Wielkie włoskie sonety znane są na całym świecie.Ich autor, Francesco Petrarca, wspaniały włoski poeta-humanista XIV wieku, zasłynął na wieki swoją twórczością. To o nim zostanie omówione w tym artykule. Porozmawiamy o życiu, pracy i historii miłosnej Petrarki.
Francesco Petrarca: biografia
Wielki poeta urodził się w Arezzo (Włochy) w 1304rok, 20 lipca. Jego ojciec, Pietro di ser Parenzo, nazywany Petracco, był notariuszem florenckim. Został jednak wydalony z Florencji jeszcze przed narodzinami syna, ponieważ popierał partię „białych”. Dante był obiektem tych samych prześladowań. Jednak podróż Arezzo do rodziny Petrarki się nie skończyła. Rodzice poety wędrowali po miastach Toskanii, dopóki nie zdecydowali się na wyjazd do Awinionu. W tym czasie Francesco miał dziewięć lat.
Szkolenie
We Francji w tamtych latach istniały już szkoły, w jednym zje i zrobił Francesco Petrarca. Biografia poety potwierdza, że w czasie studiów opanował język łaciński i pokochał literaturę rzymską. Petrarka ukończył studia w 1319 roku i za namową ojca rozpoczął studia prawnicze. W tym celu udał się do Montpellier, a następnie na Uniwersytet Boloński, gdzie przebywał do 1326 r. - w tym czasie zmarł jego ojciec. Jednak orzecznictwo w najmniejszym stopniu nie interesowało Francesca. Przyciągnęła go zupełnie inna dziedzina - literatura klasyczna.
A po ukończeniu studiów przyszły poeta, zamiast iść na prawo, udał się do księdza. Spowodowane było to brakiem funduszy – odziedziczył po ojcu rękopis dzieł Wergiliusza.
Dwór papieski
Francesco Petrarca (którego biografiaprzedstawiony tutaj) osiedla się w Awinionie na dworze Papieża i przyjmuje kapłaństwo. Tu zbliża się do potężnej rodziny Colonna poprzez uniwersytecką przyjaźń z jednym z jej członków, Giacomo.
W 1327 Petrarka po raz pierwszy zobaczyła swoją przyszłą ukochaną Laurę, która pozostanie jego muzą na całe życie. Uczucia do dziewczyny stały się jednym z wielu powodów przeprowadzki poety do Vaucluse z Awinionu.
Petrarka jest uważana za pierwszą, która wspięła się na szczyt Mont Ventoux. Wejście odbyło się 26 kwietnia 1336 roku. Odbył podróż z bratem.
Sława literacka i patronat rodziny Colonna pomogły Petrarce w zakupie domu w dolinie rzeki Sorgi. Poeta mieszkał tu łącznie 16 lat.
wieniec laurowy
Tymczasem dzięki ich literackiej…Dzieła (szczególnie warte uwagi sonety) zasłynął Francesco Petrarca. W związku z tym otrzymał zaproszenie do przyjęcia wieńca laurowego (najwyższa nagroda dla poety) z Neapolu, Paryża i Rzymu. Poeta wybrał Rzym, aw 1341 został koronowany na Kapitolu.
Potem Francesco mieszkał przez około rok zdziedziniec tyrana Parmy Azzo Correggio, a następnie powrócił do Vaucluse. Przez cały ten czas poeta marzył o odrodzeniu dawnej rzymskiej świetności, zaczął więc głosić powstanie Republiki Rzymskiej. Takie poglądy polityczne zniszczyły jego przyjaźń z Colonną, co doprowadziło do jego przesiedlenia do Włoch.
Nowy papież Innocenty VI
Życie Francesco Petrarki od momentu narodzin iprawie do śmierci była pełna podróży i przeprowadzek. Tak więc w 1344 i 1347 roku. poeta odbył długie podróże po Włoszech, które przyniosły mu wiele znajomości, z których większość zakończyła się przyjaźnią. Wśród tych włoskich przyjaciół był Boccaccio.
W 1353 Francesco Petrarca został zmuszony do opuszczenia Vaucluse. Książki poety i jego fascynacja Wergiliuszem wzbudziły niechęć nowego papieża Innocentego VI.
Niemniej Petrarka dostała krzesło wFlorencja, której poeta jednak odmówił. Wybrał wyjazd do Mediolanu, gdzie zajmował miejsce na dworze Visconti, pełniąc misje dyplomatyczne. W tym czasie odwiedził nawet Karola IV w Pradze.
Śmierć poetów
1361 został oznaczony dla Petrarki przez próbępowrót do Awinionu, który się nie powiódł. Następnie poeta opuścił Mediolan i w 1362 osiadł w Wenecji. Mieszkała tu jego nieślubna córka wraz z rodziną.
Z Weneckiej Petrarki prawie co rokuudał się do Włoch w podróży. W ostatnich latach życia poeta mieszkał na dworze Francesco da Carrary. Petrarka zmarła we wsi Arkva w nocy z 18 na 19 lipca 1374 r. Poeta nie dożył 70. urodzin zaledwie jednego dnia. Znaleziono go dopiero rano. Usiadł przy stole, pochylając się nad rękopisem, w którym opisał życie Cezara.
Periodyzacja kreatywności
Żyłem niezwykłym i interesującym życiem FrancescoPetrarka (biografia poety pozwoliła nam się o tym przekonać). Z pracą pisarza nie wszystko jest proste. Tak więc w krytyce literackiej zwyczajowo dzieli się dzieła Petrarki na dwie części: różne dzieła w poezji łacińskiej i włoskiej. Dzieła łacińskie mają duże znaczenie historyczne, a wiersze w języku włoskim rozsławiły pisarza na całym świecie.
Chociaż sam poeta uważał swoje wiersze za drobiazgii drobiazgi, które pisał nie dla publikacji, ale tylko po to, by rozjaśnić serce poety. Zapewne dlatego głębia, szczerość i bezpośredniość sonetów włoskiego autora wywarły ogromny wpływ nie tylko na jego współczesnych, ale także na kolejne pokolenia.
Petrarka i Laura
Muza znana jest wszystkim miłośnikom poezji o miłości do życia Petrarki i wielkiej kreacji, która go zainspirowała. Jednak nie ma o niej zbyt wielu informacji.
Wiadomo na pewno, że po raz pierwszy zobaczył dziewczynę 6 kwietnia 1327 r. W kościele Santa Chiara. Laura miała wtedy 20 lat, a poeta 23 lata.
Niestety nie ma historycznychdowód na to, czy się znali, czy dziewczyna odwzajemniła się pisarzowi, który przez całe życie zachowywał w duszy i myślach jasny obraz złotowłosej ukochanej. Niemniej Petrarka i Laura, nawet jeśli ich uczucia były wzajemne, nie mogły być razem, ponieważ poetę łączyła kościelna godność. A duchowni nie mieli prawa się żenić i mieć dzieci.
Od pierwszego spotkania trzy lata Francescomieszkał w Awinionie, śpiewając swoją miłość do Laury. Jednocześnie starał się widywać ją w kościele iw miejscach, do których zwykle chodziła. Nie zapominaj, że Laura miała własną rodzinę, męża i dzieci. Jednak te okoliczności w ogóle nie przeszkadzały poecie, ponieważ jego ukochana wydawała mu się aniołem w ciele.
Ostatnie spotkanie i śmierć Laury
Według literaturoznawców Petrarka inostatni raz widział ukochaną 27 września 1347 r. A sześć miesięcy później, w kwietniu 1348, kobieta zmarła tragicznie. Przyczyna jej śmierci pozostała nieznana. Petrarka nie chciała pogodzić się ze śmiercią swojej ukochanej iw wielu wierszach napisanych po śmierci Laury często zwracał się do niej tak, jakby żyła.
Petrarka podzieliła zbiór sonetów poświęconych jej „Kanclerz” na dwie części: „za życie” i „za śmierć Laury”.
Przed śmiercią poeta napisał, że w jegoChciałem w życiu tylko dwóch rzeczy - lauru i Laury, czyli sławy i miłości. A jeśli sława przyszła do niego za życia, miał nadzieję znaleźć miłość po śmierci, gdzie mógłby na zawsze zjednoczyć się z Laurą.
Cechy kreatywności i duchowej walki
To kolekcja „Canzonere” określiła miejsce irola poety w literaturze włoskiej i światowej. Petrarka, której poezja była prawdziwym odkryciem swoich czasów, jako pierwsza stworzył formę sztuki dla włoskich dzieł lirycznych - poezja pisarza po raz pierwszy stała się historią wewnętrznego, indywidualnego uczucia. Zainteresowanie właśnie życiem wewnętrznym stało się podstawą całej twórczości Petrarki i zdeterminowało jego ogromną humanistyczną rolę.
Te prace obejmują dwaautobiografia Petrarki. Pierwsza, niedokończona, ma formę przekazu dla potomnych i opowiada o zewnętrznej stronie życia autora. Druga, przypominająca dialog Petrarki z błogosławionym Augustynem, opisuje życie wewnętrzne i walkę moralną w duszy poety.
Podstawą tej konfrontacji jest walkamiędzy ascetyczną moralnością Kościoła a osobistymi pragnieniami Petrarki. Na tym tle zrozumiałe jest zainteresowanie poety problematyką etyczną, której refleksji poświęcił 4 prace: „O monastycznym wypoczynku”, „O samotnym życiu” itd. Spójrz na świat Petrarki.
Stosunek do kościoła
Próby pogodzenia doktryny Kościoła zliteratura klasyczna Petrarka. Wiersze oczywiście nie mają nic wspólnego z religią ani ascezą, niemniej poecie udało się pozostać wierzącym katolikiem. Potwierdzają to liczne traktaty, a także korespondencja z przyjaciółmi. Ponadto Petrarka wypowiadała się ostro przeciwko scholastyce i duchowieństwu swoich czasów.
Na przykład „Litery bez adresu” są wypełnionesatyryczne i niezwykle ostre ataki na zdeprawowane obyczaje stolicy papieskiej. Praca składa się z 4 części, adresowanych do różnych osób – zarówno rzeczywistych, jak i fikcyjnych.
Krytyka
Francesco Petrarca, którego praca byłabardzo różnorodnie krytykował zarówno współczesny Kościół, jak i literaturę antyczną. Ten stan rzeczy sugeruje, że poeta miał wysoko rozwiniętą samokontemplację. Przykładami tych prac, w których manifestował się taki stosunek do świata, są: sprzeciw wobec lekarza, który naukę przedkłada nad elokwencję i poezję; przemówienie przeciwko prałatowi, który przepowiedział powrót Urbana V do Rzymu; przemówienie przeciwko innemu prałatowi, który zaatakował pisma samego Petrarki.
Krytyka poety związana z etykąproblemy pojawiają się również w jego pismach historycznych. Na przykład w De rebus memorandis libri IV – zbiorze anegdot (opowieści) i powiedzeń zapożyczonych od autorów łacińskich i współczesnych. Powiedzenia te ułożone są według rubryk etycznych, które nosiły np. następujące nazwy: „O mądrości”, „O samotności”, „O wierze” itp.
Główne znaczenie dla biografów Petrarki toogromna korespondencja poety. Wiele z tych listów to w rzeczywistości traktaty o polityce i moralności, inne przypominają artykuły publicystyczne. O wiele mniej ważne są przemówienia pisarza, które wygłaszał na różnych uroczystościach.
„Canzonere” („Księga pieśni”)
Jak poeta Francesco Petrarca zasłynął dziękijego kolekcja „Canzonere”, o której już wspominaliśmy. Książka poświęcona była miłości poety do Laury. Zbiór liczy tylko 350 sonetów, z czego 317 należało do części „O życiu i śmierci Madonny Laury”. Petrarka przez czterdzieści lat dedykowała swojej ukochanej sonety.
W swoich utworach lirycznych Francescopodziwia niebiańską czystość i anielski wygląd Laury. Dla poety jest ideałem majestatycznym i niedostępnym. Jej dusza porównywana jest do jasnej gwiazdy. Z tym wszystkim Petrarka udaje się opisać Laurę jako prawdziwą kobietę, a nie tylko jako idealny obraz.
W swojej epoce Francesco Petrarca był pierwszymktórzy zaczęli wychwalać wielkość i piękno osoby, zwracając uwagę nie tylko na wygląd, ale także na cechy osobiste. Ponadto poeta jest jednym z twórców humanizmu jako treści twórczości i sposobu myślenia. Przed Petrarką sztuka średniowiecza gloryfikowała tylko cechy duchowe, boskie i nieziemskie, a człowiek wydawał się niedoskonałym i niegodnym sługą Bożym.
