Na terytorium Imperium Rosyjskiegoogromna liczba klasztorów, świątyń, kościołów, katedr. Każdy budynek został zaprojektowany i zbudowany przez znanych architektów swoich czasów. Stopniowo takie budynki stały się zabytkami kultury, a teraz stanowią dziedzictwo historyczne. Do takich atutów Rosji należy klasztor w Shamordino.
Lokalizacja:
Każdy, kto chce odwiedzić to miejsce, powinienwiedzieć, jak dostać się do klasztoru Shamordino. Klasztor znajduje się w regionie Kałudze, niedaleko wioski o tej samej nazwie. W dokumentach historycznych jego nazwa pojawia się jako Shevardino.
Klasztor znajduje się czternaście kilometrów od Kozielska i dwadzieścia od Optiny Pustyn. Według pielgrzymów kopuły kompleksu widoczne są z autostrady P-92.
Historia powstania klasztoru
Historia klasztoru Shamordino rozpoczęła się w 1884 roku, kiedy Święty Synod wydał dekret, zgodnie z którym we wsi została zorganizowana wspólnota kobieca. Wdowa Klyucharev działała jako jej opiekunka.
Dalsze losy społeczności związane są z SophiąBolotova. W 1884 r. Złożyła wniosek do konsystorza biskupów kałuskich o złożenie ślubów zakonnych i przyłączenie się do wspólnoty. Bolotova otrzymała zgodę na tonsurę. Rytuał odbył się na początku września tego samego roku. Podczas swojej tonsury otrzymała imię Sophia.
1 października staraniami mnicha Ambroży wzniesiono pierwszy kościół gminy. Po konsekracji wspólnota została zreorganizowana, a zakonnica Sofia została pierwszą opatą.
Klasztor był biedny, pieniądze na utrzymaniebyło za mało zakonnic, których z każdym rokiem przybywało. Znaleziono jednak sponsorów, którzy przeznaczyli fundusze na budowę kościoła św. Kazania. We wsi wybudowano także dwa nowe kościoły.
W ciągu najbliższych kilku lat liczbazakonnice już rosły w wielkim tempie. Siostry w klasztorze zajmowały się nie tylko nabożeństwami, ale także sprawami miłosierdzia. Tak więc na terenie przylegającym do klasztoru otwarto dom miłosierdzia i szkołę dla chłopów.
W 1888 roku Matka Zofia zachorowała. Po kilku miesiącach ciężkiej choroby została przeniesiona do Wielkiego Schematu, a 24 stycznia następnego roku zmarła.
Szczyt
Klasztor w Shamordino przeżywał okres rozkwitu. Po śmierci opatki zakonem została mianowana mniszka Efrosinya. W 1987 roku została kanonizowana.
Klasztor klasztorny uzyskał status klasztoru dopiero w 1901 roku. Następnie nadano jej nazwę Świętej pustyni Amvrosievskaya. Nawiasem mówiąc, w tym samym roku siostra Lwa Tołstoja złożyła śluby zakonne.
Przed rewolucją poruszono kwestię nadania klasztorowi statusu stauropegicznego, ale zamach stanu temu zapobiegł. W 1918 r. W klasztorze mieszkało tysiąc sióstr, aw 1923 r. Klasztor został zamknięty.
renesans
Klasztor Shamordino został ponownie otwarty w1991, dekretem patriarchy Pimena. Zakonnica Sergiusz została mianowana opatą. Na terenie klasztoru powstał kościół pod wezwaniem ikony „Zaspokój moje smutki”. Potem pojawili się tu pierwsi osadnicy i zorganizowali życie.
Czczone ikony
Według opinii w klasztorze szczególnie czczone są dwie ikony:Chleby Kazań i Contester. Pierwsza pozostała w klasztorze od zakonnicy Ambrose Klyucharoy. A ikona „The Contester of Breads” została zamówiona przez starszego Ambrożego specjalnie dla Shamordino w 1890 roku. Na jej cześć zbudowano świątynię.
Obecnie ikona ta znajduje się na Litwie, gdzie została przeniesiona przez Hieromonka Poncjusza. Według legendy pojawił się przed nim Starszy Ambroży i kazał zabrać ikonę z kościoła i ją ocalić.
Wizyta w klasztorze
Według opinii klasztor Shamordinoma surowe wymagania wobec odwiedzających. Na miejsce modlitwy przybywają tysiące pielgrzymów z całego kraju. Zorganizowano im przytulny hotel. Zadbane terytorium klasztoru, piękne źródło z wodą święconą - wszystko to pozostawia przyjezdnych pragnienie powrotu do tego cichego i spokojnego zakątka raz po raz.
Po wizycie w klasztorze wszyscy goście i pielgrzymi pozostawiają bardzo pozytywne opinie na temat przyjęcia, zakwaterowania i samego klasztoru.
