ludzie przychodzą tu wyznać miłość lub bądź smutny w samotności.
Praca nad „Historią państwa rosyjskiego”
Po chwili Karamzin nagle i niespodziewaniezmienia jego życie. Pozostawiając fikcję, zajmuje się ogromnym dziełem historycznym - „Historia państwa rosyjskiego”. Pomysł tej pracy najwyraźniej już dawno dojrzał w jego wyobraźni.
Na początku XIX wieku rozpoczął jego panowanieAleksander I, ukochany wnuk Katarzyny II. Początkowo był władcą liberalnym i światłym. Narracje historyczne zawierają nawet taką nazwę jak „Wiosna Aleksandrowska”.
Przyjaciel Karamzina i były nauczyciel młodego cesarzaM.N. Muravyov wystąpił z wnioskiem o powołanie Nikołaja Michajłowicza na stanowisko nadwornego historiografa. Ta nominacja była bardzo ważna dla Karamzina i otworzyła przed nim ogromne możliwości. Teraz otrzymał emeryturę (jak wiadomo pisarz nie miał innych środków do życia). Ale najważniejsze jest to, że otrzymał dostęp do archiwów historycznych, które miały ogromne znaczenie. Nikołaj Michajłowicz Karamzin, którego biografia jest przedstawiona waszej uwadze, pogrążył się w pracy: czytał rękopisy i książki o historii, analizował starożytne folio, pisał, porównywał.
Trudno sobie wyobrazić, jaka to wspaniała pracawykonane przez historyka Karamzina. Przecież stworzenie dwunastu tomów jego „Historii Państwa Rosyjskiego” zajęło 23 lata ciężkiej pracy, od 1803 do 1826 roku. Przedstawienie wydarzeń historycznych było w miarę możliwości bezstronne i autentyczne, a także doskonały styl artystyczny. Narracja została doprowadzona do „czasu kłopotów” w historii państwa rosyjskiego. Śmierć Nikołaja Michajłowicza nie pozwoliła na dokończenie realizacji zakrojonego na szeroką skalę planu.
Prace Karamzina, jego prace opublikowanedwanaście tomów, jeden po drugim, wywołało liczne reakcje czytelników. Być może po raz pierwszy w historii drukowana książka wywołała taki wzrost świadomości narodowej mieszkańców Rosji. Karamzin otworzył przed ludźmi swoją historię, wyjaśnił swoją przeszłość.
Treść pracy była postrzegana jako bardzodwuznaczny. W ten sposób kochająca wolność młodzież była skłonna zakwestionować poparcie systemu monarchicznego, co wykazał historyk Karamzin na łamach Historii państwa rosyjskiego. A młody Puszkin pisał nawet śmiałe fraszki dla czcigodnego historyka w tamtych latach. Jego zdaniem praca ta dowiodła „potrzeby autokracji i uroku bicza”.
Karamzin, którego książki nie pozostawiały nikogo obojętnym, w odpowiedzi na krytykę zawsze był powściągliwy, spokojnie postrzegał zarówno kpiny, jak i pochwały.
Opinia o „Historii państwa rosyjskiego” A.S. Puszkina
Po przeprowadzce do Petersburga, od 1816 r.lat, spędza każde lato w Carskim Siole z rodziną. Karamzini to gościnni gospodarze, witający w swoim salonie tak znanych poetów jak Wiazemski, Żukowski i Batiuszkow, a także wykształconą młodzież. Młody A.S. również często odwiedzał to miejsce. Puszkin, słuchający z zapałem, jak starsi czytają poezję, zalecając się do N.M. Karamzin, już starsza, ale urocza i inteligentna kobieta, której postanowił nawet wysłać deklarację miłości. Mądry i doświadczony Karamzin wybaczył młodzieńcowi podstęp, a także jego śmiałe epigramy do historii.
Dziesięć lat później Puszkin już dojrzałyosoba inaczej spojrzy na wielkie dzieło Nikołaja Michajłowicza. W 1826 r., przebywając na emigracji w Michajłowskoje, napisał w „Notatce o edukacji publicznej”, że historię Rosji należy uczyć według Karamzina i nazwałby to dzieło nie tylko dziełem wielkiego historyka, ale także wyczynem szczery człowiek.
Ze strony Aleksandra Siergiejewicza to nie był gestlojalność wobec władz z nadzieją na ułaskawienie i powrót z wygnania. Daleko od tego, bo rok później, po powrocie, Puszkin ponownie powróci do „Historii”, po raz kolejny wysoko ją doceniając.
Ostatnie lata życia
Charakterystyka Karamzina byłaby niepełna bezopisy ostatnich lat życia. Ostatnie dziesięć lat minęło bardzo szczęśliwie. Przyjaźnił się z samym carem Aleksandrem I. Przyjaciele często chodzili razem po parku Carskie Sioło, rozmawiając przez długi czas, spokojnie i spokojnie. Całkiem możliwe, że cesarz, zdając sobie sprawę ze szlachetności i przyzwoitości Nikołaja Michajłowicza, powiedział mu znacznie więcej niż urzędnicy pałacowi. Karamzin często nie zgadzał się z argumentami i myślami Aleksandra I. Jednak wcale się na niego nie obraził, ale uważnie słuchał i zwracał uwagę. W „Notatce o starożytnej i nowej Rosji”, którą pisarz wręczył cesarzowi, znajduje się wiele punktów, w których historyk nie zgadzał się z ówczesną polityką rządu.
Nikołaj Michajłowicz Karamzin, którego książki byłybardzo popularny nawet za życia, nie zabiegał o nagrody ani stopnie. Co prawda należy powiedzieć, że miał wstążkę zamówienia, do której jednak zawsze odnosił się z lekką ironią i humorem.
