W 776 pne. mi. W starożytnych greckich Atenach po raz pierwszy odbyły się igrzyska olimpijskie. Publiczność z dużym zainteresowaniem przyglądała się zmaganiom sportowców, zapaśników i innych sportowców. Szalony sukces pierwszego wydarzenia pokazał korzyści płynące z dalszego prowadzenia podobnych Igrzysk. W zawodach mogli brać udział tylko greccy sportowcy. Po kilku stuleciach Igrzyska Olimpijskie ustały. Ta tradycja miała zostać pokryta warstwą historycznego pyłu, gdyby nie Pierre de Coubertin. Dzięki jego relacji z „Odrodzenia igrzysk olimpijskich” w 1892 roku na Sorbonie społeczność światowa ponownie zwróciła się w stronę „zakazanego owocu” - igrzysk olimpijskich. Po przeanalizowaniu wszystkich pozytywnych i negatywnych aspektów konkursu, postanowiliśmy ożywić wspaniałą tradycję o starożytnych greckich korzeniach.
Pierwszy rosyjski mistrz olimpijski
Pierwsza Olimpiada odbyła się w Atenach w 1896 rokurok. Niestety przedstawiciele rosyjskiego sportu nie byli obecni na tym wydarzeniu. Drugie i trzecie podobne zawody w Paryżu i St. Louis również odbyły się bez nich. Ale na igrzyskach olimpijskich w Londynie w 1908 roku delegowano ośmioosobową grupę rosyjskich sportowców. Debiut zespołu był całkiem udany. To właśnie w Londynie wyznaczono pierwszego rosyjskiego mistrza olimpijskiego. Został nim łyżwiarz figurowy N. Panin-Kolomenkin. Nikt nie mógł powtórzyć skomplikowanych piruetów, które sportowiec początkowo schematycznie przedstawiał komisji sędziowskiej na papierze, a następnie dokładnie powtarzał na lodzie. Dlatego Panin-Kolomenkin został jednogłośnie uznany za mistrza w tym sporcie. Jednak nie tylko łyżwiarz doskonale reprezentował swój kraj na zawodach w Londynie. Dołączyli do niego także A. Petrov i N. Orlov - mistrzowie Rosji w zapasach olimpijskich. Szerokie oburzenie wywołało oszałamiający debiut drużyny narodowej na tych igrzyskach.
Odmowa udziału
Kolejne mecze w Sztokholmie w 1912 roku nie byłytak skuteczny dla władzy. Niestety kadrze narodowej udało się dobrze spisać tylko w pięciu dyscyplinach sportowych: strzelectwo drużynowe z trzydziestu metrów, zapasy grecko-rzymskie, wioślarstwo, żeglarstwo, strzelectwo (drabinka). Mistrzowie olimpijscy Rosji w 1912 roku wywalczyli dwa srebrne (w pierwszych dwóch dyscyplinach) i trzy brązowe (w pozostałych).
Po igrzyskach zdecydował rosyjski rządintensywnie przygotuj się do nowych igrzysk 1916. Jednak pierwsza wojna światowa negatywnie wpłynęła na pozycję wszystkich krajów, co skutkowało odmową organizowania zawodów. Od tego czasu, ze względu na niestabilną sytuację zewnętrzną i wewnętrzną, Rosja nie brała udziału w igrzyskach aż do 1952 roku.
Debiut radzieckiej drużyny narodowej
Po jasnym i długo oczekiwanym przez wszystkich obywatelikrajów zwycięstwa w II wojnie światowej, rząd ZSRR radykalnie zmienił spojrzenie na igrzyska. W 1951 roku na rozkaz przywództwa państwa utworzono Komitet Olimpijski. Rok później w Helsinkach odbyły się XV Igrzyska. To tam miał miejsce debiut radzieckich sportowców. I muszę powiedzieć, że pierwszy występ był więcej niż udany. Mistrzowie olimpijscy Rosji i dziewięciu innych republik związkowych przywieźli do domu sto sześć medali. Spośród nich 38 należy do pierwszej kategorii, 53 do drugiej i 15 do trzeciej. W klasyfikacji medalowej ZSRR był na drugim miejscu. Następnie władza, aż do momentu jej upadku, zajmowała podobną pozycję tylko dwukrotnie, w 1964 i 1968 roku. We wszystkich innych igrzyskach ZSRR prowadził zarówno pod względem liczby medali, jak i ich jakości.
Wspaniała sportsmenka
Warto zauważyć, że reprezentacja kraju obejmowałarzeczywiście, wybitni mistrzowie olimpijscy Rosji i zaprzyjaźnionych krajów sojuszniczych. Jedną z nich jest Larisa Latynina. Ta niesamowita atletka odcisnęła swoje piętno na igrzyskach w Melbourne w 1956 roku. Tam gimnastyczka zdobyła złote medale w czterech programach. XVII i XVIII Igrzyska dodały do skarbonki dziewczynki dodatkowe pięć złotych nagród. Jeśli policzyć wszystkie medale, Larisa Latynina zdobyła w swojej karierze osiemnaście trofeów. Spośród nich dziewięć złotych, pięć srebrnych i cztery brązowe.
Udział w Igrzyskach Zimowych
W okresie od 1952 do 1988 r. RadzieckiUnion zajął pierwsze miejsce w takich sportach jak wioślarstwo, szermierka, kajakarstwo, gimnastyka, pływanie, żeglarstwo, zapasy i lekkoatletyka. Warto zauważyć, że radziecki sportowiec i mistrz olimpijski Valery Brumel został również uznany za najlepszego sportowca XX wieku. Jego rekord w wysokich skokach na 2 metry i 28 cm utrzymywał na najwyższym poziomie przez prawie ćwierć wieku.
Oprócz letnich igrzysk olimpijskich reprezentacja ZSRR jest dobrawykonywane zimą analogicznie do konkursu. Warto zauważyć, że „biała” impreza zaczęła się odbywać w 1924 roku, dwadzieścia osiem lat po rozpoczęciu pierwszych igrzysk. Wcześniej wiele sportów było włączonych do letniego programu zawodów. Radzieccy mistrzowie olimpijscy w hokeju na lodzie okazali się znakomici. Rosja i państwa sprzymierzone z dumą prezentowały swoim wybitnym sportowcom kluby na całym świecie. Należą do nich Vladislav Tretyak, Vitaly Davydovich, Alexander Ragulin, Valery Kharlamov, Vsevolod Bobrov, Alexander Maltsev.
Łyżwiarze figurowi, łyżwiarze i narciarze
„Zimowych” mistrzów olimpijskich Rosji m.in.także nazwiska innych wybitnych sportowców. Należą do nich narciarze Galina Kulakova, Lyubov Kozyreva, Vyacheslav Vedenin, Raisa Smetanina, Nikolay Zimyatov, łyżwiarze Jewgienij Grishin, Nikolai Andrianov, tancerze lodowi Oksana Grishchuk i Jewgienij Platonow i wielu innych.
Specjalny sukces dla sportowców zimowychosiągnięty w takiej dyscyplinie jak łyżwiarstwo figurowe. Mistrzowie olimpijscy Rosji i krajów sprzymierzonych przywieźli do skarbu państwa nie tylko wiele złotych medali, ale także ogromną liczbę rekordów. Do tych sportowców należą Ludmiła Pachomowa i Aleksander Gorszkow. Irina Rodnina jest jedną z nielicznych łyżwiarzy figurowych, którym udało się zdobyć trzy złote medale w parach.
Ostatni występ reprezentacji ZSRR
W 1991 roku Związek Radziecki upadł. Jednak w żaden sposób nie przeszkodziło to sportowcom byłych republik radzieckich występować na Igrzyskach Olimpijskich w Barcelonie w reprezentacji ZSRR. W tym roku zdobyto sto dwanaście medali. To największa liczba trofeów w całej historii występów sportowców ze Związku Radzieckiego. W zbiorach delegacji znalazło się 45 złotych, 38 srebrnych i 29 brązowych nagród. Po raz pierwszy w historii igrzysk olimpijskich flaga Rosji, pomalowana w trzech kolorach, została podniesiona na cześć zwycięstwa rosyjskich sportowców.
Mówię za siebie
Już cztery lata później na igrzyskach olimpijskich wW Atlancie każdy kraj należący do ZSRR reprezentował własny zespół. Dla Rosji te mecze okazały się triumfalne. Reprezentacja zdobyła dwadzieścia sześć złotych medali. W skarbonce znalazły się również srebrne i brązowe nagrody, których jest odpowiednio dwadzieścia jeden i szesnaście.
Na 28. Igrzyskach Olimpijskich w Atenachmistrzowie reprezentacji Rosji zdobyli czterdzieści pięć złotych medali. Srebrnych medali było więcej niż „żółtych”, aw trzeciej kategorii było dziewięćdziesiąt. W Grecji rosyjscy sportowcy również ustanowili kilka rekordów świata. Jednym z takich osiągnięć jest wynik w skoku wzwyż z tyczką. Pokazała to Elena Isinbaeva.
Po rozpadzie ZSRR Rosja nie zwolniłarozwój sportu. Na ostatnich Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Soczi reprezentacja kraju zajęła pierwsze miejsce pod względem liczby i jakości otrzymanych nagród, pozostawiając daleko w tyle wszystkich zawodników.
