Rozwinięte instytucje religijne zdobrze skoordynowana struktura społeczna, jasna hierarchia, rozwinięty kult i przemyślana doktryna, zazwyczaj mają też kompleks autorytatywnych tekstów, które służą jako miara i źródło wszelkiego życia religijnego i filozofii. Takie teksty nazywane są świętymi i często twierdzą, że są boskim objawieniem. Wymownymi przykładami są święte księgi chrześcijan, muzułmanów i Żydów - odpowiednio Biblia, Koran i Tora. Zanim jednak staną się świętym objawieniem, takie teksty przechodzą od pisania przez serię kolejnych wydań do pełnego kanonu, który jest proklamowany jako ostatnie i natchnione Pismo Święte. Na tym etapie na pierwszy plan wysuwa się kolejna seria tekstów, zwana apokryfami. W języku greckim „apokryf” oznacza „sekret” lub „sfałszowany”. Zgodnie z tłumaczeniem istnieją również dwa rodzaje pism apokryficznych.
Apocrypha to fałszerstwo objawienia
Upraszczając maksymalnie, możemy powiedzieć, że apokryf -jest to tekst religijny przypisywany założycielowi religii, jego uczniom lub innym wybitnym autorytetom w tradycji. Ale w przeciwieństwie do tekstów kanonicznych, apokryfy nie są uznawane za autentyczne i nie są uważane za inspirowane oficjalnym i dominującym nurtem. Dlatego nazywane są podróbkami, czyli apokryfami.
Intymna wiedza
Niektórzy eksperci wyróżniają również inny rodzaj.literatura apokryficzna, podniesiona do drugiego znaczenia terminu greckiego - tajemnicy. Postuluje się, że większość systemów religijnych ma wewnętrzny poziom otwarty tylko dla zaawansowanych adeptów i wtajemniczony w pewne sekrety kultu. W przeciwieństwie do Pisma dla wszystkich, apokryfy odgrywają rolę ezoterycznej tradycji towarzyszącej, interpretując Pismo na najwyższym, mistycznym poziomie i ujawniając wielkie prawdy. Te rewelacje są ukryte przed laikiem, dlatego książki, w których są prezentowane i ujawniane, są dla niego tajemnicą. Przykładem tego rodzaju literatury jest tajemna ewangelia Marka, przechowywana niegdyś w kościele aleksandryjskim, o czym donosi ortodoksyjny nauczyciel Klemens.
Apokryfy w chrześcijaństwie
Jeśli mówimy o apokryfie tradycji chrześcijańskiej, możemy warunkowo wyróżnić cztery grupy tekstów:
- Apokryfy Starego Testamentu.
- Apokryfy Nowego Testamentu.
- Apokryfy międzytestamentowe.
- Apokryfy pozatestamentowe.
1. Najstarszym apokryfem jest Stary Testament.Odnoszą się one do czasu powstania głównych tekstów korpusu Starego Testamentu. Często przypisuje się je wybitnym postaciom biblijnym - Adamowi, Abrahamowi, Mojżeszowi, Izajaszowi oraz innym patriarchom i prorokom Tanach. Takich książek jest bardzo dużo. Na przykład możemy przypomnieć sobie Apokryficzną Księgę Jeremiasza lub Psalmy Salomona.
2.Grupa apokryfów Nowego Testamentu obejmuje wiele tekstów, które są podobne gatunkowo i czasowo do kompozycji składających się na kanon Nowego Testamentu. Ich nominalni autorzy są jednymi z najbliższych uczniów Chrystusa - apostołami i niektórymi uczniami Zbawiciela. Przykładem tego rodzaju apokryfii jest protoewangelia Jakuba.
3. Apokryfy międzytestamentowe to kolejna grupa tekstów.Warunkowy czas ich kompilacji pochodzi z 400 roku pne. do 30-40 lat. OGŁOSZENIE Okres ten wynika z faktu, że ostatnia księga kanonu żydowskiego została napisana około 400 lat pne, a pierwsza księga należąca do klasy Nowego Testamentu w latach 30-40. Ich autorstwo przypisuje się postaciom ze Starego Testamentu. Ze swej natury literatura międzytestamentowa ma często charakter apokaliptyczny. Wśród innych podobnych ksiąg można wyróżnić Księgę Henocha.
cztery.Pozotestamentowe apokryfy - tak można określić grupę dzieł, które swą skalą i znaczeniem wyraźnie reprezentują coś więcej niż tylko literaturę religijną. Zostały również postulowane przez niektórych kaznodziei jako natchnione książki. Jednak ze względu na swój charakter i treść nie można go zaklasyfikować do pozostałych trzech kategorii. Pisma gnostyckie są uderzającą ilustracją takich pism. Wśród nich jest zbiór tekstów z Nag Hammadi. To nie jest nawet księga apokryfów, ale cała biblioteka ezoterycznej literatury chrześcijańskiej.
Co charakteryzuje prawie wszystkie apokryfy?Oznacza to, że wszyscy oni w różnym czasie domagali się pełnego wejścia do oficjalnego kanonu natchnionych pism świętych. Niektórym udało się to nawet przez chwilę. Inni mieli znaczący wpływ na ukształtowanie się ogólnie przyjętej wersji „Słowa Bożego”. Na przykład Apokryficzna Księga Henocha jest cytowana w kanonicznym liście Apostoła Judy. A w Kościele etiopskim nadal jest wśród świętych, razem z Torą i czterema ogólnie uznanymi Ewangeliami.
Inne apokryfy, prawie wszystkie uparcie zaprzeczanepoczątkowo zostały one następnie powszechnie uznane za kanoniczne. W Nowym Testamencie takimi księgami są Objawienie Jana Teologa i szereg listów apostolskich.
Wniosek
U zarania szerzenia się chrześcijaństwa, kiedy pośródspośród wielu szkół i sekt nie wyłonił się jeszcze zdecydowany przywódca, istniała ogromna liczba tekstów twierdzących, że są, jeśli nie objawieniem boskim, to przynajmniej najwyższym ludzkim autorytetem. Było ponad pięćdziesiąt samych Ewangelii, aw rzeczywistości każda wspólnota miała swój własny zbiór autorytatywnych pism. Potem, w procesie szerzenia się i rozwijania katolickiej ortodoksji, jedne teksty zaczęły przeważać nad innymi, a przywódcy wielkich społeczności zaczęli zabraniać swoim wyznawcom czytania nierozpoznanych dzieł. Kiedy w IV wieku partia katolicka uzyskała pełne poparcie państwa, przeciwko tekstom „heretyckim” wypowiedziano prawdziwą wojnę. Na mocy specjalnych dekretów cesarza i dekretów biskupów zniszczeniu uległy wszystkie dzieła nie objęte kanonem. Wśród nich były nawet te pisma święte, które wcześniej uważano za święte wśród samych zwolenników ortodoksji. Na przykład ewangelia Piotra. Dlatego dziś każdy nowo nabyty apokryf jest prawdziwą sensacją w świecie naukowym. Potwierdza to niedawne odkrycie ewangelii Judasza, którą wcześniej uważano za zagubioną. A jednak znacząca i prawdopodobnie większość chrześcijańskiego apokryfu została zniszczona i bezpowrotnie utracona.
