Udana replika to sztuka

Narodziny teatru rozpoczęły się wiele wieków temu wodległych czasach starożytnych. Jednym z pierwszych aktorów byli kapłani kultu, słudzy bogów. Swoimi zapamiętanymi rytuałami, które doskonale znali, wykonywali akcję (odgrywali role). Maski, specjalne stroje ceremonialne to rodzaj kostiumów scenicznych.

Inni przodkowie aktorów też byli błaznamiubrani w kostiumy, czasem maski i, podobnie jak księża, odgrywali swoje role przez całe życie. Ponieważ obecnie istnieją działające dynastie, był też klan kapłanów i cech błaznów. Zapewne takie „pokrewieństwo” stworzyło różne postawy wobec aktorów starożytności. Dla widza niektórzy aktorzy, jako wcielenie księży, stali się sługami sztuki, inni - frywolnymi, czasem niegrzecznymi żartami.

Gra bez słów

Początkowo gra aktorów była bez słów, później zaczęto nazywać ich aktorami, początkowo byli mimami, naśladowcami. Jeśli się nad tym zastanowić - aktorstwo i umiejętność to tak naprawdę zabawa, naśladownictwo, akcja.

I dopiero po długim czasie się pojawiłpierwsza linia aktora. W starożytnej Grecji odgrywano nie tylko krótkie sceny mimów z życia mieszczan. Zaczęły pojawiać się całe spektakle teatralne z nagraniami małych scen, które sprawiły, że widzowie wraz z aktorami przeżyli całą akcję.

Grecy cenili swoich aktorów na równi z bohaterami olimpijskimi, nagradzali najlepszych i wręczali im prezenty. Nie mieli profesjonalnych aktorów, spektakle teatralne były częścią ich życia.

Pojawienie się zawodu

Po raz pierwszy wspomina się o wykonywaniu zawodu wgłębokie średniowiecze we Włoszech. I wtedy dla wielu stało się jasne, że replika to nie tylko mistrzostwo słowa, ale także rodzaj oratorium. Przecież nie bez powodu pogorszyły się w tamtych czasach stosunki między teatrem a kościołem. Ministrowie kościoła zaczęli nazywać aktorów „zwiastunami diabła”.

Replika jest w sensie teatralnym dialogiemmiędzy aktorami, w fikcji, jest to zestawienie między sobą postaci literackich. We Francji w XVII wieku w teatrze dominowało słowo. Pisali sztuki o tematyce filozoficznej, aktorzy spędzali dużo czasu na zapamiętywaniu tekstów, tak że na przedstawieniach zabrzmiała piękna spółgłoska, a tendencja ta, kiedy słowo dominowało nad akcją, sięga XIX wieku.

Aktorzy w każdym wieku byli krnąbrnymi ludźmi, a niezawsze przewidywalne, często, by przypodobać się widzowi, „zapominali” o zasadach, a potem między zapamiętanym tekstem ze sceny zabrzmiał dialog z publicznością, pod wpływem serca. Replika to powtórka, dialog z publicznością, to nowy nurt XIX wieku.

XX wiek stał się najbardziej sprzyjający teatrowi,co dało Rosji wspaniałych dramaturgów, aktorów, reżyserów. W przedstawieniach z początku wieku w wielu teatrach publiczność oglądała grę samych tylko głównych bohaterów, najlepsze uwagi pisano tylko dla nich, nie było śladu wspólnego zespołu grającego z innymi aktorami.

Występy objętościowe

Dzięki Konstantin Sergeevich Stanislavsky iDla Wsiewołoda Emiliewicza Meyerholda te stereotypy sztuki jednego aktora zostały przełamane, osiągnęły wspólny zespół w spektaklu, w którym wszyscy aktorzy biorący udział w przedstawieniu muszą pokazać widzowi obraz życia bohaterów. Stanisławski powiedział, że dobrze dobrana linia to zawsze połowa sukcesu gry. Niektórzy aktorzy odgrywający role drugoplanowe są najczęściej zapamiętywani z powodu linii dobrze wpisującej się w kontekst. Dzięki kinu niektórzy aktorzy, którzy nigdy nie grali w filmach głównych ról, stali się sławni i rozpoznawalni tylko dzięki dobrze dobranym i zagranym wersom.