Komedie ZSRR to filmy, które są już popularneod kilkudziesięciu lat. Na przykład film Grigorija Aleksandrowa „Merry Fellows” w 2014 roku będzie obchodził 80. rocznicę powstania, a filmy Leonida Gaidai „Operacja Y”, „Więzień Kaukazu” również wkrótce będą miały pół wieku. Jaki jest powód takiej popularności tych niewątpliwie dzieł sztuki?
Komedie radzieckie wyróżniają się wyjątkowym wyboremaktorzy. Najlepsi z najlepszych pojawili się na ekranie w okresie sowieckim i weszli w tę sferę naprawdę ze względu na sztukę, ponieważ w tamtych czasach artyści nie mieli żadnych zaległych opłat ani preferencji. Ponadto osoby z trudnym losem odegrały zabawne role. Na przykład Aleksey Smirnov, który grał partnera Shurika, pijaka i pasożyta, był oficerem wywiadu wojskowego, który został odznaczony medalami „Za zasługi wojskowe” i „Za odwagę”. I wcielenie talentów komediowych, Jurija Nikulina - strzelca przeciwlotniczego, który walczył pod Leningradem i krajami bałtyckimi.
Najlepsze komedie ZSRR powstały bez aplikacjiGrafika komputerowa. Dlatego akcja filmu została osadzona na tle wspaniałych krajobrazów. Na przykład większość komedii „Dwanaście krzeseł” została nakręcona w Rybińsku. Dekoracje składano ręcznie, sami wymyślali efekty specjalne, a oni sami znaleźli sposoby na ich wykonanie ze złomu. Nieustanne wykorzystywanie sił twórczych wielu osób stworzyło specyficzny klimat taśmy, którego obecnie często nie ma na planie.
Późne komedie ZSRR, powstałe już wtrudne warunki ekonomiczne, nie straciły swojego uroku nawet przez lata. Na przykład wciąż aktualny jest film G. Danelii „Kin-dza-dza” z motywem „przysiadów” przed określonym kolorem spodni. Niedawno zorganizowano nawet koncert, na którym wykonano wariacje na temat muzyki do tej komedii. A film „Deja Vu”, nakręcony wspólnie z Polakami, bardzo ciekawie oddał specyfikę sowieckiej rzeczywistości okresu porewolucyjnego.
Radzieckie komedie wciąż nie mają siłykonkurentów. Spośród filmów zrealizowanych w Rosji do pewnego stopnia mogą konkurować z nimi w kolorze cykle filmów „Specyfika narodowa (łowiectwo, wędkarstwo, polityka)” powstałe w połowie lat 90-tych. Reszta filmoteki jest często kopią zachodnich filmów.
Stare komedie ZSRR nie są skąpe w muzyceakompaniament. Do stworzenia godnej ramy dźwiękowej akcji zaproszono najlepszych kompozytorów, śpiewaków, zespoły instrumentalne i orkiestry symfoniczne. Na przykład twórczy duet Leonida Derbieniewa i Maxima Dunaevsky'ego stworzył piosenki do filmu „Ah, Vaudeville”. Do filmu „Słomkowy kapelusz” teksty napisał Bulat Okudżawa. Na taśmę „Trufaldino z Bergamo” utwory zostały nazwane przez Michaiła Bojarskiego.
Połączenie wszystkich powyższych cech i naszegoczas sprawia, że chcesz obejrzeć ten czy inny film po raz dwudziesty lub trzydziesty. Podczas gdy obecne filmy rosyjskie pozostawiają wiele do życzenia, jeśli chodzi o fabułę, aktorstwo, chociaż współczesny przemysł filmowy ma znacznie większy zestaw środków technicznych.
