Szkielet to sport zjazdowysportowiec leżący na brzuchu na dwurzędowych saniach wzdłuż rynny lodowej. Prototypem nowoczesnego sprzętu sportowego jest norweska wędkarz. Zwycięzcą zostaje ten, kto przejdzie dystans w jak najkrótszym czasie.
Trochę historii
Pierwsza informacja o zawodach saneczkarskichsięgają początku XIX wieku, kiedy w Alpach Szwajcarskich brytyjscy turyści próbowali zjeżdżać na sankach po zaśnieżonych górskich stokach. W 1883 roku w szwajcarskim ośrodku narciarskim, który znają dziś wszyscy przedsiębiorcy, odbyły się pierwsze międzynarodowe zawody, nawiązujące do słynnego już sportu - szkieletu. Zdjęcia z ówczesnych gazet pokazują, że dziewiętnastowieczne sanki bardzo różniły się od współczesnych. Kilka lat później Anglik o imieniu Child bardzo zaskoczył kolegów nowym projektem sprzętu sportowego. Zrobił go z pasków metalu o szerokości około dwudziestu dwóch milimetrów.
Wtedy pojawiła się nazwa „szkielet”,co jest tłumaczone z greckiego jako „rama”, „szkielet”. Nazwa dobrze się przyjęła. Szkielet niekierowany jest wyposażony w ramę obciążoną o długości 70 cm i szerokości 38 cm i jest zamontowany na stalowych prowadnicach. Sportowiec, leżąc twarzą do dołu, kontroluje zejście za pomocą specjalnych kolców wykonanych na palcach butów.
Pierwsza konkurencja
Szkielet jest bardzo interesujący, ale jednocześnieczas nie jest zbyt popularnym sportem. Historia jego powstania i rozwoju jest krótkotrwała. W 1905 roku po raz pierwszy zorganizowano zawody saneczkarskie poza Szwajcarią - w austriackich górach Styrii. W następnym roku odbyły się tam pierwsze krajowe mistrzostwa w szkielecie. Siedem lat później, na początku 1912 r., Powstał w Niemczech zjednoczony klub dwóch dyscyplin sportowych: hokeja i szkieletu, a rok później w tym samym kraju zaczęto organizować otwarte turnieje. W Rosji sport zimowy - szkielet - stopniowo zaczął się rozprzestrzeniać w obwodzie kaliningradzkim. Jednak wybuch I wojny światowej na długi czas spowolnił jej rozwój w państwach europejskich. Dopiero w 1921 r. Pod St. Moritz można było przeprowadzić otwarte mistrzostwa w saneczkarstwie.
Niektóre funkcje
Szkielet to dość niebezpieczny sport. Podczas zjazdu sanki rozpędzane są do dużych prędkości. W porównaniu z bobslejami na szkielet stawiane są surowsze wymagania. Głównym warunkiem jest, aby waga sportowca razem z saniami nie przekraczała 115 kilogramów dla mężczyzn i 92 kilogramów dla kobiet. W niektórych przypadkach przepisy mogą obciążać sanki balastem.
Zgodnie z zasadami ustalonymi ponad sto lat temu,tory do zawodów w sporcie takim jak szkielet muszą być dostosowane do wymaganych standardów. Przez pierwsze ćwierć kilometra tor musi mieć taką konstrukcję, aby zapewnić saneczkarzowi przyspieszenie do stu kilometrów na godzinę. Ostatnie sto lub sto pięćdziesiąt metrów trasy musi mieć nachylenie do dwunastu stopni. Odbywa się to tak, aby po zakończeniu sportowiec mógł spokojnie się zatrzymać. Ponadto na wszystkich międzynarodowych torach saneczkowych, na których odbywają się zawody szkieletowe, różnica wysokości od linii startu do mety musi wynosić co najmniej sto metrów. Dla porównania można sobie wyobrazić, że sportowiec zjeżdża na małych saniach, leżąc na brzuchu głową do przodu, z dużą prędkością z wysokości 33-piętrowego budynku.
Podstawowe postanowienia
Międzynarodowe Reguły Olimpijskie dotycząceszkielet zawiera kilka podstawowych przepisów. Po pierwsze, do zawodów w tym sporcie wymagane jest korzystanie z toru bobslejowego o długości co najmniej 1200 metrów, a maksymalnie 1650 metrów. Na samym początku wyścigu szkieletowy jeździec rozpędza się na biegu (długość przyspieszenia to 25-40 metrów), a następnie szybko kładzie się na sankach z opuszczonym brzuchem i głową do przodu i praktycznie leci po torze. Zawodnik musi leżeć w określonej pozycji z rękami wyciągniętymi wzdłuż ciała.
Debiut szkieletu na olimpiadzie
Wszyscy wiedzą, że szkielet to gatunek olimpijskiSporty. I zadebiutował na Zimowych Igrzyskach w tym samym St. Moritz w 1928 roku. Pierwszy złoty medal zdobył wówczas reprezentantka Stanów Zjednoczonych Jennison Heaton. Dwadzieścia lat później, w tym samym mieście w 1948 roku, szkielet ponownie został ogłoszony w programie konkursu. Od 1969 roku wyścigi zaczęły być rozgrywane w kilku etapach, rozrzuconych na okres pięciu miesięcy, gdyż w tym przypadku wynik końcowy był minimalnie zależny od warunków klimatycznych.
Szkielet tej nocy
Najważniejszy krok w historii tego sportubyło jego wejście do Międzynarodowej Federacji Bobslejów i Szkieletów. W 1982 roku w St. Moritz odbyły się pierwsze Mistrzostwa Świata w Szkieletach. Wzięło w nim udział dziesięciu sportowców z siedmiu krajów Europy. Szkielet to sport, który rozwija się obecnie w wielu krajach świata, w tym w Rosji. Jest praktykowany na czterech kontynentach. Pod koniec ubiegłego wieku Międzynarodowa Szkoła Szkieletów organizowała szkolenia nie tylko dla sportowców, ale także trenerów w różnych stanach. Opracowano nawet specjalne programy.
Federacja Szkieletów
Razem z zawodami Pucharu ŚwiataMiędzynarodowa Federacja corocznie organizuje etapy turnieju „Puchar Tyrolu”, na którym mogą spróbować swoich sił młodzi i niedoświadczeni sportowcy. Szkielet to sport, w którym Amerykanie są szczególnie dobrzy. Tak więc w 2002 roku na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City piedestał został całkowicie zdobyty przez gospodarzy, wszystkie nagrody zabrali przedstawiciele Stanów Zjednoczonych.
Zawody saneczkowe wobecnie organizowany i nadzorowany przez Międzynarodową Federację Saneczkarską. Szkielet to obecnie popularny sport na całym świecie. Jest praktykowany nawet w tak gorących krajach jak RPA, Australia czy Meksyk. W Rosji jednak stał się aktywnie używany dopiero kilka lat temu. Jednak już w 2001 roku krajowi sportowcy potrafili wykazać się znakomitymi wynikami na najważniejszych międzynarodowych turniejach.
Szkielet w naszym kraju
W 2002 roku Ekaterina Mironova jest ulubienicą kobietyDrużyna Skeleton - zajęła siódme miejsce na Igrzyskach w Salt Lake City. A już w przyszłym roku na Mistrzostwach Świata w tym sporcie, zdobywając srebrny medal, ustanowiła nowy rekord toru podczas przyspieszania. Wcześniej rosyjscy sportowcy nie mieli medali w szkielecie. W 2008 roku Rosjanin Alexander Tretyakov na turnieju etapowym Pucharu Świata w Igls również ustanowił rekord toru i zdobył srebrny medal. W 2009 roku zajął również pierwsze miejsce na mundialu. Na tegorocznych igrzyskach olimpijskich w Soczi Trietiakow zdobył złoty medal, stając się pierwszym mistrzem olimpijskim w szkielecie, który wygrał, utrzymując rangę aktualnego mistrza świata. Rosyjscy sportowcy tak naprawdę nie rozpieszczają swoich fanów zwycięstwami, ale obecni olimpijczycy przynieśli już naszemu krajowi dwie nagrody olimpijskie. Drugi medal dla kraju - brązowy - wśród kobiet zdobyła Elena Nikitina. Miejmy nadzieję, że szkielet wróci na długi czas i na dobre. Teraz, gdy tory saneczkowe są budowane we wszystkich stolicach olimpijskich, istnieje pewność, że ten sport nie zniknie ponownie!
