Lewis Lennox słusznie jest na równi ztak wielcy sportowcy wagi ciężkiej jak Mohammed Ali, George Foreman, Larry Holmes i Michael Tyson. Nie chodzi nawet o to, że Lennox zdobył pasy mistrzowskie we wszystkich znaczących stowarzyszeniach i jest ramię w ramię z gwiazdami profesjonalnego boksu w różnych sławach. Z dwoma pierwszymi „tytanami” brytyjsko-kanadyjskiej wagi ciężkiej połączyła ich udana kariera amatorska, która zakończyła się najwyższym wynikiem - złotym medalem igrzysk olimpijskich.
Sportowe przeznaczenie Lewisa ma indywidualnośćróżnica: należy do europejskiej szkoły boksu i po wielkiej chwilowej przerwie wrócił jej laury wyższości nad resztą. A co najważniejsze, udało mu się opuścić ring u szczytu sławy - właściciela mistrzowskiego pasa.
Trasa z Anglii do Kanady przez Seul
Lennox urodził się we wrześniu 1965 roku na przedmieściachLondyn - West Ham, słynący z klubu piłkarskiego. Ale czarny młody człowiek wolał boks od kariery w piłce nożnej lub rugby. Lennox Lewis miał doskonałe cechy fizyczne przyszłego mistrza. Szybko osiągnął poniżej 2 metrów, był długoręki i nigdy nie miał dodatkowych kilogramów.
Mimo to brytyjski boks już wtedytytuł przodka i odwiecznych tradycji, już dawno stracił na znaczeniu na europejskiej arenie amatorskiej, gdzie za najsilniejszych uważano przedstawicieli krajów socjalistycznych. Lewis od razu zaczął rywalizować w kategorii ciężkiej i spędził 105 walk w ciągu prawie 10 lat, z których 94 wygrał. W swoim czasie był triumfalnym młodzieżowym mistrzem świata, srebrnym medalistą mistrzostw świata, medalistą mistrzostw Ameryki Północnej i Igrzysk Panamerykańskich. Za drugim razem został zwycięzcą Igrzysk Olimpijskich w Seulu.
Bokser zmienił miejsce przed zawodamimiejsce zamieszkania i obywatelstwo po przeprowadzce do Kanady. Pomimo tego, że Korea Południowa została zbojkotowana przez kubańskich bokserów, których uważano za „trendy”, w finale Lewis Lennox pokonał z wyraźną przewagą młodszego Amerykanina Riddicka Bowe'a, który otrząsnąwszy się z porażki, z dużym powodzeniem rozpoczął karierę zawodową. Szybko został mistrzem świata. Jednak pamięć o „żeliwnych pięściach” Lenny'ego była tak silna w Bowe, że po 4 latach odmówił wejścia na ring przeciwko Lewisowi.
Prezent od Riddick Bowe
W przerwie od bitew olimpijskich od 1989 rokulat Lewis rozpoczął krok naprzód na wyżyny boksu zawodowego. Był to okres rozkwitu talentu „żelaznego” Mike'a Tysona, do którego Evander Holyfield już zaczął się podkradać. Na szczyt walczyła cała grupa utalentowanych młodych ludzi, wśród których znaleźli się Tyrell Biggs i ten sam Riddick Bowe, który rywalizował z super weteranem George'em Foremanem, dla którego znalazł się „drugi oddech”. W tym samym czasie tytuły mistrzowskie przyznały 3 konkurujące ze sobą związki bokserskie. Rok później Lewis Lennox znokautował Ossi Okato, obiecującego przyszłego mistrzostwa, i znalazł się w centrum uwagi promotorów.
W 1992 roku Lennox znalazł się w pierwszej czwórcekandydatów iw drodze do finału, 12 lat później, zemścił się na Donovanie Ruddocku TKO za porażkę na amatorskim ringu. Potem nastąpił odcinek bezpośredniej odmowy Bowe'a, a Lewis został ogłoszony mistrzem WBC.
Ciężki ciężar mistrzostw: najlepsze walki Lennoxa Lewisa
W maju 1993 roku miała miejsce pierwsza udana obronatytuł mistrza w walce z doświadczonym Tony Tuckerem. Bitwa okazała się niezwykle uparta. Tucker dwukrotnie otworzył konto, ale sam Lewis 3 razy „pływał” i był bliski powalenia. Kolejna walka z brytyjskim rodakiem Franco Bruno była jeszcze bardziej uparta. Publiczność jednogłośnie poparła skarżącego. Zainspirowany Franco zrobił prawdziwą maszynkę do mielenia mięsa na „kwadracie” i miał niezaprzeczalną przewagę, ale w 7. rundzie przegapił najpotężniejszą „dwójkę” Lennoxa.
Długoręki Lewis Lennox zawsze próbowałWykorzystaj tę przewagę i zdobywaj punkty z dystansu dźgnięciami, mocno uderzając lewą stronę i prawy krzyż podczas zbliżania. Ale w walce z Polakiem Andrzejem Gołotą był po prostu nie do poznania i swoją niepohamowaną agresywnością przypominał Tysonowi swoje młode lata. Od pierwszych sekund tłumił wolę przeciwnika presją. Lenny spotkał samego „żelaznego” Mike'a w 1996 roku i znokautował go w 10. rundzie.
Dwa naprawione niewypały
Podczas swojej kariery zawodowej Lennox Lewiszostał pokonany tylko w dwóch bitwach - przeciwko Oliverowi McCallowi i Hasimowi Rahmanowi. Pierwszy, o dziwo, szybko znokautował Brytyjczyka-Kanadyjczyka, drugi musiał spędzić dwa razy więcej czasu, aby pokonać mistrza. W obu przypadkach Lewis natychmiast zażądał zemsty i wygrał. W drugim spotkaniu McCall przez większość czasu uciekał od swojego przeciwnika, upuszczał ręce i, według naocznych świadków, nawet płakał, ale w 5. rundzie zemsta w postaci technicznego nokautu wyprzedziła go. Rahman długo unikał ponownego spotkania i wszedł na ring, zobowiązany do tego decyzją sądu. W czwartej rundzie obudził się leżąc na płótnie ringu, a ostatni cios Lewisa otrzymał tytuł „Knockout of the Year”.
Lewis jest niekwestionowanym mistrzem
Lennox musiał wziąć ten szczyt od drugiegopróbowanie. W pierwszym odnotowano rzadkie losowanie boksu. Weteran Evander Holyfield, któremu udało się zmierzyć z Tysonem i stracił część ucha, rozegrał obie walki bardzo ostrożnie, ale w drugiej względna młodość zwyciężyła nad bezwarunkowym doświadczeniem i ta decyzja sędziego meczowego nie była bezdyskusyjna. Holyfield wyglądał świetnie, walka była równa. W listopadzie 1999 roku świat poznał imię nowego absolutnego mistrza.
Ostatni akord: walka "Vitali Klitschko - Lennox Lewis"
Zawodnik 2003 Kirk Johnson z powodu kontuzjina kilka tygodni przed planowanym terminem walki zastąpił go Ukrainiec Witalij Kliczko. Lewis wszedł na ring w stanie odprężenia - brak motywacji, mało znany przeciwnik i wiek zaczęły wpływać na jego kondycję fizyczną. Przez pierwsze 2 rundy był w stanie tylko odeprzeć ataki Witalija. Zmobilizowany Lennox był w stanie wyrównać przebieg walki, ale wynik bitwy był nadal nieprzewidywalny. Mocne cięcie nie pozwoliło Witalijowi wypracować 12 rund przygotowanych do walki o mistrzostwo. Stojąc na płótnie pokrytym własną krwią, natychmiast zażądał zemsty, ale Lennox wykazał się mądrością i nie kusił już zmiennego losu. Po tej walce na stałe zawiesił rękawiczki na gwoździu.
Lennox Lewis nigdy nie był skandalicznycharakter i ekstrawaganckie zachowanie. Jego światowa sława opiera się na jego niezwykłym talencie, ogromnej zdolności do pracy i wytrwałości - składnikach sukcesu każdego sportowca.
