In 1927, de Britse regering scherpreageerde op de steun van de Sovjet-Unie van de Kuomintang (volksfeest) in China. Later bleek dat deze politieke macht helemaal niet anders was dan de communistische wereldbeweging, en er was niets in het bijzonder om over te twisten, althans met de Britten, maar de reden voor het conflict ontstond. Harde woorden in een nota die werd ondertekend door Austin Chamberlain, minister van Buitenlandse Betrekkingen van het Britse Rijk, verontwaardigde de leiding van de USSR. Haar toon was erg hard, en hoewel de Britten geen echte mogelijkheden voor interventie hadden, bleven de Sovjet-burgers niet zwijgen.
Ничто так не сближает, как общий внешний враг.Onder het motto "Ons antwoord op Chamberlain" heeft iedereen een rally gevonden: de herders van transcendentale weiden, de Oezbeken, de katoenkwekers, de staalproducenten en de bouwers van de DnieproGES, in het algemeen, alle werkende mensen van de eerste proletarische wereld ter wereld. Elke opgeheven ram, gebakken gietijzer, een brood gebakken in een bakkerijfabriek of een in een locomotief geschroefde moer was niet alleen een productievoldering. Dit was ons antwoord aan Chamberlain, een arrogante arrogante heer in smoking en met een monocle, arrogant kijkend naar de werkende mensen van Sovjet-Rusland en, uiteraard, de Britse proletariërs verachtend.
Blijkbaar had de Britse minister er zelf geen idee vanabnormale populariteit van de eigen naam op een zesde van het land. Het schitterde op luciferdoosjes, posters, folders en andere producten van Sovjet-agitprop, en het karikaturale beeld van Joseph Austin, weggejaagd van de machtige vuisten, koekjes, luchtsquadrons, stoomlocomotieven, bajonetten van het Rode Leger, schoven tarwe en vette kuddes koeien. Dat was onze reactie aan Chamberlain, en als hij wist dat zijn noodlottige briefje zo'n massaal enthousiasme zou veroorzaken, zou hij zeker de gedachte aan haar hebben laten varen.
De politicus stierf in 1937 en kreeg zijn naamzou in ons land allang zijn vergeten, net als andere gezonken beroemdheden van het Britse koninklijke politieke firmament. Tegenwoordig herinneren maar weinig mensen zich Baldwin, Lloyd George of Macmillan, maar ons antwoord aan Chamberlain wordt herinnerd, en blijkbaar is deze uitdrukking voor altijd een van de slogan van de Russische taal geworden. Ze duiden dus een beslissende afwijzing aan, soms ironisch, soms serieus.
Velen zijn het al vergeten, anderen hebben het nooit gewetenover de politieke botsingen in de tweede helft van de jaren twintig. Tegenwoordig zullen weinigen de latente humor waarderen die vervat zit in de reactie van de arbeiders op de Britse heer, evenals in de honderden waarschuwingen die de regering van de Volksrepubliek China in de jaren vijftig aan de Verenigde Staten heeft gegeven, die allemaal 'de laatste en ernstige' waren. Maar er is een rockgroep genaamd "Reply to Chamberlain." De liedjes van dit collectief hebben niets te maken met de politiek van het eerste postrevolutionaire decennium, maar ze zijn in alle andere opzichten best interessant en steken gunstig af bij popmuziek die de tanden op scherp heeft gezet. "Bullets", "Aty-bats", "In Heaven", "Tramp - Thunder", "Anyway" - deze en andere composities zijn het luisteren waard voor fans van albumrock. "Reply to Chamberlain" - een groep uit Bryansk. Ze is al ruim anderhalf jaar oud, en vandaag wordt ze populair in de post-Sovjet-ruimte. Nou, het antwoord was een beetje laat, maar toch, goed uur!
