Osobowość wielokrotna jestdysocjacyjne zaburzenie psychiczne, w którym w świadomości osoby współistnieją dwie (lub więcej) osobowości, z których każda ma swój własny charakter, światopogląd, a nawet cechy fizjologiczne (ciśnienie krwi, tętno itp.). Zespół ten stał się szeroko znany po opublikowaniu książki „Sybilla” autorstwa Flory Rity Schreiber. Wielość osobowości, na którą cierpi bohater, składa się z szesnastu odrębnych jaźni. Co więcej, historia Sybilli nie jest fikcyjna, to prawdziwy przypadek praktyki psychoterapeutycznej, do której odwołuje się w swoich pracach wielu naukowców.
Diagnoza „wielu osobowości” może byćustanowione w przypadku, gdy kontrola nad zachowaniem i zdolnościami osoby odbywa się z kolei przez kilka stanów ego, których zmianie z reguły towarzyszą zaniki pamięci. Często zapomina się nawet o tym, co z pozoru proste: data urodzenia, data ślubu, czynności sprzed kilku minut. Pacjent nie pamięta, skąd się biorą te lub inne rzeczy, wydaje mu się, że nazywają go cudzymi imionami, często zmienia się jego charakter pisma, a także postrzeganie otaczających go ludzi i świata. Wszystkie są związane z wieloma objawami osobowości.
Charakterystyczną cechą tego zaburzenia jest zjawiskodepersonalizacja, czyli zniekształcone postrzeganie jednostki przez siebie. Pacjent może poczuć zmianę w budowie własnego ciała lub obserwować siebie z boku. Ale ludzie, którzy mają wiele osobowości, nie są świadomi swojego zaburzenia i często nie wierzą, że mają kilka różnych osobowości.
Większość naukowców jest skłonna w to wierzyćosobowość mnoga powstaje jako reakcja na ciężką traumę psychiczną doświadczaną w dzieciństwie. Ten proces zapobiega przedostawaniu się do świadomości nieprzyjemnych wrażeń. Oznacza to, że choroba ta pojawia się w dzieciństwie, ale może nie pojawić się natychmiast. Jej rozwojowi zwykle towarzyszy utrata zaufania do innych. Dlatego też terapeutom leczącym zaburzenia psychiczne może być trudno nawiązać kontakt z każdą z subosobowości.
Pierwszy etap leczenia tego zaburzeniajest osiągnięciem przez pacjenta jego zrozumienia. Eksperci stosują w tym celu hipnozę, terapię grupową lub rodzinną. Następnym ważnym krokiem jest ożywienie ukrytych i wypartych wspomnień. Można to również osiągnąć poprzez hipnoterapię lub leczenie amobarbitalem sodu. Ponieważ pacjent ze wszystkich sił będzie starał się wyprzeć nieprzyjemne wspomnienia, może dojść do napadów agresji. Z reguły po zidentyfikowaniu źródeł choroby i przywróceniu pamięci łatwiej jest zaszczepić w jednostce świadomość własnych działań i zapewnić połączenie wszystkich subosobowości w jedno integralne „ja”. Dla wielu z nich ten proces może być bolesny, gdyż połączenie można odbierać jako równoznaczne ze śmiercią. Ale przy wystarczającym stopniu zrozumienia przez osobę swojej choroby, on sam będzie dążył do skutecznego leczenia tego poważnego zaburzenia.
