Aby zrozumieć znaczenie pracy, jej szczegółoweAnaliza literacka. Borys Godunow (Puszkin, jak wiadomo, zawsze interesował się tematami historycznymi) to sztuka, która stała się przełomowym wydarzeniem nie tylko w dramacie krajowym, ale także światowym. Tragedia stała się punktem zwrotnym w twórczości poety, wyznaczając jego przejście od romantyzmu do realizmu. Dla samego pisarza było to bardzo udane doświadczenie w pracy z materiałem historycznym. Sukces kompozycji zdeterminował przyszłą pracę klasyka w tym kierunku.
Pisanie pracy
Na początek kilka słów o tym, jak przebiegały prace nad spektaklem i jaka jest historia powstania „Borysa Godunowa”. Biografia szwagier cara Fiodora I Ioannovich zainteresował pisarza, ponieważ był bardzo złożoną i pełną sprzeczności osobą. Ponadto okres jego panowania stał się punktem zwrotnym w historii Rosji, wyznaczając początek Czasu Kłopotów.
Dlatego poeta zwrócił się do swoich latpanować, biorąc za podstawę opowieści ludowe o nim, a także słynną „Historię państwa rosyjskiego” słynnego historyka N. M. Karamzina. W drugiej połowie lat 20. XIX wieku autor zainteresował się twórczością W. Szekspira i dlatego postanowił stworzyć własną tragedię na dużą skalę, której fabuła rozwijałaby się na tle rzeczywistych wydarzeń z przeszłości. Od tego należy zacząć, mówiąc o historii powstania „Borysa Godunowa”. Ta historyczna postać zainteresowała poetę tym, że Borys był postacią silną, o silnej woli i charyzmatycznym, który ze względu na swoje pochodzenie nie mógł pretendować do tronu moskiewskiego, ale dzięki inteligencji i talentowi osiągnął to, czego chciał: został ogłoszony carem i rządził przez siedem lat.
Wprowadzenie
Krótki opis pierwszej sceny dziełapowinieneś zacząć to analizować. Borys Godunow (Puszkina interesowały tragedie Szekspira i dlatego, podobnie jak angielski dramaturg, zaczął od wielkoformatowego artystycznego szkicu pierwszej sceny akcji) to sztuka, w której zgodnie z ogólnie przyjętą opinią krytyków: głównym bohaterem jest prosty naród rosyjski. Dlatego pierwsza scena od razu otwiera przed czytelnikiem szeroką panoramę Placu Kremla, na którym zresztą po śmierci ostatniego syna Iwana Groźnego Fiodora decydowały się losy królestwa.
Scena klasztorna
Konieczna jest osobna cecha mnicha Pimenw tej analizie literackiej. Borys Godunow (Puszkina zawsze urzekał wizerunek rosyjskiego kronikarza, którego uchwycił w swojej sztuce) to dzieło różniące się od historycznych kronik Szekspira większą relacją miejsca i czasu akcji. Kolejna scena rozgrywa się pięć lat po wydarzeniach opisanych powyżej. Poeta opisuje spokojną pracę mnicha Pimena, który pracuje nad swoją kroniką. Jego monolog jest wspaniałym przykładem starożytnej mowy, nasyconej głębokim filozoficznym znaczeniem. Zawiera ideę losu Rosji i miejsca człowieka w historii. Mnich przekonuje, że potomkowie powinni znać losy swojej Ojczyzny. Jego długa praca i skromny nastrój mocno kontrastują z zachowaniem Grigorija Otrepiewa, który postanowił objąć tron moskiewski, nazywając siebie imieniem zamordowanego carewicza Dymitra z Uglicza, młodszego cara Iwana Groźnego.
Historia Otrepiewa
Charakterystyka tej postacimusi zawierać analizę artystyczną. „Borys Godunow” (Puszkina zawsze pociągały osoby z magazynu przygód, a ta postać uosabia właśnie tego typu bohatera) to dramat zbudowany na dynamicznej fabule, zawierającej intrygi polityczne i problemy filozoficzne. Tak więc Grzegorz uciekł z klasztoru i próbował przekroczyć granicę litewską.
Jednak w karczmie był prawiezłapany przez strażników. Grzegorz oszukał swoich prześladowców i zdołał ukryć się w Krakowie. Tu zaczął gromadzić siły do kampanii przeciwko Moskwie i jednocześnie zabiegał o córkę miejscowego wojewody Mariny Mniszka.
Wizerunek bohaterki
W tragedii „Borys Godunow”, podsumowaniektóry należy opowiedzieć według głównych scen dramatu, podany jest portret psychologiczny cara. Najpierw autor pokazuje go w kręgu rodzinnym, w rozmowie z córką i synem. W tych fragmentach czytelnik widzi w nim troskliwego ojca, który dba o szczęście swoich spadkobierców.
Z rozmowy z synem wynika, żeBorys jest mądrym władcą, który zajmuje się sprawami państwowymi i stara się tego samego nauczyć swojego następcę. Potem jednak następuje scena, w której pojawia się przed czytelnikiem w zupełnie innej postaci. Car obwinia się o zamordowanie carewicza Dymitra (faktu tego nie potwierdza nauka historyczna, ale autor wykorzystał popularną plotkę) i obawia się, że ta zbrodnia wpłynie na jego los. Z całych sił stara się być sprawiedliwym i mądrym władcą, ale prześladuje go myśl o śmierci dziecka. W ten sposób autor dał szczegółowy portret psychologiczny króla, odsłaniając go z dwóch stron i ukazując jego tajne cierpienie psychiczne.
Charakterystyka Otrepiewa
Przywiązywał dużą wagę do tematów historycznych wjego twórczość A.S. Puszkin. Dramat „Borys Godunow” opowiada o jednym z najbardziej dramatycznych wydarzeń w przeszłości Rosji - początku Czasu Kłopotów, który omal nie doprowadził do upadku niepodległości państwa.
Autor przywiązuje dużą wagę do wizerunku Otrepieva,który został oszustem i objął tron moskiewski. W umyśle pisarza był człowiekiem żądnym przygód: żywym, przebiegłym i bardzo ambitnym. W scenie w przygranicznej karczmie wykazał się zręcznością, pomysłowością, a także wytrzymałością, zdoławszy uciec z pościgu. Dzieło „Borys Godunow”, którego bohaterowie wyróżniają się silnym i wybitnym charakterem, przyciąga czytelników nie tylko ciekawą i dynamiczną fabułą, ale także starannie napisanymi postaciami, które wydają się opuściły strony słynnego dzieła Karamzina. Oszust stał się jedną z głównych postaci kluczowych w dziele, choć w sztuce nie widać jego bezpośredniej konfrontacji z królem.
Obraz mnicha
W oparciu o materiał historyczny zbudował swójdzieło Puszkina. Borys Godunow (kronikarz Pimen w tym dramacie okazał się jedną z najbardziej zapadających w pamięć postaci) to tragedia, która prezentuje całą galerię portretów z przełomu XVI i XVII wieku. Mnich z klasztoru, w którym przez pewien czas mieszkał Grigorij Otrepiev, przedstawiony jest w sztuce jako ucieleśnienie mądrości, spokoju i spokoju. Jest zajęty pisaniem kroniki o wydarzeniach minionych czasów i to jego oczami widzi przeszłość czytelnik, ponieważ sam był naocznym świadkiem wielkich wydarzeń. Z jego monologu dowiadujemy się o jego pełnym szacunku i czci postawie wobec swojej pracy: Pimen rozumie, jak ważne jest tworzenie kroniki historii Rosji. Cała sztuka „Borys Godunow” jest przesiąknięta historyczną autentycznością. Fragment opisujący scenę w klasztorze Chudov jest szczególnie uroczysty, ponieważ mowa mnicha tchnie spokojem i spokojem, a jego spokój kontrastuje z niespokojnym nastrojem Grigorija Otrepiewa.
Ludzie w dramacie
Jest ogólnie przyjęte przez krytyków, że autorna pierwszy plan wydobyli zwykli ludzie, stale obecni w najważniejszych scenach dzieła. Początkowo, gdy wybierano cara, zwykli mieszkańcy stolicy zbierali się na placu Kremla, aby poprosić go o objęcie tronu moskiewskiego.
Znowu w scenie w tawernie na pograniczusą ludzie z niższych warstw społecznych: gospodyni karczmy, zwykli żołnierze. To właśnie odróżnia sztukę „Borys Godunow” od historycznych kronik Szekspira. Szczególnie wymowny i znaczący jest fragment finału: w decydującym momencie ogłoszenia przez króla oszusta zgromadzony tłum milczy. Tym samym autor pokazał, że w tej chwili los decydował się na górze, wśród bojarów, którzy stanęli po stronie Otrepiewa. Ta scena jest w istocie kulminacją, choć wydobytą przez poetę na samym końcu.
Tak więc ludzie w tragedii „Borys Godunow” sągłówny bohater. Ta cecha dramatu znajduje również odzwierciedlenie w operze o tym samym tytule słynnego rosyjskiego kompozytora M. Musorgskiego, w której pierwszorzędne znaczenie mają partie chóralne.
Początek wojny
Sztuka „Borys Godunow”, której podsumowaniejest przedmiotem niniejszego przeglądu, składa się z kilku scen, które łączy jedna wspólna idea – konfrontacja człowieka z władzą. Kolejna scena rozpoczyna się od opisu działań wojennych oszusta. Przeprowadza się do Moskwy w nadziei na przejęcie władzy. Tymczasem w stolicy Borys niespodziewanie umiera, ale udaje mu się pobłogosławić swojego najstarszego syna Fiodora za panowanie przed śmiercią. Tymczasem wśród bojarów dojrzał plan wzniecenia buntu przeciwko dzieciom zmarłego władcy i jeden z nich ogłosił króla oszusta. Spektakl kończy się milczeniem ludzi.
