Positivisme in de filosofie is een van derichtingen van denken. Het werd geboren in de jaren 30-40. de vorige eeuw, en Auguste Comte wordt beschouwd als de oprichter ervan. Deze richting is zeer populair en wijdverbreid in de moderne tijd. Hieronder zullen we de belangrijkste vormen ervan bekijken.
Filosofie van positivisme
Belangrijkste vertegenwoordigers: Comte, Spencer, Mill, etc.
Zoals Comte geloofde, was het geschil tussen idealisten enmaterialisten zinloos, omdat het geen goede reden heeft. En de filosofie, die van beide is afgeweken, is alleen nodig om op wetenschappelijke (positieve) kennis te vertrouwen.
Deze verklaring houdt in dat:
1. Kennis moet volledig betrouwbaar en nauwkeurig zijn.
2. Om kennis in de filosofie te verwerven, moet de wetenschappelijke methode van cognitie worden gebruikt, de belangrijkste manier om dit te verkrijgen is empirische observatie.
3. Filosofie moet zich alleen bezighouden met de studie van feiten, niet met hun oorzaken, en mag er niet naar streven een superwetenschap te worden, 'de koningin van de wetenschappen', een algemeen theoretisch wereldbeeld.
Bovendien stelde Comte de dualiteitswet voorevolutie. Hij identificeerde 3 stadia van technische ontwikkeling (traditionele, pre-industriële en industriële samenleving), die correspondeerden met 3 stadia van intellectuele ontwikkeling (theologisch of religieus, metafysisch en wetenschappelijk wereldbeeld). Comte legde echter alleen de fundamenten van het positivisme, die dankzij andere filosofen verder werden verbeterd, aangevuld en zich tot op de dag van vandaag verder ontwikkelen.
Filosofie van het positivisme: empirio-kritiek
Hoofdvertegenwoordigers: Mach, Avenarius.
Hier was de belangrijkste taak van de filosofie niet om te bouweneen allesomvattend systeem van empirische kennis en het creëren van wetenschappelijke kennis in theorie. In tegenstelling tot Comte geloofden vertegenwoordigers van deze fase dat het nodig was om niet een enkel beeld van onze wereld te creëren, maar om principes vast te stellen en verschijnselen te ordenen in de hoofden van onderzoekers.
De naam "empiriekritiek" impliceertkritiek op de ervaring als een gegeven van de wereld aan een kennend subject in de vorm van uitspraken en uitspraken. Deze trend van positivisme hangt nauw samen met conservatisme, volgens welke algemene wetenschappelijke bepalingen een voorwaardelijk product van overeenstemming zijn.
Filosofie van het positivisme: neopositivisme
Belangrijkste vertegenwoordigers: Carnap, Bertrand, Schlick, Russell.
Een andere naam voor deze fase is logischpositivisme. De oprichters verklaarden hun doel om het metafysische wereldbeeld te bestrijden. Ze zagen de uitgangspunten van ware kennis in feiten en gebeurtenissen, dat wil zeggen 'sensorische gegevens'. Het concept van "objectiviteit" werd vervangen door het concept van "wetenschappelijkheid" als identiek. Het was deze fase in de ontwikkeling van positivisme die de basis legde voor logica, die complexe uitspraken bestudeert die ofwel onwaar, ofwel waar, of zinloos kunnen zijn.
Neopositivisten analyseerden betekenissentekens en woorden in het algemeen, dat wil zeggen taalkundige, logische en psychologische problemen die van groot praktisch en wetenschappelijk belang waren bij het maken van computerapparatuur.
Filosofie van het positivisme: postpositivisme
Belangrijkste vertegenwoordigers: Lakatosh, Kuhn, Popper, Feyerbend.
Postpositivisme betekent de setconcepten die naar voren kwamen na de leer van Comte, empiriokritiek en neopositivisme. De vertegenwoordigers van deze fase hebben speciale aandacht besteed aan de rationele methode van cognitie.
Dus volgens Popper kan een toename van kennis dat welkan alleen worden bereikt in het proces van rationele discussie als een onveranderlijke kritiek op het bestaande wereldbeeld. Hij voerde ook aan dat wetenschappers ontdekkingen doen, niet op basis van feit naar theorie, maar van hypothese naar een enkele verklaring.
Positivisme als filosofische trend had een significante invloed op de methodologie van zowel de sociale als de natuurwetenschappen (vooral in de tweede helft van de vorige eeuw).
