Białoruski Kościół Prawosławny ma długą historięi opowieść pełną dramatu. Jej wielowiekowa droga służenia Panu naznaczona jest nieustanną walką z przeciwnikami religijnymi i okresami prześladowań. Rozpoczynając swoje formowanie w atmosferze upartego sprzeciwu wobec katolicyzmu, który usiłował zadomowić się na białoruskiej ziemi, w XX wieku znalazł się w samym tyglu bolszewickiego terroru antyreligijnego, który zniszczył większość jego najlepszych przedstawicieli.
Próby zasadzenia katolicyzmu
W jednej z najwcześniejszych kronik wspominających o p.Bobrujsk, który w tamtych latach znajdował się pod panowaniem litewskim, istnieją dowody na próby aktywnego wpływania na jego mieszkańców przez przedstawicieli Kościoła rzymskiego. Ten proces jest typowy dla większości ziem zachodniej części Rosji, ale tutaj stał się bardziej dotkliwy.
Wydarzenia nabierają największego dramatyzmupołowa XVII wieku, kiedy podczas nieubłaganej wojny religijnej miasto zostało praktycznie zniszczone przez wojska litewskie, które próbowały siłą odwrócić jego mieszkańców od wiary ich ojców. Prawosławni Kozacy wraz z utworzoną z mieszkańców miasta milicją starali się stawić opór, ale długo nie mogli się oprzeć regularnym oddziałom.
Świadczą o tym dokumenty historyczne z tamtej epokiże w wyniku masakry, jakiej poddali Bobrujsk, zajęli go Litwini, z sześciu tysięcy mieszkańców ocalało tylko dwieście osób, a większość zabudowy uległa zniszczeniu.
Pod rosyjskim berłem
Gdy miasto wychodzi z ruinOdrodziło się w nim także prawosławie, które przez półtora wieku sąsiadowało z zasadzonym w tych stronach katolicyzmem. Prawdziwy rozkwit życia duchowego miasta przypada na koniec XVIII wieku, kiedy miasto zostało historycznie włączone do Imperium Rosyjskiego. W tym okresie powstała diecezja bobrujska, która obejmowała znaczną liczbę istniejących wówczas parafii.
Kierownictwo diecezji przywiązywało dużą wagę do tego, aby tego nie robićnie tylko wzrost liczby ich parafian, ale także ich edukacji religijnej. W tym celu otwarto w mieście pierwszą wówczas szkołę regionalną, której uczniowie uczyli się m.in. retoryki, historii powszechnej i sakralnej oraz podstaw prawosławia - katechizmu.
Okres rozkwitu diecezji w XIX wieku
Aktywnie dąży się również do tworzenia nowych kościołów.Wiadomo, że w 1812 r., Do czasu zakończenia budowy twierdzy bobrujskiej, w jej granicach znajdowało się tylko siedem kościołów, wśród których najbardziej znaczące były sobór św. Piotra wzniesiony ku czci kazańskiej ikony Matki Bożej oraz sobór św. Aleksandra Newskiego.
Stał się prawdziwym arcydziełem architektury sakralnejświątynia ku czci świętej wielkiej męczenniczki Zofii, która pojawiła się na cmentarzu miejskim w 1829 roku. Powstał z inicjatywy i darowizn pułkownika Rosenmarka, uczestnika niedawnej wojny z Napoleonem, który mieszkał w mieście.
Życie religijne Bobrujska na początku XX wieku
Imponujące statystykiprowadził na początku XX wieku diecezję bobrujską. Według jej relacji w tym czasie w tym stosunkowo małym miasteczku było dziesięć cerkwi i pięć szkół parafialnych. W diecezji jest również wiele kościołów domowych.
Od tamtej pory istnieją dowody tego szacunkuktóry obchodził przez mieszczan święta prawosławne, wśród których szczególne miejsce zajmował dzień upamiętnienia św. Mikołaja Cudotwórcy z Mirliki. Obchodom tym, odbywającym się dwa razy w roku, towarzyszyły ogólnopolskie procesje krzyżowe i soborowe nabożeństwa modlitewne.
Okres ateistycznego szaleństwa
Kościół, który rozwinął się przez ostatnie stuleciasplendor został szybko zniszczony przez bolszewików, którzy dokonali zamachu stanu w 1917 roku. Według zeznań wielu badaczy to właśnie diecezja bobrujska doznała w tamtych latach szczególnych zniszczeń. Nowe władze bezlitośnie niszczyły to, co przez długi czas było zbudowane z darowizn od ludzi. Do 1925 r. W mieście pozostały tylko trzy kościoły, niegdyś słynące z budowli sakralnych. Stało się niezwykle niebezpieczne nie tylko dla posługi, ale także dla otwartego wyznawania wiary. Jednak nic nie mogło zgasić duchowego życia miasta.
Szczególna intensywność ateistycznego terroru, któryucierpiała cała białoruska Cerkiew prawosławna, upadła w 1937 r., naznaczona powszechnym wzrostem represji władz. W tym okresie wielu przedstawicieli duchowieństwa i zwykłych parafian zostało aresztowanych, a następnie rozstrzelanych. Biskup Filaret (Ramensky) z Bobrujska także zgładził swą ziemską podróż.
Okres wojny i lata następne
Niektóre odpusty diecezji bobrujskiejotrzymane w latach wojny, kiedy stało się jasne dla rządu, że do pokonania wroga potrzebna jest potężna konsolidująca i jednocząca siła. Mogła to być tylko wiara prawosławna, która przez wieki była duchowym rdzeniem ludu. W tym okresie wielu żyjących duchownych powróciło z miejsc zatrzymań. Podczas nabożeństw, które wykonywali w zrujnowanych budynkach kościelnych, błogosławili parafian do walki ze wspólnym wrogiem.
W r. Radykalnie zmienił się stosunek władz do kościołalata powojenne, kiedy ich zdaniem praktycznie nie było takiej potrzeby. Było to szczególnie widoczne w okresie tzw. Prześladowań Chruszczowa. Ogłoszono publicznie, że Białoruś powinna stać się pierwszą z republik związkowych, która położy kres „religijnemu upojeniu”. To oznaczało początek nowego okresu prześladowań Kościoła. W 1963 r. Zamknięto ostatnią cerkiew w Bobrujsku, przebudowaną później na kompleks sportowo-rekreacyjny.
Początek odrodzenia kościoła
Jak w całym kraju, odrodzenie życia duchowegona Białorusi wiąże się z reformami demokratycznymi przeprowadzonymi w okresie pierestrojki. W proces ten zaangażowana była również diecezja bobrujska. Katedra św. Mikołaja, wcześniej odebrana wiernym i używana przez wiele lat do celów czysto światowych, ponownie otworzyła swoje podwoje dla swoich parafian. Od końca lat dziewięćdziesiątych zaczyna się aktywny proces przenoszenia odebranych wcześniej budynków kościelnych i wznoszenia nowych.
W 2009 roku wznawia swoją działalnośćwydział społeczny diecezji bobrujskiej. Odpowiada za nawiązywanie współpracy z władzami publicznymi, pozyskiwanie funduszy dla ubogich oraz szeroki wachlarz działań mających na celu zwrócenie uwagi opinii publicznej na problemy grup społecznych szczególnie wrażliwych.
Do 2012 roku w Bobrujsku było ich siedemdziałające świątynie, przy jednej z nich otwarto centrum duchowo-edukacyjne. Zgodnie ze świadectwami mieszkańców, decyzja Świętego Synodu z 25 października 2004 r., Zgodnie z którą powstała nowa diecezja bobrujsko-bykowska, miała ogromne znaczenie dla umocnienia życia religijnego miasta. Umożliwiło to znaczne usprawnienie zarządzania administracyjnego pięćdziesięciu pięciu parafii znajdujących się na jego terytorium.
