Sporty paraolimpijskie: lista

Sporty paraolimpijskie obejmują masytradycyjne dyscypliny przeznaczone do udziału osób niepełnosprawnych. Gry te stanowią zwieńczenie czteroletniego cyklu sportowego wśród wszystkich sportowców, a także innych uczestników tego ruchu. Sporty paraolimpijskie to najbardziej prestiżowe zawody dla osób niepełnosprawnych, wyłaniane poprzez szereg konkursów regionalnych, krajowych i międzynarodowych.

Igrzyska Olimpijskie i Paraolimpijskie

W 2000 roku podpisano porozumienie w sprawiewspółpraca między międzynarodowymi komitetami olimpijskimi i paraolimpijskimi, która utrwaliła podstawowe zasady relacji. Już w 2002 roku zdecydowano się na wykorzystanie technologii „jedna aplikacja – jedno miasto”. Innymi słowy, zgłoszenie z kraju od razu rozszerzyło się na sporty paraolimpijskie, a same zawody odbywały się w tych samych obiektach przy wsparciu jednego komitetu organizacyjnego. Jednocześnie początek tych turniejów odbywa się w odstępie dwóch tygodni.

Pierwotnie termin „Igrzyska Paraolimpijskie”poznali się podczas igrzysk w Tokio w 1964 roku, ale nazwa ta została oficjalnie potwierdzona dopiero w 1988 roku, kiedy w Austrii odbywały się Zimowe Igrzyska, a wcześniej nazywano je „Stoke Mandeville” (nazwa ta została nadana na cześć miejsca, w którym odbywały się odbyły się po raz pierwszy dla weteranów walki).

Historia pochodzenia

W dużej mierze pojawiły się sporty paraolimpijskiedzięki neurochirurgowi Ludwigowi Guttmannowi, który wpadł na ten pomysł. W 1939 roku lekarz wyemigrował do Anglii z Niemiec, gdzie w imieniu rządu brytyjskiego otworzył własne Centrum Urazów Kręgosłupa, mieszczące się w Szpitalu Stoke Mandeville w Aylesbury.

Już cztery lata po otwarciu zdecydowałorganizują pierwsze igrzyska dla osób z urazami układu mięśniowo-szkieletowego, nazywając je „Narodowymi Igrzyskami dla Osób Niepełnosprawnych Stoke Mandeville”. Warto zauważyć, że już wtedy rozpoczęły się równolegle z ceremonią otwarcia igrzysk olimpijskich w 1948 r., które w tym czasie odbywały się w Londynie, a same zawody zgromadziły dużą liczbę byłych żołnierzy, którzy zostali ranni podczas działań wojennych. Można powiedzieć, że właśnie wtedy pojawiły się pierwsze sporty paraolimpijskie. Grupy zimowe, letnie i inne pojawiły się później, kiedy zaczęły nabierać bardziej oficjalnego statusu.

Sama nazwa była pierwotnie związana z terminemparapledgia, czyli paraliż kończyn dolnych, ponieważ pierwsze regularne zawody odbywały się wśród osób cierpiących na różne schorzenia kręgosłupa. Wraz z rozpoczęciem udziału w takich rozgrywkach sportowców, którzy doznali innego rodzaju kontuzji, postanowiono nieco przemyśleć ten termin i dalej interpretować go jako „obok, poza olimpiadą”, czyli scalić grecki przyimek Para, co oznacza „w pobliżu”, razem ze słowem Olimpiada. Taka zaktualizowana interpretacja powinna mówić o organizowaniu różnych zawodów wśród osób niepełnosprawnych razem i na równi z igrzyskami olimpijskimi.

Już w 1960 roku w Rzymie odbyły się IX Międzynarodowe Coroczne Igrzyska Stoke Mandeville. W tym przypadku do programu zawodów włączono letnie sporty paraolimpijskie:

• koszykówka na wózkach inwalidzkich;
• Lekkoatletyka;
• ogrodzenia dla wózków inwalidzkich;
• łucznictwo;
• tenis stołowy;
• rzutki;
• bilard;
• pływanie.

W konkursach wzięło udział ponad 400 osób.sportowcy niepełnosprawni, którzy przybyli z 23 krajów i po raz pierwszy w historii zaczęto dopuszczać do udziału nie tylko osoby, które zostały ranne w trakcie różnych operacji wojskowych. W 1984 roku MKOl zdecydował o formalnym wyznaczeniu takich zawodów jako Pierwsze Igrzyska Sportowców Niepełnosprawnych.

W 1976 roku po raz pierwszy rozpoczęły się konkursy, m.inktóra zjednoczyła sporty paraolimpijskie (zima). Zawody te odbyły się w Ornskoldsvik, aw programie zgłoszono tylko dwie dyscypliny - narciarstwo alpejskie i narciarstwo biegowe. Na start w takich zawodach zdecydowało się 250 sportowców z 17 różnych krajów, w których wzięły udział osoby z dysfunkcjami wzroku, a także z amputowanymi kończynami.

Zjednoczenie

Od 1992 roku sportowcy, dla którychPowstały sporty paraolimpijskie (letnie i zimowe), zaczęły ze sobą rywalizować w tych samych miastach, w których odbywały się igrzyska olimpijskie. Wraz z rozwojem ruchu stopniowo zaczęły powstawać różne organizacje dla sportowców z różnymi rodzajami niepełnosprawności. Były więc sporty paraolimpijskie dla osób niedowidzących i wiele innych. Założony również w 1960 roku, Międzynarodowy Komitet Igrzysk Stoke Mandeville stał się później tak zwaną Międzynarodową Federacją Igrzysk Stoke Mandeville.

Praca komitetu

Odbyło się I Walne Zgromadzeniemiędzynarodowe organizacje sportowe na rzecz osób niepełnosprawnych, jest kamieniem milowym w historii rozwoju sportów paraolimpijskich. Letnie i Zimowe Igrzyska zaczęły odbywać się pod przewodnictwem Międzynarodowego Komitetu, który jako międzynarodowa organizacja non-profit zaczął przewodzić temu ruchowi na całym świecie. Jej pojawienie się podyktowane było coraz większą potrzebą rozbudowy reprezentacji narodowej, a także powstaniem takiego ruchu, który mógłby skupić się głównie na sporcie osób z różnymi formami niepełnosprawności.

Tak więc te gry zostały pierwotnie umieszczone przednastawione na rehabilitację i leczenie osób niepełnosprawnych, a z czasem przekształciły się w pełnoprawne wydarzenie sportowe na najwyższym poziomie, w wyniku czego potrzebny był własny organ zarządzający. Z tego powodu w 1982 roku pojawił się MTK, Rada Koordynacyjna Organizacji Sportowych dla Osób z Różnymi Formami Niepełnosprawności oraz IPC, znany jako Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski, któremu przekazano w pełni uprawnienia rady koordynacyjnej. dopiero siedem lat później.

Poprawne pisanie

Warto zauważyć, że pisownia terminu„Paraolimpiada” jest zapisana w rosyjskim słowniku ortografii, a także w wielu innych publikacjach technicznych. Jednocześnie znacznie częściej można znaleźć inną pisownię - „Igrzyska Paraolimpijskie”. Sport (zimowy i letni) jest rzadko nazywany w ten sposób, ponieważ nazwa ta jest nienormatywna i nie jest wskazana w słownikach, chociaż jest aktywnie wykorzystywana w oficjalnych dokumentach współczesnych organów rządowych, która jest kalką od oficjalnej nazwy z angielski, który jest napisany jako Igrzyska Paraolimpijskie.

Zgodnie z prawem federalnymustalono jedno pojęcie, które powinno być stosowane w prawie Federacji Rosyjskiej, a także we wszystkich sformułowaniach powstałych na ich podstawie. Dlatego tak nazywa się sporty paraolimpijskie dla osób niewidomych i niedowidzących, a także dla innych kategorii sportowców.

W obecnych przepisach pisownia tych słównadawany jest zgodnie z zasadami ustalonymi przez międzynarodowe organizacje sportowe, a odrzucenie pierwotnego terminu jest podyktowane faktem używania słowa „olimpijski”, jak również wszelkich jego pochodnych w celach marketingowych lub jakichkolwiek innych celach komercyjnych, zawsze musi być uzgodniony z MKOl, co byłoby dość niewygodne.

Komitet Międzynarodowy

Międzynarodowy Komitet Paraolimpijski przedstawiajest organizacją pozarządową non-profit, której obowiązkiem jest przygotowanie i późniejsza organizacja różnych zimowych i letnich igrzysk, mistrzostw świata i wielu innych międzynarodowych zawodów dla osób niepełnosprawnych.

Najwyższym organem IPC jest generałZjazd, który spotyka się co dwa lata i biorą w nim udział absolutnie wszyscy członkowie tej organizacji. Jako główny skonsolidowany dokument, zgodnie z którym prowadzona jest regulacja zagadnień ruchu paraolimpijskiego, zwyczajowo stosuje się Kodeks Zasad IPC.

Komitet zajmuje się nie tylko regulacjązagadnienia już istniejących dyscyplin - pojawiają się również nowe sporty paraolimpijskie, których lista jest na bieżąco aktualizowana. Od 2001 roku prezesem tej organizacji jest Sir Philip Cravan (Angielski), który jest członkiem zespołu zarządzającego Brytyjskiego Stowarzyszenia Olimpijskiego. Warto dodać, że ten człowiek jest mistrzem świata, a także dwukrotnie został dwukrotnym mistrzem Europy w koszykówce na wózkach, aw swojej dyscyplinie przez długi czas pełnił funkcję prezesa Międzynarodowej Federacji.

Pod przewodnictwem Philippe'a Cravena rozpoczętodokonać przeglądu celów strategicznych, a także podstawowych struktur i systemów rządowych w IPC. Ostatecznie zastosowanie tego innowacyjnego podejścia pozwoliło na opracowanie całego pakietu propozycji, a także nowej wizji i misji dla całego ruchu, w wyniku czego w 2004 roku uchwalona została Konstytucja IPC, która obowiązuje do dziś .

Warto dodać, że reprezentacja ZSRR po raz pierwszy zremisowałaswoją uwagę poświęcił paraolimpijskiemu sportowi „boccia” i innym dopiero w 1984 roku, kiedy przybył do Austrii na te zawody. Drużyna swój debiut rozpoczęła od dwóch brązowych medali zdobytych przez niedowidzącą Olgę Grigorievę. W letnich zawodach sowieccy sportowcy mogli zadebiutować tylko w igrzyskach w Seulu, które odbyły się w 1988 roku - gdzie rywalizowali w lekkiej atletyce i pływaniu, zdobywając ostatecznie 55 medali, z których 21 było złotych.

Symbolika

Po raz pierwszy pod godłem odbyły się w 2006 rokuzawody, do których zaliczany był każdy zimowy sport paraolimpijski. Lekkoatletyka, pływanie i inne dyscypliny letnie zaczęły być rozgrywane pod tym emblematem później, ale samo to pozostaje niezmienione do dziś. To logo zawiera półkule zielonego, czerwonego i niebieskiego, które znajdują się wokół środka. Symbol ten ma odzwierciedlać kluczową rolę IPC w gromadzeniu niepełnosprawnych sportowców, którzy swoimi osiągnięciami zachwycają i inspirują ludzi na całym świecie. Do tej pory kolory tego godła są szeroko reprezentowane na różnych flagach narodowych różnych krajów świata i symbolizują Ciało, Umysł i Ducha.

Ponadto gry mają flagę paraolimpijską, na którejwyświetla emblemat IPC na białym tle i może być używany tylko na oficjalnych imprezach, które zostały wcześniej autoryzowane przez IPC.

Hymn jest utworem orkiestrowymHymn de l'Avenir, napisany przez słynnego francuskiego kompozytora Thierry'ego Darny'ego w 1996 roku, został niemal natychmiast zatwierdzony przez Zarząd IPC.

Motto paraolimpijskie brzmi „Duch w ruchu”a także w najbardziej obrazowy i zwięzły sposób przekazuje główne wizje tego kierunku – dając szansę każdemu niepełnosprawnemu sportowcowi na zachwyt i zainspirowanie świata swoimi osiągnięciami, niezależnie od pochodzenia i stanu zdrowia danej osoby.

Rodzaje gier

Igrzyska Paraolimpijskie (sportowe) dzielą się na kilka kategorii.

• Lato.Obejmują one pozasezonowe i letnie Igrzyska Paraolimpijskie (sportowe), odbywające się w odstępach czteroletnich pod kontrolą MKOl. Obejmuje to, oprócz wymienionych już gier, stosunkowo młode sporty, takie jak bramka, żeglarstwo i inne.
• Zima.Początkowo obejmowało to wyłącznie narciarstwo, ale z czasem dodano hokej na sankach i curling na wózkach. W tej chwili Igrzyska Zimowe odbywają się tylko w 5 głównych dyscyplinach.

przekaźnik przeciwpożarowy

Jak wiecie, standardowy ogień zapala się wOlimpii i dopiero wtedy rozpoczyna się sztafeta, podczas której dostarczana jest bezpośrednio do stolicy rozgrywanych igrzysk. Sporty olimpijskie i paraolimpijskie różnią się pod tym względem, a tutaj trasa nie zaczyna się od Olimpii – organizatorzy sami określają miasto, w którym rozpocznie się ta procesja, a droga ognia do stolicy jest oczywiście zawsze nieco krótsza.

Na przykład w 2014 r. sztafeta trwałaprzez 10 dni, w tym czasie pochodnię niosło 1700 osób z Rosji i innych krajów, w tym 35% osób niepełnosprawnych. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że w tej sztafecie wzięło udział również cztery tysiące ochotników, a ogień przeszedł przez 46 miast w różnych regionach Rosji. Ponadto, po raz pierwszy w trakcie rozgrywania jednego z etapów tej sztafety, odbyła się ona w Stoke Mandeville, czyli dokładnie tam, gdzie po raz pierwszy odbyły się Igrzyska Paraolimpijskie, choć jeszcze nie oficjalnie. Od 2014 roku przez to miasto będzie nieustannie przechodził ogień.

Rodzaj biathlonu

Sportowcy paraolimpijscy biorą udział wzawody w dwudziestu różnych dyscyplinach letnich i tylko pięciu zimowych - są to hokej na sankach, narciarstwo alpejskie, biathlon, curling na wózkach i narciarstwo biegowe. Praktycznie nie ma fundamentalnych różnic w podstawowych zasadach przeprowadzania takich zawodów, ale są pewne specyficzne cechy.

Tak więc biathlon paraolimpijskizapewnia zmniejszoną odległość do celu i wynosi ona tylko 10 metrów, podczas gdy standardowy biathlon przewiduje lokalizację celu 50 metrów od strzelca. Również sportowcy z wadami wzroku strzelają ze specjalistycznych karabinów wyposażonych w system optoelektroniczny, który działa podczas celowania. System ten polega na zastosowaniu gogli elektroakustycznych, które zaczynają emitować głośne sygnały dźwiękowe, gdy wzrok sportowca zbliża się do środka tarczy, co pozwala mu lepiej nawigować i celować w cel.

Stosowany również w różnych dyscyplinach sportowychszereg innych warunków pomocniczych i specjalistycznych technologii, które ułatwiają wykonywanie niektórych czynności sportowcom z niepełnosprawnościami, dzięki czemu nie można ich porównać ze standardowymi sportami, chociaż pod wieloma względami są dość podobne.

Igrzyska Paraolimpijskie bardzo różnią się odOlimpijskie, ale w ten czy inny sposób dążą do tych samych celów - inspirowania do zdobywania nowych wyżyn. Dla wszystkich osób, które oglądają te zawody, osoby niepełnosprawne, które się nie poddały, są zdecydowanie godnym przykładem do naśladowania.