De aard van elk kind heeft zijn eigen kenmerken.De een zit graag rustig in een hoekje om te lezen, terwijl de ander de voorkeur geeft aan luidruchtige spelletjes met vrienden. Maar alles heeft een limiet, dus op een gegeven moment kunnen de moeders van te speelse kinderen horen over aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit. Moet ik bang zijn?
ADHD - wat is het?
Kinderen zijn stout - dat weet elke moeder.Maar overmatige activiteit kan een aantal medische redenen hebben. De aandachtstekortstoornis bij basisschoolkinderen is een complex van bepaalde symptomen waardoor ze niet succesvol kunnen leren. Zulke jongens zijn impulsief, constant afgeleid en concentratie op één taak voor hen is een heel groot probleem.
De moderne wetenschap is van mening dat dit een ziekte is,wat een aantal redenen heeft. In de Verenigde Staten en Canada wordt de classificatie van psychiatrische ziekten gebruikt voor diagnose. Maar word niet meteen bang en denk dat de dokters in dit geval zullen proberen het kind over te brengen naar een gespecialiseerde school. Hiervoor is in de regel geen reden. Deze voorwaarde mag echter ook niet volledig worden genegeerd: het ontbreken van maatregelen kan in de toekomst gevolgen hebben, zoals problemen met de normale integratie in de samenleving, slechte prestaties en complexen, slechte relaties met ouders en leerkrachten, enzovoort. . Gelukkig zijn er al lang methoden om deze functie te corrigeren, inclusief medicatie.
Syndroom geschiedenis
Voor het eerst een beschrijving van een aandoening die op een tekort lijktaandacht en hyperactiviteit, werd gevonden in de archieven van de Duitse psychiater Heinrich Hoffmann-Donner, gedateerd 1846. Dit gebeurde echter niet in een wetenschappelijk tijdschrift, maar alleen in een kinderboek gewijd aan de zoon van een wetenschapper.
De eerste officiële vermelding van deze aandoeningwerd in 1902 gemaakt door een Engelse kinderarts, George Steele, die kinderen met gedragsproblemen observeerde, waaronder een neiging tot overmatige mobiliteit en destructieve activiteit. Hij was het die suggereerde dat de fout geen slechte opvoeding was, maar een disfunctie van het centrale zenuwstelsel. Vanaf dat moment begon een actieve studie naar ADHD. Wat het is, is tot nu toe niet helemaal duidelijk.
Tegen het midden van de twintigste eeuw, overdreven mobiel enafwezige kinderen werden gediagnosticeerd met "minimale cerebrale disfunctie", maar in het begin van de jaren 80 werd "aandachtstekortstoornis" in het begin van de jaren 80 afzonderlijk onderscheiden. Behandeling werd ook gevonden, maar we moeten er apart over praten.
species
In 1990 werd een classificatie voorgesteld,op het eerste gezicht onderscheid te maken tussen twee diametraal tegenovergestelde manifestaties van dezelfde staat. Ze werden gewoonlijk HD en ADD genoemd. De eerste groep omvatte motorische onremde kinderen met een slechte concentratie, impulsiviteit en moeite met het beheersen van hun gedrag. De overige patiënten hebben daarentegen hypoactiviteit, lethargie, snelle vermoeidheid en concentratieverlies.
overwicht
Het is moeilijk om te praten over hoe relevanteen probleem dat samenhangt met aandachtstekortstoornis omdat er geen uniforme diagnostische normen zijn. In verschillende landen worden verschillende cijfers gegeven: in de VS - 4-13%, in Duitsland - 9-18%, in de Russische Federatie - 15-28%, in het VK - 1-3%, in China - 1-13%, enz. Dit houdt geen rekening met volwassenen met vergelijkbare problemen, dus de feitelijke statistieken kunnen nog indrukwekkender zijn. Ook wordt opgemerkt dat dit probleem bij meisjes veel minder voorkomt dan bij jongens. Bij deze laatsten wordt 3 keer vaker ADHD vastgesteld.
Tekenen van
In de wetenschappelijke literatuur wel 100 verschillendevormen van manifestatie die kenmerkend zijn voor ADHD. Maar het belangrijkste blijft: verminderde concentratie van aandacht, hyperactiviteit en een neiging tot destructieve activiteit. Zoals eerder vermeld, kunnen lethargie en algemene hypotonie ook spreken van een van de varianten van dit probleem. Ook kunnen in het algemene geval geheugenstoornissen, obsessieve bewegingen, gebrek aan zelfzorgvaardigheden en de ontwikkeling van fijne motoriek, gebrek aan onafhankelijkheid, impulsiviteit, scherpe en frequente stemmingswisselingen, verhoogde prikkelbaarheid en prikkelbaarheid worden waargenomen. In ieder geval, als je hebt gemerkt dat het gedrag van het kind sterk verschilt van wat en hoe bijna al zijn leeftijdsgenoten doen, kun je en moet je zelfs een arts raadplegen, althans voor je eigen gemoedsrust.
oorzaken van
Als eerder de redenen voor dit gedragwerden verklaard door hiaten in de opvoeding, en de laatste jaren begonnen ze te praten over het feit dat aandachtstekort en hyperactiviteit het gevolg kunnen zijn van de eigenaardigheden van de ontwikkeling van het lichaam, namelijk het zenuwstelsel. Feit is dat de hersenen zich blijven vormen na de geboorte van een kind. Bovendien valt de meest actieve periode van zijn werk in het tweede-vijfde jaar van zijn leven. Dit proces gaat natuurlijk later door, maar bij iedereen vindt de rijping van het centrale zenuwstelsel op verschillende tijdstippen plaats.
Aan de andere kant, het monitoren van kinderen met ADHDtoonde aan dat bij hen, vooral in de ADD-variëteit, tijdens het proces van een gespannen oplossing van elk probleem, de bloedcirculatie in de frontale hersenkwab afneemt. Bovendien, hoe meer het kind zich op de taak probeerde te concentreren, hoe meer uitgesproken de achteruitgang was. Een andere hypothese houdt verband met de overdracht van intra-uteriene hypoxie, die jaren later op deze manier reageerde. Er is ook een theorie die deze aandoening verklaart door een schending van het catecholaminemetabolisme. Iemand gelooft zelfs dat dit kenmerk wordt overgeërfd, met als argument kenmerkende veranderingen in de structuur van genen. Ondanks verschillende aannames is het exacte antwoord op de vraag "ADHD - wat is het" vanuit het oogpunt van pathogenese echter nog steeds een mysterie.
diagnostiek
Zoals eerder vermeld, onder deficiëntiesyndroomaandacht kan verschillende symptomen betekenen. En aangezien er, behalve gedragsproblemen, nog geen tekenen van de ziekte zijn vastgesteld, zijn artsen gedwongen te vertrouwen op extreem wankele grond. Er is niet één methode om een diagnose te stellen; de VS en Canada gebruiken hun eigen vragenlijsten en de Oude Wereld gebruikt hun eigen vragenlijsten. Bovendien kunnen sommige criteria in beide gevallen overeenkomen met het gedrag van een volkomen gezond, maar bijvoorbeeld een extreem verstrooid kind. De kenmerken van de voorschoolse leeftijd bevestigen dit volledig: de vorming van een persoonlijkheid kan op totaal verschillende manieren plaatsvinden, zodat de diagnose moet worden uitgevoerd door een zeer bekwame en ervaren specialist.
Wel enkele vragenlijsten in geval van twijfelhet werkt niet. Bij de diagnose van ADHD worden tomografie, elektroneuromyografie en emissiespectrometrie gebruikt, evenals de bekende EEG en elektro-encefalografie. Dit alles helpt om de omstandigheden waarin aandachtstekort wordt waargenomen beter te begrijpen.
behandeling
Technieken voor het corrigeren van de toestand van hyperactiviteit enAandachtstekortstoornissen zijn onderverdeeld in medicatie en andere. De eerste worden meestal in het buitenland gebruikt, terwijl de laatste meestal veel dichter bij veel Russische moeders staan die hun kind niet meer met drugs willen vullen. Ouders in Europa en Amerika gebruiken daarentegen meestal niet-medicamenteuze methoden alleen als drugs machteloos zijn.
Meestal kiest de arts een reeks medicijnen uitgroepen psychostimulantia, kalmerende middelen, tricyclische antidepressiva en noötropica. In de internationale praktijk hebben twee geneesmiddelen hun doeltreffendheid bewezen bij de behandeling van ADHD: "Ritalin" en "Amitriptyline" en hun analogen.
Niet-medicamenteuze therapie is ook succesvol geweest inzijn correcte en consistente toepassing. Allereerst is het noodzakelijk om de levensstijl van het kind te herzien vanuit het oogpunt van zijn kring van contacten en activiteiten. Het is beter om games te kiezen die kalm zijn, zonder een sterke emotionele component, en partners daarin - evenwichtig en onverstoord. Psychotherapie wordt ook met succes toegepast, waarbij de houding van het kind ten opzichte van leren en de omgeving wordt gecorrigeerd. Activiteiten die ontspanning bevorderen en angst verlichten, zijn gunstig voor ADHD. In bepaalde situaties zal gezinstherapie niet overbodig zijn - studies tonen aan dat gediagnosticeerde aandachtstekortstoornis bij kinderen het risico op depressie bij moeders ongeveer 5 keer verhoogt.
Hoewel beide benaderingen op hun eigen manier goed zijn, worden de beste resultaten nog steeds behaald met een combinatie van beide.
het voorkomen
Niet wetende wat de ware redenen zijnaandachtstekort bij kinderen, het is moeilijk om te praten over maatregelen om dit te voorkomen. Het is natuurlijk logisch dat aanstaande moeders hun toestand zorgvuldig in de gaten houden, en na de bevalling - om de ontwikkeling van het kind te volgen. Veel neurowetenschappers geloven dat ADHD-symptomen kunnen worden opgemerkt rond de 3-5 jaar oud, en soms zelfs in het eerste levensjaar. Vanaf het moment dat deze symptomen worden gedetecteerd, kan de correctie worden gestart volgens niet-medicamenteuze behandelmethoden - in elk geval zullen ze geen enkel kind schaden. Men hoeft alleen te onthouden dat kinderen met aandachtstekort een nogal eigenaardige hersenfunctie hebben: na 3-5 minuten activiteit heeft het een pauze nodig.
Voorspelling
In de regel door adolescentie met het syndroomHet aandachtstekort is op de een of andere manier voorbij. Maar dit betekent niet dat ADHD geen behandeling nodig heeft en vanzelf zal verdwijnen. Het negeren ervan is beladen met, zo niet neurologische, dan psychologische problemen. Tegen de leeftijd van 14-15 jaar kan een kind een laag zelfbeeld krijgen, hiaten in kennis, gebrek aan vrienden. Aangezien hij in deze periode voor zichzelf een moeilijke tijd zal doormaken, een soort crisis, is het niet nodig om manifestaties van ADHD onbeheerd achter te laten, omdat dit verdere sociale aanpassing enorm kan bemoeilijken. Bovendien tonen onderzoeken aan dat in 30-70% van de gevallen bepaalde klinische symptomen van het syndroom op oudere leeftijd worden waargenomen.
Stoornissen bij volwassenen
Ja, dit gebeurt niet alleen bij kinderen.In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is ADHD niet langer een kenmerk van voorschoolse leeftijd of adolescentie, de diagnose kan ook op een volwassene worden toegepast. Artsen zijn nog steeds terughoudend om dit toe te geven, en schrijven wanorde, vergeetachtigheid en constante traagheid af aan het karakter en gebrek aan wilskracht. Maar zoals eerder vermeld, zullen in 30-70% van de gevallen bij kinderen met de diagnose ADHD bepaalde problemen later worden opgemerkt.
De eigenaardigheden van activiteit op oudere leeftijd laten echter hun sporen na, zodat stoornissen in de aandacht mogelijk niet precies zo worden uitgedrukt als bij een kind:
- "bevriezen" tijdens het zakendoen of gesprek;
- verminderde concentratie van aandacht;
- Moeite met concentreren op een taak
- slecht auditief geheugen, problemen met het reproduceren van mondeling ontvangen informatie;
- een neiging om details te negeren, zelfs belangrijke.
De medaille heeft een andere kant.Soms kunnen mensen met ADHD in een toestand van overconcentratie komen. Tegelijkertijd kan het focussen op één ding iemand tijd en andere zaken doen vergeten. Wat betreft hyperactiviteit, is het in de regel veel minder uitgesproken bij volwassenen.
