Volgens de uitdrukking van de wet van constantheid van samenstelling,elke chemisch zuivere verbinding blijft in dezelfde kwantitatieve samenstelling, op geen enkele manier afhankelijk van de productiemethode, die voor het eerst aan de wereld werd verteld door de wetenschapper J. Proust in 1801-1808. De genoemde wet is ontstaan naar aanleiding van een geschil tussen de Franse chemici J. Proust en C. Berthollet. De eerste geloofde dat de relaties tussen de elementen van de resulterende verbinding constant van aard zijn, de tweede zag de variabele aard van de verbindingen. Honderd jaar later, rond 1912-1913, werd N.S. Kurnakov stelde het bestaan vast van verbindingen met een samenstelling met een variabel karakter, die hij "berthollides" noemde. Deze groep omvat kristallijne verbindingen: fosfiden, oxiden, carbiden en andere. Verbindingen van de compositie met een permanent karakter op voorstel van de wetenschapper N.S. Kurnakov begon "daltoniden" te worden genoemd. De wet is altijd geldig voor gasvormige en vloeibare stoffen.
Van de geformuleerde wet van constantheid van compositielogischerwijs volgt hieruit dat de elementen van stoffen in strikt beperkte kwantitatieve verhoudingen met elkaar worden gecombineerd. In dit opzicht is er in de scheikunde het concept van een equivalent, dat in vertaling uit het Latijn "equivalent" betekent. In één woord, het equivalent zijn de voorwaardelijke deeltjes van materie, die een bepaald aantal keer kleiner zijn dan de overeenkomstige formule-eenheden. Elk equivalent getal komt overeen met de aard van de reagerende stoffen, de mate en het type samenstelling van de chemische reactie. Daarom worden de equivalente nummers van een bepaald element in de samenstelling van de verbinding onderscheiden - voor bekende groepen, voor ionen of zelfs moleculen. Bij reacties van een uitwisselingstype wordt bijvoorbeeld het molecuulgewicht van een equivalent van een stof bepaald door de stoichiometrie van de reactie die plaatsvindt.
Gewoonlijk kunnen veel elementen worden gevormdmeerdere verbindingen met elkaar. Daarom kan het equivalent van het element, evenals de molaire massa van het equivalent, verschillende waarden hebben, gezien de samenstelling van de testverbinding die ze werden geïdentificeerd. In dergelijke gevallen kunnen verschillende equivalenten van hetzelfde element echter als relatief kleine gehele getallen tot elkaar verhouden. De molaire massa van het koolstofequivalent in de samenstelling van kooldioxide en koolmonoxide is bijvoorbeeld verschillend en is gelijk aan ongeveer 3 gram / mol en 6 gram / mol, en de verhouding van de gevonden waarden is gelijk aan 1: 2. In de regel bevatten de meeste verbindingen een molecuulgewicht van waterstofequivalenten gelijk aan één, en zuurstof - acht gram per mol. Equivalent is de hoeveelheid materie die één mol valentie-elektronen bevat.
Er zijn verschillende methoden waarmee u experimenteel kunt bepalen hoe groot de molaire massa van een equivalent van een element is:
- Directe methode. Het is gebaseerd op de gegevens die zijn verkregen als resultaat van de synthese van waterstof- en zuurstofverbindingen van het gewenste element.
- Indirecte methode. Gebruikt andere elementen met een vooraf bepaald equivalent in plaats van waterstof en zuurstof.
- Verplaatsingsmethode. Het omvat de verwijdering van waterstof uit een zure oplossing met behulp van een metaal van een bepaald gewicht.
- Analytische methode. Gebaseerd op de berekening van de massafractie van een stof in een van zijn verbindingen.
- De elektrochemische methode maakt gebruik van elektrolysegegevens.
Molaire massa-equivalent wordt gebruikt voorhet uitvoeren van kwantitatieve berekeningen tijdens chemische interacties tussen bekende stoffen. Een belangrijk voordeel hiervan is dat het niet nodig is om de chemische reactievergelijking te gebruiken om het probleem op te lossen, dat ook moeilijk te schrijven is. U hoeft alleen te weten dat de deelnemende chemicaliën op elkaar inwerken, of dat de gegeven stof een product is van een chemische reactie.
