Vandaag zullen we het hebben over zoiets geweldigsmonument van oude kunst als "Metamorfosen". Ovidius was in staat om in vijftien delen niet alleen de hele mythologie van zijn tijd te tonen, maar ook om door dit prisma het leven van de mensen om hem heen te illustreren.
Lees verder en u leert dit facet kennenoude samenleving als een houding ten opzichte van liefde. Je zult niet alleen leren welke typen de Grieken en Romeinen dit gevoel deelden, maar je zult ook het voorbeeld begrijpen van de acties van goden en helden in hun belichaming.
Publius Ovidius Nazon
Een van zijn beroemdste werken -"Metamorfosen" - Ovidius eindigde in ballingschap. De dichter spreekt in zijn memoires beslist niet over de reden om in ongenade te vallen. Onderzoekers geloven dat vanwege de verzen, die niet overeenkwamen met de mening van de keizer.
Dus, wie is deze Romein, die in staat was om de hoofdstad van het Romeinse Rijk te verlichten met liefdesliederen, beroemd te worden en zijn leven te beëindigen in ballingschap tussen de Sarmaten en Getae?
Publius Ovid Nazon werd geboren in de bergen van het MiddenItalië. Zijn familie behoorde tot een van de Sabijnse stammen, de Pelegni. Zijn vader was rijk, behoorde tot de "ruiters", zoals de dichter zelf zegt. Dankzij de voldoende welvaart van het gezin, krijgt de jongen onderwijs op de beste scholen van de hoofdstad.
Nadat Ovidius naar Griekenland reisde, Klein-Aziëen Sicilië, die vriendschap had gesloten met Arnaut en Propertius, zag Virgil. Vroeg genoeg begon hij poëzie te schrijven. Het eerste werk was "Heroïden", maar hij verbrandde ze om de ruwe lettergreep te "zuiveren".
Uit de overgebleven werken weten we van "Liefdeelegies, ”als de vroegste. Dankzij hen werd Ovidius beroemd in Rome. Het volgende werk heette "The Science of Love". In feite is dit het allereerste boek over de nu populaire "pickup". Daarin gaf de dichter eerst aanbevelingen aan mannen over hoe ze zich moesten gedragen en vrouwen moesten bereiken, en vervolgens aan meisjes.
Aangenomen wordt dat Augustus hem in ballingschap stuurde vanwege de ‘Wetenschap van de Liefde’. Het is daar, aan de kust van de Zwarte Zee, dat Ovidius zijn beroemde "Metamorfosen" beëindigt.
Het concept van liefde in de oudheid
De oude Grieken stonden, net als andere oude volkeren, dichter bij de natuur. Ze probeerden zichzelf dieper te begrijpen en door het prisma van gevoelens kenden ze de wereld om hen heen.
Zelfs Aristoteles identificeerde zes soorten liefde met hun eigen naam. We zullen er nu over praten.
De eerste was "ludus" - een spel van liefde.Hij wordt omschreven als pure aantrekkingskracht, zonder gevoelens. Bij het ervaren van dergelijke sensaties streeft een van de partners naar de egoïstische bevrediging van zijn eigen fysiologische verlangens. De gedachten en emoties van de ander zijn niet interessant voor hem. Dit soort liefde komt vrij vaak voor, maar nadat de storm van hartstochten afneemt, zal degene die "ludus" serieus nam in een gebroken trog blijven.
Al dergelijke uitingen van emoties worden getoond door Ovidius. Met "Metamorphoses", waarvan we hieronder een samenvatting zullen geven, kun je je onderdompelen in de emotionele sfeer van de antieke wereld.
Vervolgens komt "eros" - sensuele relaties. In de moderne wereld worden dergelijke relaties romantisch genoemd. Stel je voor dat je in de communicatie met je partner een constante snoepboeketperiode hebt.
"Mania" - een obsessie met het onderwerp passie.Constant lijden, verwijten en scènes van jaloezie van een van de partners. Dit is een pervers concept van gevoelens, wanneer er op psychologisch niveau een combinatie is van gevoelens van liefde en pijn.
Het volgende type is "pragma".Dit is waar het concept van pragmatisme vandaan komt. In zo'n relatie verdwijnen gevoelens en emoties naar de achtergrond. Allereerst is de partner geïnteresseerd in de praktische kant van het toekomstige leven samen. Kookt de vrouw goed, verdient de man veel?
"Storge", vergelijkbaar is "filia" - tedere liefde-vriendschap. Wederzijds begrip, hulp, warme, zelfs relatie. Als je een explosie van gevoelens en vernieuwing van emoties wilt, zul je ze hier nooit krijgen.
Het laatste type is "agape".Het wordt beschouwd als het hoogste stadium van de manifestatie van liefde. De eerste christenen noemden haar goddelijk. Dit gevoel kenmerkt zich door volledige toewijding. Een partner leeft alleen in het belang van een ander. Hij ziet zijn geluk uitsluitend in de vreugde van de tweede helft.
De essentie van "Metamorphosis"
Laten we het nu hebben over waarom Ovidius "Metamorfosen" schreef. Daedalus en Icarus bijvoorbeeld, die we kennen uit legendes, werden alleen beroemd dankzij deze grote dichter.
Hij nam de omringende realiteit, politieke, sociale en economische relaties tussen mensen en staten, en drukte ze uit in de allegorische vorm van de oude mythologie.
De exacte vertaling van de titel van het gedicht is "transformatie,transformatie ". Dit is waar het essay over spreekt. Ovidius had zo'n krachtig talent dat een bedachtzame lezer het effect voelt van persoonlijke aanwezigheid op de gebeurtenissen die plaatsvinden.
De dichter snijdt alle onnodige details weg en toont de veranderingen in de vorm van het proces, waarbij het uiteindelijke resultaat tot het laatste wordt verborgen. Met de juiste visualisatievaardigheid wordt de lezer een toeschouwer.
Maar het probleem van de liefde komt het meest volledig tot uiting in Metamorphoses. Dit is het favoriete thema van de dichter. Hij slaagde erin om haar fijne kneepjes tot in het kleinste detail uit te drukken.
Je zult merken hoe geleidelijk aan tegen het einde van de compositie de acties van de personages dieper, bewuster en vergeestelijker worden. Laten we deze problemen begrijpen aan de hand van voorbeelden uit het werk.
Daphne en Apollo
Het gedicht "Metamorphosis" begint met een scène van allesverslindende passie. De zonnegod, verblind door hartstocht, wordt verliefd op een nimf. Daphne wil niet het onderwerp van zijn lust worden en rent snel weg.
Met zijn karakteristieke humor verbeeldt OvidiusApollo, als een Gallische hond, die, zijn waardigheid vergeten, in galop achter een haas aan rent. En hij vergelijkt zijn gevoelens met een plotselinge brand in een tarweveld. Het zijn deze metaforen die de diepte van de levenservaring en observatie van de dichter laten zien.
Het verhaal eindigt met de nimf, ondanksPhoebus 'smeekbeden dat hij de zoon van Jupiter is, en niet een simpele herder, vraagt om bescherming van zijn vader. Peny, de god van de rivier, verandert zijn dochter in een boom aan de oever van een beek. Apollo, die deze gang van zaken ziet, belooft de laurier groenblijvend te maken. Bovendien siert hij zijn voorhoofd met zijn krans.
Geliefde van Jupiter
Onderzoekers zijn er nog steeds niet helemaal achterin alle fijne kneepjes die Metamorphoses de lezer bieden. Ovidius wordt vergeleken met de auteur van The Thousand and One Nights, omdat de dichter in zijn gedichten de plots van verschillende delen van het werk weeft. De onwetende in de oude mythologie zal de eerste keer niet veel gebeurtenissen en vergelijkingen begrijpen. Daarom is het beter om "Metamorphoses" meerdere keren te lezen.
Bijvoorbeeld Jupiter, de belangrijkste godheidOlympus, heeft een onuitputtelijk verlangen naar sensuele liefde en passie. Hij is voortdurend in confrontatie met de jaloerse en kleine vrouw Juno. Veel geleerden geloven dat het deze beelden waren die de Romeinse keizer boos maakten en Ovidius 'ballingschap veroorzaakten.
Dus in het werk zien we verschillende verhalen,geassocieerd met Jupiter. Hij wordt verliefd op Io, en om haar te redden van de woede van zijn vrouw, verandert hij het arme meisje in een koe. De god wordt ook vaak afgebeeld als dronken van nectar. In dergelijke scènes gedraagt hij zich als de laagste plebejer.
In plots met Zeus raakt Ovid vaak aankwesties van geweld. Om Callisto bijvoorbeeld te versieren, moet hij zich wenden tot Diana, de godin die deze priesteres dient. Verder dwingt hij het kuise meisje tot een affaire.
Dus, in het beeld van de hemelse heerser, toont de dichter de laagste manifestatie van zo'n soort liefde als "ludus".
Levkotoya en Helios
Niet alleen om de keizer te ergeren,Ovidius schreef "Metamorphoses". Een samenvatting van de verhalen die volgen, zal je laten weten dat hij de gebruiken van de vrije landgoederen van zijn tijd belachelijk maakt.
De zonnegod heeft dus een jaloerse bewonderaar, Cletia, de dochter van Tephis en Ocean. Helios wordt zelf smoorverliefd op een eenvoudig sterfelijk meisje Leukothea, de dochter van de Perzische heerser Orham.
Maar de domme en jaloerse afgunst informeert de koning overhet feit dat zijn dochter haar kuisheid verloor in de armen van een vreemde. Boze Orham geeft opdracht het meisje levend te begraven (zo'n gewoonte bestond trouwens echt in het oosten).
Helios is diepbedroefd en probeert zijn geliefde met tenminste iets te helpen. Hij maakt er een levkoy (of wit violet) van, een geurige bloem die overdag na de zon verandert.
Narcissus en Echo
Vanuit dit verhaal beginnen de Metamorfosen zelf te veranderen. Ovidius gaat van de gewelddadige en zelfzuchtige liefde van onsterfelijke hemelingen naar de zuiverdere, onschuldige en nuchtere gevoelens van gewone mensen.
De plot van het mislukte geluk van Narcissus en de nimf Echotoont hoge emoties die ontoegankelijk zijn voor de goden. Dus de jongeman heeft een onaardse schoonheid. Maar het probleem is dat hij alleen van zijn eigen spiegelbeeld houdt. Dwalend door Griekenland, komt Narcissus bij een meer, vaker verborgen dan een bos, omgeven door bergen.
Het water erin is zo schoon dat de jongeman dat niet kanbreek gewoon weg van wat hij in haar zag. Het conflict zit hem in het feit dat de nimf Echo hem opmerkt en verliefd op hem wordt. Maar het meisje kan haar gedachten niet uiten. Juno vervloekte haar vanwege haar spraakzaamheid, die Echo verhinderde Jupiter te volgen.
Nu kan de arme nimf alleen het einde herhalenzinnen van een andere persoon. Maar toch, geïnspireerd door liefde, slaagt het meisje erin haar gevoelens aan Narcissus te bekennen. Hij beantwoordt niets, aangezien hij niemand ziet behalve zijn eigen spiegelbeeld. Uiteindelijk verandert de man in een bloem met dezelfde naam aan de oever van het meer.
Het is opmerkelijk dat hij, volgens de mythe, niet ophoudt zichzelf met Hades te bewonderen. Daar kijkt Narcissus in de wateren van de Styx.
Pyramus en Theisba
Als je denkt dat het verhaal van Romeo en Julia is uitgevonden door Shakespeare, heb je het mis. Dit verhaal was bekend bij Publius Ovidius Nazon. Metamorfosen beschrijven de tragische gebeurtenissen in het leven van Theisba en Pyramus.
Dit is een jong meisje en een jongen die naast ons woonde. Hun ouders verboden hen niet alleen gevoelens voor elkaar te tonen, maar zelfs elkaar te ontmoeten. De jongens communiceerden via een gat in de muur van het huis.
Eens kwamen ze in het geheim overeen om af te spreken voorstad, vlakbij een crypte. Maar onderweg zag Theisba een leeuwin, werd bang en verloor haar sjaal. Zelf verstopte ze zich in de afgesproken schuilplaats. Piram liep naar zijn geliefde en zag de gescheurde sjaal van het meisje op de weg liggen. Hij herkende haar en, denkend dat ze dood was, steekt hij zichzelf neer met een dolk.
Toen Theisba hem vond, pleegde ze zelfmoord met hetzelfde wapen. Deze plot in het werk is de eerste waaraan de goden helemaal niet deelnemen.
Hermafrodiet en Salmacis
Publius Ovid Nazon vatte Metamorphoses niet op als een lineaire compositie. Het heeft onverwachte wendingen en keert terug naar gebeurtenissen uit het verleden. Dit is precies waar het verhaal van Salmakis en Hermafrodiet toe behoort.
De eerste was een nimf van een bergmeer. Maar bij haar werd betoverende schoonheid gecombineerd met onovertroffen luiheid. Het enige wat het meisje deed, was zelfbewondering en gladstrijken.
Op een dag kwam Hermafrodiet naar het meer. De jonge man, de zoon van Aphrodite en Hermes, had een verbluffend uiterlijk en atletisch postuur. De nimf werd verliefd op hem en raakte bewusteloos.
Ze vroeg de goden om ze samen te voegen tot één geheel.Toen de jongeman zwom, sloeg Salmakis haar armen om hem heen en de hemellichamen voerden haar wil uit. Vanaf die tijd werd Hermafrodiet een biseksueel wezen. Hier is een retrospectief over het onderwerp geweld dat eerder in verband met de goden werd genoemd.
Mullet en Procrida
Ovidius vertelde zijn lezers veel verschillende uitingen van liefde. "Metamorphoses", waarvan we de analyse in ons artikel kort geven, tonen een tragedie zonder transformatie.
Dit gebeurde in de geschiedenis van Kefalus en Procrida. Dit zijn twee gewone mensen, een getrouwd stel. Maar ze raakten op gespannen voet vanwege de twijfels van de man over de loyaliteit van de uitverkorene, die Aurora hem bijbracht.
Met zijn scènes van jaloezie drijft Kefal het meisje tot razernij, en ze rent van hem weg. Maar na berouw keert hij terug.
Nu is het niet God die in het spel komt, maar menselijke slaafsheid en bekrompenheid. De bediende laat Prokrida weten dat hij haar man Aura, de godin van de koele bries, hoorde roepen.
Het meisje besluit haar man te volgen en verstopt zich in de struiken in de buurt. Mullet dacht dat het een beest was dat sloop en zijn vrouw doodde met een pijl.
In dit geval zien we niets meer dan een tragedie omdat we verblind zijn door jaloezie.
Baucis en Philemon
En Ovidius Nazon spreekt in zijn werk over "agape". "Metamorfosen" noemen deze meest perfecte vorm van liefde in de vorm van Philemon en Baucis.
Ze zijn een arm maar godvruchtig getrouwd stel. Ze gingen hun hele leven samen, werden oud en leefden in een kleine hut.
Een keer kwamen Hermes en Jupiter hen bezoeken.Volgens de traditie legden de gastheren alles wat ze hadden op tafel. Ze maakten hun eigen bakken leeg, maar voldeden aan alle verzoeken van buitenlanders. Als dank voor zo'n warm en hartelijk welkom, beloonden de goden de oude mensen met het vervullen van verlangens.
Baucis en Philemon vroegen om dood te zijnbewakers van de tempel, die de bewoners van de hemel op de plaats van hun hutten hebben opgericht, en op een dag naar een andere wereld vertrekken. Als gevolg hiervan veranderden ze na enkele jaren in twee bomen in de buurt van het heiligdom. De man is in de eik en de vrouw in de linde.
Keik en Alcyone
In dit verhaal maakt Ovidius 'gedicht "Metamorphoses" een ommekeer van de goddelijke val in moraal naar de opkomst van stervelingen.
Dit paar is een goddelijke koning en koningin. Hij is de zoon van Aurora, zij is de dochter van Eol. Op een dag gaat Keik op reis en sterft in een storm.
In het verhaal wordt een verhaal ingevoegd over de boodschap van het teleurstellende nieuws aan Alcyone via een droom.
Als gevolg hiervan verandert het paar in zeemeeuwen en vliegen de getrooste vrouw en de herrezen echtgenoot gelukkig samen weg.
Vertumnus en Pomona
Het liefdesverhaal van de nimf van de tuin van Pomona en de god van de tijdjaar Vertumnus. De laatste wordt afgebeeld als een klassieke elegische held. Hij is volledig toegewijd aan het object van zijn aanbidding. Uiteindelijk zoekt de jongeman nog steeds wederkerigheid van zijn geliefde.
Het gedicht eindigt met een soortgelijke vrolijke noot"Metamorfosen". Ovidius, de analyse van wiens werk we in ons artikel probeerden aan te halen, drukt in dit plot de apotheose uit van de triomf van de gevoelens van gewone mensen en halfgoden over de zelfzuchtige verlangens van de hemelingen.
Zo hebben we vandaag niet alleen gesproken over passies in de oude samenleving, maar ook deze levenssfeer geanalyseerd aan de hand van voorbeelden uit het werk van de Romeinse dichter Ovidius.
